Teatr w życiu człowieka

Zarówno geneza teatru, jak i jego historia dowodzi, że ten rodzaj sztuki jest w szczególnym stopniu związany z człowiekiem.
Większość ludzi uważa, że pierwszy teatr powstał w antycznej Grecji. Tak naprawdę jednak korzenie teatru sięgają ok. 3000 lat p.n.e. – więc długo przed greckimi dionizjami.
Teatr narodził się na bliskim wschodzie, wśród Egipcjan i Sumerów. Wiadomym jest również, że długie tradycje teatralne mają Indie i Japonia. Co mają wspólnego te kraje? Niewiele. Może tylko tyle, że we wszystkich tych krajach teatr rodził się z obrzędów magicznych lub religijnych, kiedy dźwięk, światło i ruch przeistaczały się w sztukę.
Za kolebkę teatru europejskiego uważa się starożytną Grecję. I w tym przypadku geneza teatru wiąże się z obrzędami. Starożytni Grecy wystawiali sztuki teatralne dwa razy w roku, podczas Dużych Dionizii i Małych Dionizii. Święta te obchodzone były na cześć boga Dionizosa, opiekuna sztuki i odradzającej się natury.
Teatr grecki miał ogromny wpływ na rozwijającą się Europę i po krótkim czasie został przyjęty przez starożytny Rzym, a w późniejszym czasie z łatwością rozprzestrzenił się po całej Europie.
W dzisiejszych czasach tylko teatr jest niepodlegający nagrywaniu. Jest więc również jedynym miejscem, gdzie żywi aktorzy stają naprzeciwko żywych widzów, gdzie ich uczucia łączą się w jedną niepowtarzalną całość, gdzie widzowie mają bezpośredni wpływ na aktorów, a aktorzy na widzów.
Teatr jest też jedynym rodzajem sztuki, która nie może i nie potrafi istnieć bez widzów. Jest więc czymś zupełnie odmiennym od masowych środków przekazu, takich jak telewizja czy internet, w niczym też nie przypomina rzeźby lub malarstwa.
Teatr zaspokaja, ale i równocześnie budzi w ludziach takie potrzeby psychiczne jak np. prawda. Człowiek nie tylko obserwuje, ale też reaguje na świat, będący mu domem, ale i bezdrożem, zrodziły się w nim emocje; strach lub zachwyt. I tym emocjom potrzebuje dać wyraz. Jest nim teatr.
Życie coraz w większym stopniu wyręcza teatr, stwarza sytuacje nadające się do nowych tematów. Od stworzenia ludzi, jak zresztą i na długo przed tym wydarzeniem, trwa wielki spektakl życia w niepojętych cyklach życia i zamierania, ruchu i bezruchu, światła i ciemności, dnia i nocy. Podczas spektaklu teatralnego człowiek uświadamia sobie samego siebie, zaczyna rozumieć na czym polega spektakl pt. „Życie” i o co chodzi w odgrywającej przez siebie roli. Roli najważniejszej. Roli aktora.
Teatr przekazuje w sobie coś unikalnego, coś, co dzieje się tu i teraz za pośrednictwem żywego człowieka , na oczach widzów. Jest to prawda. Prawda o człowieku. Prawda czasem słodka, a czasem gorzka. Prawda, w którą tak ciężko uwierzyć.
Często można spotkać się z twierdzeniem, że teatr niedługo zostanie zapomniany, że zostanie zniszczony przez radio, telewizję, internet. Jednocześnie pojawia się pytanie, które trzeba zadać. Czy coś, co przetrwało tysiące lat może zostać pogrzebane zaledwie w kilku? Odpowiedź jest prosta. Nie. Czy teatr, który przetrwał już tyle nie może przetrwać i tego? Może. I choć nie można przewidzieć jak będzie wyglądał w przyszłości, bo teatr będzie zawsze taki, jakim będą go potrzebować ludzie, to wiadomym jest, że im więcej skomplikowanych maszyn, tym bardziej człowiek potrzebuje prawdy. A prawdą jest teatr.