Poezja grecka i rzymska

Do najwybitniejszych poetów tego okresu należeli

- Safona - poetka żyjąca na wyspie Lesbos, gdzie pisała pieśni weselne, hymny, pieśni miłosne. Poetka miała duże znaczenie dla jej współczenych, określali ją krótkim mianem"Poetka". Ważna była rola mecenasa i opiekuna, którą Safona przyjęła dla gromady dziewcząt, żyjących na wyspie Lesbos. Z poetką łączył je kult bogini Afrodyty i poezji, serdeczna przyjaźń oraz fakt, że Safona starała się wpoić im podstawy wychowania oraz nauczyć podstaw muzyki.

Utwór "Pogarda dla nie znającej poezji" wyraża przekonanie o nieprzemijalności poezji, o wieczności sztuki. Tylko przez obcowanie ze sztuką, przez jej tworzenie zapewnić sobie można pamięć przyszłych pokoleń, swoistą nieśmiertelność.

- Tyrtajos - to starożytny wódz Sparty. Do pamięci potomnych przeszedł jako symbol poety - bojownika, patrioty głoszącego hasło, że zaszczytnie jest walczyć i umierać za ojczyznę. Od jego imienia określa się poezję czynu jako poezję tyrtejską. Ma ona zagrzewać do walki, opiewać bohaterstwo i wielkość tych, którzy oddali swoje życie za swój kraj.

Jednym z nielicznych, zachowanych do dzisiaj, utworów Tyrtajosa jest "Rzecz to piękna...". Jest to wiersz - apel, wzywający do walki w obronie ojczyzny, której wolność jest zagrożona. Poeta wzywa do wytrwania na posterunku oraz do gotowości oddania życia za swój kraj.

- Anakreont - poeta, który opiewał Erosa, bożka miłości, a także sięgał w swych utworach po motyw tańca i ucztowania. Od jego imienia określono gatunek literacki - anakreontyk. Jest to krótki utwór poetycki, sławiący biesiady, uroki życia, erotykę. Anakreontyk zachowuje żartobliwy dystans do życia. Najczęstszym motywem jego utworów są piękne kobiety, lejące się obficie wino, muzyka i śpiew.

- Symonides - jeden z najbardziej znanych twórców epigramamatów. Epigramaty to krótkie utwory o treści poważnej lub żartobliwej (ironicznej), zawierające jakąś myśl lub pouczenie. Jednak prócz nich pisał także hymny, elegie, dytyramby, treny, epinicje (pieśni triumfalne), skalie (pieśni biesiadne) oraz peany (okrzyki pochwalne i dziękczynne). Wyrażał przekonanie o niepewności ludzkiego bytu i zmienności losu. Każdy dzień może być odmienny, może się różnić od poprzedniego, gdyż los jest kapryśny i lubi płatać figle.

- Horacy - największy poeta rzymski. Znajdował się pod opieką Mecenasa, dzięki czemu mógł bez przeszkód poświęcać się pisaniu. Świat, tworzony przez Horacego jest pełen pogody i optymizmu. Poeta nawoływał do zachowania "złotego środka", czyli umiaru, we wszystkich dziedzinach życia. Napisał wiele epodów (utworów odnoszących się do ówczesnego życia politycznego), satyr (w których walczył z wadami społeczeństwa) oraz listów i pieśni.

Horacy jest twórcą myśli, która bardzo często powtarzała się u późniejszych twórców. Mianowicie ten starożytny poeta stwierdził, iż poezja nie przemija, a jej autor może poprzez swe dzieła stać się nieśmiertelnym. Hasło "Exegi monumentum" stworzone przez Horacego funkcjonowało w literaturze jeszcze przez wiele wieków. Poeta zyskał sobie dwoistą naturę: śmiertelną i nieśmiertelną. "Nie wszystek umrę" ("Non omnis moriar) mówi Horacy, wyrażając w ten sposób przekonanie o własnej nieśmiertelności.