Epikur i Stoicy - porównanie.

Epikur uznawał za cel życia indywidualne szczęście, zaś filozofię za środek służący do jego osiągnięcia. Epikurejczycy głosili teorię etyczną utożsamiającą życie szczęśliwe z życiem moralnym, zaś za warunek wystarczający do osiągnięcia szczęścia uważali brak cierpień (tzw. Ataraksja), a za główne źródło cierpienia – przesądy o obawy takie jak strach przed bogami i śmiercią, natomiast stoicy w etyce przyjmowali, że szczęście daje człowiekowi tylko cnota, uniezależniająca go od wszelkich okoliczności oraz ucząca życia zgodnego z rozumem i naturą, cnota, stanowiąca największą doskonałość jest samowystarczalna (autarkia) i prowadzi do obojętności wobec wszystkiego innego. Stoicy postulowali wyzbycie się uczuć (apatia), które uważali za zło. Wartość uczynków uzależniali od intencji.
Dla Epikura proste potrawy sprawiają tyle samo radości, co wystawne uczty. Po co jeść ryby i inne smakołyki, jeśli bolesne uczucie głodu można usunąć wodą i jęczmiennym chlebem. Dowodzi tego fragment z listu Epikura do Menoikeusa: „Nie pijatyki i hulanki [...] nie ryby i inne smakołyki, jakich dostarcza zbytkowny stół, czynią życie przyjemnym, ale trzeźwy rozum, dociekający przyczyn wszelkiego wyboru i unikania, odrzucający czcze domysły, owo źródło największych utrapień duszy”.
Dla Stoików szczęśliwym życiem było życie zgodne z naturą człowieka. Można je było osiągnąć pod warunkiem czystej duszy, która trwa w nieprzerywalnym posiadaniu zdrowia, tryska energią, jest hartowana w cierpieniu i przystosowana jest do wymagań czasu. Najlepiej oddaje to fragment „O życiu szczęśliwym” Seneki Młodszego „A zatem życie szczęśliwe jest to życie zgodne z naturą człowieka i tylko pod tym warunkiem może je ktoś osiągnąć, że dusza jest przede wszystkim zdrowa i trwa w nieprzerywalnym posiadaniu tego zdrowia, z kolei – tryskająca energią, siłą i dalej – urzekająco hartowana w cierpieniu, przystosowana do wymagań czasu, troskliwa o ciało i sprawy z ciałem związane, ale – bez niepokoju, zabiegająca również o inne rzeczy, które są w życiu pomocne, ale – bez błachowawczego podziwu dla którejkolwiek, wreszcie – gotowa korzystać z dobrodziejstw losu, ale – bez zaprzedania się im w niewolę.