Uczestnicy Traktatu Wersalskiego

CLEMENCEAU GEORGES , zw. Tygrysem (1841-1929)
Francuski mąż stanu, polityk z partii radykalnej; 1906-09 (m.in. 1909 doprowadził do antyniem. Trójporozumienia Rosji, W. Brytanii oraz Francji) i 1917-20 premier (objął stanowisko w momencie, gdy bunty w armii groziły porażką w I woj. świat.); przew. konferencji pokojowej w Paryżu; jeden z autorów traktatu wersalskiego; po porażce w wyborach prezydenckich 1920 wycofał się z polityki; w polityce brutalny i skuteczny (stąd przydomek); Blaski i nędze zwycięstwa
LLOYD GEORGE DAWID, Earl of Dwyfor (1863-1945), brytyjski mąż stanu, jeden z przywódców Partii Liberalnej. W 1890 wybrany do Izby Gmin. Zwolennik reform społecznych, przeciwnik wojny z Burami (1899-1902). W latach 1905-1908 minister handlu, od 1908 minister skarbu.
Opracował budżet oparty na nowym systemie podatkowym, uderzającym w wielką własność ziemską, wywołując konflikt z Izbą Lordów, która odmówiła zatwierdzenia projektu. Ostatecznie spór zakończył się w 1911 ograniczeniem uprawnień Izby Lordów. Przez wprowadzenie systemu ubezpieczeń obejmującego starców, inwalidów i chorych rozpoczął realizację programu reform społecznych.
Od maja 1915 minister zbrojeń, od lipca 1916 minister wojny. 7 XII 1916 stanął na czele drugiego wojennego gabinetu koalicyjnego i wydatnie przyczynił się do zwycięstwa wojsk alianckich. Na konferencji wersalskiej bronił Niemców twierdząc, że łagodne warunki traktatu mogą zapobiec rewolucji w Niemczech.
Występował przeciwko przyznaniu Polsce Gdańska i Górnego Śląska. Zwolennik autonomii Irlandii, w 1921 podpisał układ o utworzeniu Wolnego Państwa Irlandzkiego, co doprowadziło do konfliktu w rządzie i wystąpienia z niego konserwatystów. 1922 podał się do dymisji.
ORLANDO VITTORIO EMANUEL (1860-1952)
polityk i prawnik włoski, liberał związany z G. Giolittim, kilkakrotnie minister, 1917-19 premier; po niepowodzeniach, jakie poniósł jako reprezentant Włoch na konferencji pokojowej w Wersalu i utracie Fiume, wspierał faszystów Mussoliniego; 1924 znalazł się na ich liście wyborczej; po wyborze przeszedł do opozycji; 1946-47 przew. Zgromadzenia Konstytucyjnego; jeden z gł. przedstawicieli tzw. włoskiej szkoły prawa publicznego i administracyjnego.
WILSON WOODROW THOMAS (1856-1924), amerykański mąż stanu, polityk. 28. prezydent USA (sprawował tę funkcję przez dwie kadencje 1913-1921). Od 1890 wykładowca prawa i rektor (1902-1910) Uniwersytetu Princeton. Z ramienia Partii Demokratycznej gubernator stanu New Jersey (1910-1912).
Pełniąc funkcję prezydenta USA realizował program tzw. Nowej Wolności (New Freedom), obejmujący reformy gospodarcze, prawne i administracyjne, m.in. zreformował system bankowy (1913) i wprowadził ustawodawstwo antymonopolowe (1914), wolność strajku i zrzeszania się, walczył z korupcją, popierał egalitaryzm. 4 sierpnia 1914 ogłosił neutralność USA w I wojnie światowej.
Po sprawie telegramu Zimmermanna (tajna depesza sekretarza spraw zagranicznych II Rzeszy A. Zimmermanna do ambasadora Niemiec w Meksyku w styczniu 1917, przechwycona przez wywiad brytyjski, zawierająca propozycję przystąpienia Meksyku do wojny po stronie Niemiec, w zamian za ziemie utracone przez Meksyk w wojnie meksykańsko-amerykańskiej), 6 kwietnia 1917 wypowiedział wojnę Niemcom, a 7 grudnia Austro-Węgrom.
Autor tzw. 14 punktów Wilsona, orędownik powołania Ligi Narodów. Po odmowie ratyfikowania przez Kongres USA traktatu wersalskiego odszedł od polityki. 1919 otrzymał pokojową Nagrodę Nobla