Socjalistyczna industrializacja

Stalin dążył do samowystarczalności i rozbudowy przemysłu wojennego. W tym celu musiał zrezygnować z polityki NEP’u, gdyż nie była zgodna z założeniami doktryny. Stalin dążył do wprowadzenia centralnego zarządzania w przemyśle kolektywizacji wsi. Gospodarka rozwijała się wg opracowanych planów pięcioletnich. Po określeniu możliwości i potrzeb ustalano normy, które miały zostać osiągnięte w danym czasie. Nałożono nacisk na rozwój źródeł energii, sytemu transportowego i przemysłu ciężkiego, całkowicie zaniedbując przemysł konsumpcyjny. Robotników zmuszano do skrajnego wysiłku. Istniał system obozów pracy przymusowej. Industrializacja ZSRR przebiegała szybciej niż w innych krajach mimo wysokich kosztów. Równolegle przeprowadzano kolektywizację wsi, polegającą na tworzeniu kołchozów. Liczono na wzrost produkcji rolnej, mechanizację rolnictwa i zagospodarowanie nieużytków. Głównym powodem były jednak czynniki ideologiczne i likwidacja własności prywatnej oraz grupy kułaków, a także objęcie wsi gospodarką planowaną i kontrolną.

Władza wobec oporu kolektywizacji wsi przeprowadzała nagonki policyjne, efektem czego była katastrofa żywnościowa. Z głodu zmarło kilka milionów ludzi.