Poeta romantyczny

Romantyzm narodził się w okresie burzliwych przemian, na granicy między „dawnymi a nowymi latami”. Czas taki wyzwolił sprzeciw jednostek zmęczonych racjonalizmem i klasycznymi barierami. Zbuntowana młodzież zaczęła żyć i tworzyć w zupełnie nowym stylu, który (poprzez ich zachowanie, poglądy a nawet wygląd zewnętrzny) dawał nieprzeciętność. Pozwalał wzbić się ponad szary tłum.W okresie romantyzmu dosyć widoczna jest nobilitacja sztuki jak i artysty, w związku z tym poeta uzyskał niezwykle wysoki status społeczno – kulturowy. Możemy nawet mówić o pewnego rodzaju kulcie wybitnej jednostki, obdarzonej ogromnym talentem, który sprawiał, iż przypisywano jej szczególne miejsce oraz rolę w dziejach ludzkości.

Jednakże jaki powinien być ten poeta? Za pewne powinien to być artysta będący wielką indywidualnością. Ktoś kto potrafi ogarnąć wszelkie tajemnice wszechświata, rzeczy widzialnych i tym co możemy dostrzec patrząc na świat „poprzez serce”, cel istnienia człowieka. Powinien być swego rodzaju geniuszem posiadającym ogromną mądrość życiową i niesłychany talent. Poeta to ktoś ubierający myśli w słowa, wyrażający za pomocą poezji swoje przemyślenia, ale przede wszystkim tęsknoty, pragnienia, uczucia całego narodu. Z pewnością możemy wyróżnić kilka kreacji poety romantycznego.

Adam Mickiewicz jest najwybitniejszym poetą polskiego romantyzmu. Potrafił on z olbrzymią siłą i mocą oddziaływać na naród oraz pokazywać mu nową, jednakże nieznaną drogę dalszego postępowania.
Jego postępowe myśli miały karmić szeregi pokoleń, dodawać otuchy społeczeństwu oraz wypełniać ich duszę nadzieją, że nastanie kiedyś czas, w którym Polska zmartwychwstanie – odrodzi się i powstanie w pełnym swoim blasku. Utwory Mickiewicza przesiąknięte są ideą patriotyczną. ów poeta, który wyrósł w latach, w których panowała jeszcze ideologia oświe-cenia, potrafił zebrać swoje siły i mocno wyrwać się z tego zagmatwanego świata oraz wstąpić na drogę o wiele trudniejszą do pokonania, drogę która była jeszcze nowa i nieznana. Utwory tego wieszcza miały dodawać otuchy ciemiężonemu narodowi i napełniać całe społeczeństwo nadzieją na wyzwolenie się spod jarzma znienawidzonego caratu.

Utwory Mickiewicza są bogate w porównania, opisy przyrody, uosobienia, personifikacje, metafory oraz inne środki artystyczne.

Poezja Mickiewicza nacechowana jest głębokim patriotyzmem i uczuciem miłości.W dzisejszym świecie jest niewiele osbó ktore otwarcie chcą, albo potrafią rozmawiać na tematy duchowe.Romantycy za to eksponowali swiat swoich uczuć.Doskolane przedstawia to Mickiewicz w swoim wierszu "Niepewności".Opisuje tęsknote wywolaną dlugim rozstaniem z ukachaną.Nie jest pewnien do końca swych uczuć, ale wie ze byłby w stanie poświęcić swe zycie dla niej.Te stany emocjonalne opisują słowa:
"Dla tego zdrowia życia bym nie Skąpił,
Po twą spokojność do pikła bym zstąpił".

Także go grona romantyków zaliczamy wybitenego pisarza Juliusza Słowackiego.

Słowacki ukazywał narodowi poprzez swe utwory postawę, jaką powinien obrać prawdziwy patriota walczący o wolność dla swojego kraju. Powinien on być człowiekiem odważnym i gotowym nawet na śmierć. W żadnym wypadku nie może się poddawać tak jak inne wojska polskie broniące wolności i niepodległości kraju w odległych czasach.
Juliusz Słowacki uważany jest podobnie jak Mickiewicz za wieszcza narodowego i jednego z najwybitniejszych poetów polskiego romantyzmu. Jego dorobek wywarł wielki wpływ zarówno na innych przedstawicieli tej epoki, jak i następne pokolenia poetów. Jednak twórczość Słowackiego została doceniona i uznana za dzieło geniuszu dopiero po jego śmierci. Nie lubiany i nie uznany od początku jako poeta, Słowacki stał się obiektem nieustannych ataków ze strony krytyków z samym „mistrzem” Mickiewiczem na czele. Zarzucano mu „brak serca”, tak ważnego dla romantyków. Wyrazem nastroju, w jakim tkwił Słowacki poddany krytyce środowiska emigracyjnego jest wiersz „Testament mój”, będący rozrachunkiem z życia poety.

Juliusz Słowacki w wierszu "Testamen Mój" bolesnie odczuwa osamotnienie, brak uznania dla wlasnej tworczosci. Wie, ze przemija jako czlowiek i w przyszlosci o nim,jako o czlowieku być może nikt nie będzie pamietal,zwlaszcza ze nie ma syna,który zapewnilby mu ciaglosc rodu:

„Nie zostawilem tutaj zadnego dziecica
Ani dla mej lutni,ani dla imienia”

Tym samym nie pozostawil zadnego spadkobiercy swoich tworczych, artystycznych koncepcji, który poszedlby jego sladem.
Odchodzac z tego swiata,pozostawia grono najblizszych mu przyjaciol,z duma podkreslajac spelnienie przez siebie patriotycznego obowiazku wobec ojczyzny:

„Znac,ze srogą spelnilem,twarda Bożą slużbę
I zgodzilem się tu mieć-nieplakana trumnę”

Przebywając na emigracji tęskni za rodzinnym domem, ukochaną matką.Prosi swoich przyjaciol, aby po śmierci przekazali jego serce matce, zalujac, ze tylko tyle może jej ofiarowac:

„Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadza
I biedne moje serce spala w aloesie,
I tej, która mi dala to serce, oddadza-
Tak się matkom wyplaca swiat-gdy proch odniesie...”

Podmiot liryczny w wierszu można utozsamiac z samym poeta, który zegnajac się ze swiatem dokonuje podsumowania swojego zycia i tworczosci. W bezposrednim monologu, skierowanym do przyjaciół i do wspolczesnego mu pokolenia romantykow, poeta dzieli się swoimi refleksjami. Jego wypowiedz pelna jest goryczy i rezygnacji.

Poeta pozostawia zywym nakaz sluzby ojczyznie. Wedlug niego,nie można tracic wszelkiej nadziei, naklada na nich obowiazek rozbudzenia w narodzie poczucia przynaleznosci narodowej i pragnienia wolnosci, a kiedy zajdzie potrzeba to należy tak nimi pokierowac, aby byli gotowi do najwiekszego poswiecenia dla kochanej ojczyzny.
Odchodząc zostawia przeslanie moralne,które jest przekazaniem aktywnej walki,nakazem slużby ojczyznie oraz objęcia duchowego przywodztwa narodu:

„Lecz zaklinam-niech zywi nie traca nadziei
I przed narodem niosą oswiaty kaganiec;
A kiedy trzeba-na smierc idą po kolei
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...”

Juliusz Słowacki w swym utworze wspomina również o niesmiertelnosci jego duszy, która zawsze będzie wśród żywych. Jest on przekonany o wysokiej wartosci swojej poezji,która będzie oddzialywac na przyszle pokolenia,jednak nie pragnie slawy ani uznania. Wie, ze przeobrazi materialistow, „zjadaczy chleba”, w ludzi idei,ludzi ducha-„aniolow”. Utrata narodowej wolnosci stala się przyczyna osobistej tragedii podm.lirycznego.

„Testament mój” to nie tylko podsumowanie zycia poety, ale jest też wezwaniem do odrzucenia postawy rozpaczy i podjecia ofiarnej walki w celu odzyskania przez Polske niepodleglosci. Ponadto rozbudza nadzieje i poczucie przynaleznosci narodowej,uswiadamiajac,ze sila narodu tkwi w grupie ludzi, a nie w jednostce

C.K.Norwid w swoim utworze “Pielgrzym” ukazuje zycie człowieka jako ciąglą wędrówkę.
Bohater Norwidowy podobnie jak i Mickiewiczowy ma żal do ludzi, że nie potrafią docenić jego talentu,wartości.Wędrówka ma mu sł€życ w poszukiwaniu przyjaciól, ludzi którzy go docenia a takze damu-wlasnego miejsca na ziemi.Podmiot liryczny czuje się samotny podobnie jak bohater wiersza Juliusza Słowackiego "Smutno mi Boże".Pozycję pielgrzyma nazywa stanów – stanem, przyrównuje ją do wieży wznoszącej się ponad płaskie domy.Wieża ta sterczy w chmury. Pielgrzym to zatem człowiek niezależny, ponad innymi stanami.Pielgrzym na świadomość silnego i bezpośredniego związku z tą ziemią, na której stoi, nie przekracza granic wyznaczonych przez naturę.

Poeci Ci pisali swoje wiersze na emigracji,bardzo tęsknili za ojczyną i opisywali ja w jak najlepszym switle, nie ukazując jej wad.Przykładem takiego utworu jest wiersz Norwida „Moja piosnka[II]”.Autor wyraza szacunek dla swojego kraju, rzeczy codzienne jak np. chleb czy bocian sataja się dla niego symbolem Polski.Wiersz ten jak wiele innych powstal za dala od rodzinnego domu dlatego przesiąknięty jest romantyzmem.

To co dla szarego czlowieka jest wielkim smutkiem, żalem, tęsknotą poeta potrafi pięknie „przystroic” czyniąc to swoja inspiracja do tworzenia kolejnych dzieł,które po pewnym czasie zostana odnalezione, docenione i odkryta zostanie w nich „siła fatalna”,która potrafi zmieniac ludzi duchowo.Staną się wielkimi dziełami, wielkich pisarzy znanych na calym świecie.