Monolog wewnętrzny Tadeusza (głównego bohatera powieści "Pan Tadeusz")

O! Jak tu gwarno. Na uczte wchodzi Telimena. Grzecznie mnie wita! Tylko kim jest ta piękna istota, którą mi przedstawia?! Wygląda znajomo... Tylko nie mogę sobie przypomnieć gdzie ją widziałem! Zaraz! Chwilka! Te oczy... usta... To przecież ta dziewczyna, którą widziałem na parkanie! To ta, którą pokochałem.. Nie wierze! To nie możliwe! To przecież Zosia! Moja Zosia! Boże! Zosia i Telimena to dwie różne osoby! Boże jak mogłem je pomylić?! Jestem głupcem! Duszno mi, słabo! Nogi same mi się uginają, muszę usiąść! O nie! Telimena do mnie podchodzi! Cóż jej powiem? Co poczne? Zadaje mi jakieś pytania! Co mówi? Nie słucham jej, nie moge, Wychodze! Gdyby ona wiedziała... Biegne... tylko dokąd?! Najlepiej w jakieś ciche miejsce! Musze wszystko sobie przemyśleć! Idę... O! Gdzie jestem? To przecież Świątynia Dumania! Ależ kto tam siedzi? Przecież to Telimena! Czemu ona płacze? To przeze mnie! Źle się zachowałem wybiegając z przyjęcia! Jestem głupcem! Zraniłem ją! A cóż ona winna, że się ja pomylił!