Pedagogika społeczna

Pedagogika - nauka o wychowaniu

W Y C H O W A N I E
/ | \
samowychowanie wychowanie wychowanie
mlodego czlowieka
pokolenia w podeszlym
(0-25 lat) wieku (po przejsciu
na emeryture)


Teoretycy wychowania niejednokrotnie zwracaja uwage na olbrzymie znaczenie doswiadczenia i obserwacji w procesie wychowawczym. Szczegolna uwage doswiadczeniu przypisywal Pastalozzi. Doswiadczenia staly sie dla niego zrodlem z ktorego wywodzil normy postepowania wychowawczego. Jego przemyslenia znalazly oddzwiek w nastepujacych traktatach pedagogicznych : "Labedzi spiew", "Moje badania nad biegiem natury i rozwoju rodzaju ludzkiego".

Wplyw nauki na dzialalnosc praktyczna szczegolnie mocno zarysowal sie w XIX w., a wiec w okresie szeregu przemian spoleczno-gospodarczych i rozwoju takich dziedzin nauki jak: chemia, fizyka, biologia. Szczegolny rozwoj pedagogiki naukowej przypada na pierwsze dziesieciolecia XIX w. Modna w tym okresie staje sie naturalistyczna koncepcja wychowania.

Rozwoj czlowieka w ujeciu koncepcji natywistycznej (naturalistycznej) mial byc dokonywany w oparciu o czynniki genetyczne i doswiadczenie. Caly program wychowawczy mial byc tak skonstruowany aby zapewnial maksymalny rozwoj jednostki.
Na kongresie pedagogicznym w Oslo w 1961r. wiele uwagi poswiecono natywistycznej koncepcji wychowania. Ponadto zwrocono uwage, iz kazda praca wychowawcza powinna odznaczac sie zaplanowanym dzialaniem, w ktorym przewidziane zostaly odpowiednie metody i tresci czyli srodki dzialan.

Teza o potrzebie integracji pracy wychowawczej w szkole z dzialalnoscia poza szkola byla niejednokrotnie rozpatrywana zarowno przez pedagogow jak i socjologow. Wsrod tych ostatnich nalezy wymienic Znanieckiego czy tez Chalasinskiego. Twierdzili oni zgodnie, ze istotna role w procesie wychowania odgrywa wspoldzialanie rodzicow z instytucjami wychowawczymi do ktorych zaliczyli przede wszystkim szkole.