XVIII wiek

Dzieje każdego z narodów i państwo to szereg posplatanych ze sobą okresów mniej lub bardziej szczęśliwych. W historii Rzeczypospolitej również obserwujemy zmiany. Po okresie złotego wieku XVI nastąpił kryzys wieku XVIII. Właśnie z tego okresu pochodzi porównanie Rzeczypospolitej do kolosa na glinianych nogach. Uważam to porównanie za bardzo trafne.
Argumentem, który jest potwierdzeniem na słuszność mojej tezy jest fakt, iż Rzeczypospolita będąc jednym z największych terytorialnie państw Europy, miała zaledwie 12 tys. Wojska. Taki stan liczebny armii był zbyt mały, by kraj mógł oprzeć się atakom krajów ościennych. Został zawarty traktat trzech czarnych orłów, w którym Rosja, Prusy i Austria zobowiązały się do ustalania następców na tron Polski, oraz zbrojnej interwencji w razie oporu. Świadczyło to o wielkiej słabości Rzeczypospolitej.
Kolejnym argumentem, który przytoczę na potwierdzenie mojego zdania, jest fakt niemożności przeprowadzenia jakichkolwiek reform państwowych i gospodarczych. Spowodowane było to przez stosowanie na prawie każdym sejmie prawa liberum veto przez szlachtę. Z tego powodu król nie mógł zreformować wojska, tym samym umocnić sił oraz wyrwać się spod wpływów obcych mocarstw.
Następnym argumentem, który potwierdza moje zdanie, jest fakt niechęci polskich magnatów do reform i wyzwolenia się spod wpływów Rosji. Dzięki temu, że król nie miał silnej władzy w kraju, umacniały się ich wpływy w Polce. Posiadając olbrzymie dochody z majątków mogli utrzymywać własne wojska i żyć bardzo rozrzutnie. Po przeprowadzeniu reform zabrano by im sporą część majątku, więc starali się by utrzymać taki stan jak najdłużej.
Podsumowując: wiek XVIII był początkiem wielkiej klęski Rzeczypospolitej. Słabość polityczna i gospodarcza była spowodowana wyniszczeniem przez wojnę, lecz kryzys potęgowało prowadzenie nieudolnych rządów i ogromna chciwość ludzi. Porównanie ówczesnej Polski do kolosa na glinianych nogach jest jak najbardziej słuszne. Ogromnych granic Polski nie udało się utrzymać za długo, gdyż przy tej sytuacji było to niemożliwe. Ludzie żyli złudnymi nadziejami. Które rozpierzchły przez rozbiory, a wkrótce później utratę niepodległości. Dopiero wówczas rozpoczęły się próby ratowania kraju, lecz było za późno – utraciliśmy nasz kraj na 123 lata.