Jan Sebastian Bach

Był najwybitniejszym kompozytorem baroku. Mówiąc bardzo ogólnie tworzył dwa rodzaje muzyki:
1. sakralną (graną w Kościołach)
2. świecką
Komponował wszystkie gatunki muzyki wokalnej, wokalno – instrumentalnej i instrumentalnej tego okresu. Był znany i ceniony głównie jako organista i pedagog.
Muzyka chóralna Bacha obejmuje pasje, msze, oratoria, kantaty kościelne i świeckie, motety. Do arcydzieł wokalno-instrumentalnej muzyki baroku należą: Msza h-moll, Pasja wg św. Jana, Pasja wg św. Mateuszar oraz kantaty. Z dzieł orkiestrowych można wyróżnić koncerty , sonaty i suity. Natomiast z solowej muzyki instrumentalnej np. inwencje, menuety, preludia, toccaty, fugi itd. Oprócz tego tworzył jeszcze arie, chorały, pieśni, oratoria, pasje... Można długo tak wymieniać. Skomponował on mnóstwo utworów poświęconych różnym tematykom.

TOCCATA I FUGA d-moll
To jedno z najbardziej fascynujących i podziwianych dzieł Bacha, skomponowane - jak wiele innych utworów - na jego ulubiony instrument: organy.. Toccata i fuga d-moll to jedna z najbardziej znanych kompozycji organowych Bacha. Toccata rozpoczyna dramatyczna fraza, po której następuje cała seria przejść wymagających od grającego znakomitej techniki manualnej i pedałowej. Fuga stanowi przykład jednej z najpiękniejszych form muzycznych baroku, polegającej na rozwijaniu całego utworu z pojedynczego tematu. Całość - zarówno Toccata jak i Fuga - przypomina spontaniczne improwizacje, jakim Bach oddawał się często podczas nabożeństw lub przy innych oficjalnych okazjach.

KONCERTY BRANDENBURSKIE
Koncerty Brandenburskie powstały w wyniku spotkania Jana Sebastiana Bacha z margrabią Christianem Ludwigiem von Brandenburg-Anspachem, wielkim miłośnikiem muzyki. Koncerty brandenburskie należą do najsławniejszych dzieł Bacha. W sumie napisał ich sześć. Bach bardzo lubił eksperymentować z różnymi kombinacjami instrumentów, na co wskazuje dość niezwykły układ wszystkich koncertów. Kompozytor pozostawał pod wpływem niemieckiej i włoskiej muzyki. W szczególności zainspirowały go koncerty Vivaldiego, chociaż z opublikowanych znane mu byty tylko te na instrumenty smyczkowe. W Koncertach brandenburskich Bach stosuje tzw. concerto grosso, w którym całej orkiestrze (ripieno) przeciwstawiony jest mniejszy zespół (concertino).

SUITA ORKIESTROWA C-dur nr 1
Inspirację do tego utworu Bach w dużej mierze czerpał ze źródeł muzyki francuskiej i stworzył dzieło, które doskonale charakteryzuje bardzo owocny etap jego twórczości.
Suitę orkiestrową C-dur Bach skomponował prawdopodobnie w latach 1717-1723, kiedy byt kapelmistrzem na dworze książęcym w Anhalt-Kothen w Saksonii. Niemożliwe jest ustalenie dokładnej daty skomponowania i pierwszego wykonania suity ponieważ Bach nie numerował wielu ze swoich instrumentalnych dzieł. Dopiero w XIX wieku podjęto trud ponumerowania dzieł Bacha. Jednak z dużą dozą pewności można stwierdzić, że suita ta została skomponowana na dworze młodego, kochającego muzykę księcia Kothen, Leopolda.

SONATA ORGANOWA nr 4 e-moll, BWV 528
Bach napisał sześć utrzymanych w formie tria sonat organowych. Niejasna jest data ich powstania. Eksperci, którzy zbadali pierwszą kompletną kopię, ze znaku wodnego na papierze wywnioskowali, że nie zostały one napisane przed 1727 r. Zwykle przyjmuje się, że daty 1727-1730 lub 1733 są w miarę dokładne. Choć nie wszyscy badacze są w tym względzie zgodni, Bach najprawdopodobniej napisał sonaty dla najstarszego syna, Wilhelma Friedemanna, jako pomoc w ćwiczeniu gry na organach. Rzeczą pewną jest podziw, jaki wzbudziły sonaty. Opinia z 1777 r. mówi, że ich "piękno, nowoczesność i zawarte w nich bogactwo inwencji twórczej sprawił, że przetrwają wszystkie zmiany muzycznych mód, nigdy się nie starzejąc. Bogata technika kontrapunktyczna widoczna jest od pierwszych taktów sonaty. Część pierwsza, Adagio rozpoczyna się spokojnym, majestatycznym wstępem, po którym następuje żywa w nastroju, szybka fuga, rozgrywająca się na tle tubalnej partii basowej granej miarowo na klawiaturze nożnej (pedale). Fuga rozwija się, lecz w pewnym momencie zatrzymuje się na chwilkę i po krótkiej codzie kończy się w tonacji toniki. Część druga, Andante jest bardzo spokojna. Podobnie jak część pierwsza, kończy się krótką codą, następującą po zawieszeniu na krótką chwilę taktu muzycznej narracji. W części trzeciej

Un poco allegro ożywienie i radosny nastrój osiągnięty zostaje zarówno przez szybsze tempo jak i triolkowy rytm partii kontrapunktycznych.