Gprs, Java, Bluetooth

GPRS co to właściwie jest?

Pakietowa transmisja danych GPRS szybko zdobyła sobie popularność wśród abonentów telefonii komórkowej. Dzięki szybkim transferom oraz innowacyjnemu sposobowi naliczania opłat GPRS może być nawet, w niektórych przypadkach, alternatywą dla połączeń w sieciach stacjonarnych.


Technologia GPRS

Pakietowa transmisja danych szybko zdobyła sobie uznanie wśród użytkowników telefonii komórkowej. Na sukces usługi GPRS wpłynęło kilka czynników: po koszt rozbudowy sieci o obsługę protokołu GPRS był niski, po drugie rewolucyjny sposób naliczania opłat za połączenia, po trzecie zdecydowanie szybsze, niż w przypadku standardowych połączeń, transfery danych.

Sieć

Wprowadzenie usługi GPRS nie wymaga instalowania nowych nadajników w stacjach bazowych (BTS). Operatorzy nie muszą zatem ponosić wysokich kosztów rozbudowy sieci. Do transmisji danych wykorzystuje się istniejącą infrastrukturę komunikacji radiowej. Istotną zmianą w przypadku GPRS jest jednak wprowadzenie nowej sieci służącej wyłącznie do transmisji danych. Każda stacja bazowa podłączona jest do PCU (Packet Switching Unit) - urządzenia rozdzielającego dane między sieć komutowaną a pakietową. Dane głosowe przekazywane są dalej do Mobile Switching Center (MSC), natomiast pakiety danych wędrują do nowej sieci transportowej składającej się z dwóch elementów - SGSN (Serving GPRS Support Node) oraz bramki GGSN (Gateway GPRS Support Node). SGSN to urządzenie obsługujące zestawienie połączeń GPRS oraz zapewniające współpracę z infrastrukturą GSM, GGSN realizuje natomiast współpracę z sieciami opartymi na protokołach IP i X.25.

Pakietowa transmisja danych

W przypadku GPRS dane przesyłane są w postaci pakietów. Każdy pakiet ma swój indywidualny adres dzięki któremu dane po dotarciu do adresata są ponownie składane. Pakietowa transmisja danych jest korzystna zarówno dla użytkownika jak i dla operatora sieci. Dla operatora, ponieważ pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie sieci (podczas np. przeglądania stron WWW wykorzystywana jest tylko część dostępnego pasma) W czasie gdy internauta czyta np. zawarte na stronie informacje jego pasmo może być wykorzystane do transmisji danych dla innego abonenta. Z punktu widzenia użytkownika GPRS również może być korzystny. Koszt połączenia naliczany jest bowiem nie w zależności od długości połączenia lecz w zależności od ilości przesłanych danych. Z tą cechą GPRS wiąże się jeszcze jedna korzyść tzw. always on - czyli cały czas online - abonent może być cały czas w sieci i nic go to nie kosztuje. W przypadku gdy nastąpi żądanie wysłania lub odebrania danych, połączenie nawiązywane jest błyskawicznie. Telefon i stacja bazowa ustalają tylko, który kanał jest w danej chwili wolny. Jeśli sieć nie jest przeciążona, to transmisja danych nawiązywana jest bez konieczności przeprowadzania czasochłonnej procedury logowania.

Terminale GPRS

Przez pewien czas po wprowadzeniu usług GPRS na rynku nie było aparatów obsługujących te technologię. Wkrótce pojawiła się Motorola T260 i był to przez dłuższy czas jedyny dostępny u polskich operatorów telefon obsługujący GPRS. Na początku roku 2002 liczba aparatów obsługujących GPRS była już znacznie większa. Niezależnie od marki, wielkości oraz szybkości przesyłania danych, aparaty obsługujące GPRS podzielić można na trzy grupy - tzw. terminale klasy A, B i C. Terminale klasy A pozwalają na jednoczesną transmisję dwóch strumieni informacji przesyłanych z wykorzystaniem standardowego połączenia komutowanego oraz połączenia GPRS. Możliwe jest więc jednoczesne prowadzenie rozmowy oraz np. pobieranie danych z Internetu. Teminale klasy B również obsługują oba rodzaje transmisji jednak tylko jeden z nich w określonej chwili. Oznacza to, że np. podczas przeglądania stron WWW w chwili, gdy nadchodzi połączenie głosowe, transmisja GPRS jest chwilowo zawieszana. Terminale klasy C mogą obsługiwać jedną z technik transmisji po jej ręcznym wyborze przez użytkownika - niektóre z nich mogą być w ogóle pozbawione możliwości prowadzenia standardowych połączeń głosowych.

Konfiguracja GPRS

Konfiguracja komputera oraz telefonu do korzystania z usługi GPRS nie jest trudna, jednak w wielu przypadkach potrzebne informacje trudno znaleźć w instrukcji obsługi lub na stronach operatorów GSM. W przypadku telefonów różnych producentów konfiguracja przebiega na różne sposoby. Czasem wymagane jest dokonanie pewnych zmian w ustawieniach telefonu - w większości przypadków wystarczy jednak dokonanie zmian tylko w konfiguracji komputera. W pierwszym przypadku do telefonu wpisujemy zwykle APN (Acces Point Name) - czyli nazwę bramki dostępowej oraz nazwę użytkownika i hasło. Nazwy APN polskich operatorów oraz inne dane konfiguracyjne podane są w tabeli. Po skonfigurowaniu telefonu należy przystąpić do konfiguracji komputera. Pierwszą czynnością jaką należy wykonać jest instalacja sterowników. W zależności od tego jaki program instalacyjny dostarczył nam producent telefonu instalacji dokonujemy ręcznie (otwierając panel sterowania i podając lokalizację plików .inf) lub odbywa się ona automatycznie. Po zainstalowaniu sterowników przystępujemy już do właściwej konfiguracji połączenia. Tutaj w zależności od modelu proces instalacyjny może się różnić.

Konfiguracja GPRS w telefonach Motorola

W przypadku telefonów Motoroli wraz z instalacją sterowników automatycznie instalowany jest program GPRS Wizard for Motorola. Po uruchomieniu programu należy wybrać ikonę "nowe połączenie". Po otwarciu okienka podajemy adres APN oraz dowolnie wybraną przez nas nazwę połączenia. Potem podajemy nazwę i hasło użytkownika (jeśli są wymagane). Kolejną czynnością jest podanie adresów DNS. W tym celu należy wybrać opcję advanced i w kolejno otwartym oknie wpisać primary i secondary DNS.

Konfiguracja GPRS w telefonie Nokia Po zainstalowaniu sterowników w komputerze oraz wpisaniu adresu APN w telefonie przystępujemy do konfiguracji połączenia Dial-Up. Otwieramy menu Start -> Programy -> Akcesoria -> Komunikacja -> Dial-Up networking (Win98) lub Start ->Programy -> Ustawienia -> Połączenia sieciowe i telefoniczne -> Utwórz nowe połączenie (Win2000). W okienku Dial-Up Networking klikamy na pozycję "Utwórz nowe połączenie". W pozycji Wybierz Urządzenie wybieramy nasz telefon oraz wpisujemy dowolną nazwę połączenia. Klikamy Dalej i w pozycji Numer Telefonu wpisujemy: *99#. Klikamy Dalej i Zakończ. Połączenie Dial-Up jest już utworzone jednak jeszcze nie jest w pełni skonfigurowane. W okienku Dial-Up Networking wybieramy nasze połączenie i klikamy na nie prawym klawiszem myszki. Wybieramy właściwości. W zakładce Ogólne upewniamy się, że opcja używania numeru kierunkowego jest wyłączona. Przechodzimy do zakładki Typy Serwerów i zaznaczamy tylko pozycję TCP/IP. W ustawieniach TCP/IP wpisujemy adresy primary i secondary DNS operatorów. Po wykonaniu tych czynności możemy już korzystać z transmisji danych GPRS.

Java, obiektowy język programowania niezależny od platformy sprzętowej i systemowej, wprowadzony w 1995 przez Sun Microsystems. Kod źródłowy programu kompilowany jest do formatu pośredniego zwanego kodem bajtowym, który stanowi podstawę wykonania programu przez interpreter maszyny wirtualnej. Kod bajtowy może być także tłumaczony bezpośrednio na instrukcje języka maszynowego odpowiedniego procesora przez program JIT (Just-In-Time Compiler). Chociaż język Java powstał z przeznaczeniem do programowania stron WWW, to jego zastosowanie jest szersze. Oprócz drobnych programów przystosowanych do przesyłania za pomocą sieci, stosowany jest również w dużych projektach. Aplikacje utworzone w tym języku posiadają możliwość przenoszenia pomiędzy różnymi platformami systemowymi.


Bluetooth (Biały Kieł) blue tooth, bluetooth

Bluetooth to nowoczesna technologia łączności radiowej niskiej mocy i krótkiego zasięgu opracowana w 1994 r. w firmie Ericsson. Technologia bluetooth wykorzystujące pasmo szerokości 80 MHz wokół częstotliwości 2,4 GHz które na całym świecie jest zwolnione z licencji. bluetooth jako międzynarodowy standard krótkodystansowej (do 10 metrów z możliwością wydłużenia specjalnym wzmacniaczem), radiowej transmisji danych cyfrowych oraz głosu, umożliwia komunikację radiową (wykorzystującą częstotliwość 2,4 GHz) między komputerami a urządzeniami peryferyjnymi, aparatami cyfrowymi, telefonami komórkowymi, cyfrowymi asystentami osobistymi (PDA) i urządzeniami zapewniającymi dostęp do Internetu (modemami, kartami ISDN itp.), a w przyszłości - między bezprzewodowymi domowymi systemami kontroli a urządzeniami wykorzystywanymi w samochodach. Autorem standardu jest grupa bluetooth Special Interest Group, założona przez firmy: Ericsson, IBM Corporation, Intel, Nokia AB oraz Toshiba. bluetooth pozwala na transmisję danych z szybkością 1 MB/s przy mocy wyjściowej 1 mW. W standardzie tym przewidziano również możliwość zwiększenia mocy do 100 mW. W sieciach opartych na technologii bluetooth, łącza radiowe uaktywniają się automatycznie