„Człowiek jest tylko trzciną, najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą”. Uczyń powyższe motto punktem wyjścia do rozważań na temat człowieka.

W słownikowej definicji człowiek należy do gromady ssaków, a oprócz różnic fizjologicznych odznacza się m.in. tworzeniem kultury, zdolnością do abstrakcyjnego myślenia oraz decydowania o swoim postępowaniu, a także zdolnością do uczuć wyższych. Te cechy czynią człowieka niezwykłym, jedynym w swym rodzaju. Jednak nie jesteśmy idealni i nie licząc cech pozytywnych mamy szereg tych negatywnych. W tej pracy przedstawię je wszystkie by poszukać odpowiedzi na pytanie: czy słowa Pascala zawarte w temacie są prawdziwe?

Jesteśmy istotami ciągle poszukującymi sensu swej egzystencji, które walczą z przeciwnościami losu. Ten dramatyczny charakter ludzkiej natury stał się zresztą tematem wielu dzieł literackich zawsze aktualnych, bez znaczenia na datę publikacji. Atutem bohaterów tych książek był zaś ich nieprzeciętny umysł zdolny do filozoficznych rozważań. Sentencja Pascala ma, więc pewne zobrazowanie w rzeczywistości. Francuski filozof również upatrywał ludzką potęgę w mądrości i racjonalnym myśleniu.

Dzięki abstrakcyjnemu myśleniu potrafimy też kształtować nasze otoczenie tak, aby było piękniejsze. Jest w nas potrzeba uzewnętrzniania swych emocji i uczuć, które przekazujemy dzięki tworom ludzkiego umysłu takimi jak literatura, sztuka czy muzyka. Wszystko to składa się na całokształt naszej historii i kultury.

Człowiek targany ciągłymi wichrami namiętności i stający, co rano do wielkiej walki o szczęście często upada, ale wstaje i próbuje wygrać z przeznaczeniem. Jednak, jak łatwo jest zauważyć, ludzie mają ogromne zdolności destrukcyjne, dlatego z chwilą, gdy ciosy są już zbyt wielkie, tracą siły by przeciwstawiać się fortunie. Przykładem takiej kapitulacji są samobójstwa lub nałogi. Są to rzeczy, które nie mają swych odpowiedników w przyrodzie, dlatego możemy uznać właśnie człowieka, „zdobywcę świata”, za trzcinę „najwątlejszą w przyrodzie”.
Nasza wolna wola także potrafi ukazać nam nasze słabostki. Możliwość dokonywania wyboru prowadzi nas często do buntu przeciw całemu nawet światu. Taki obrót rzeczy najłatwiej jest ujrzeć w wieku młodzieńczym ludzi. Bunt przeciw zasadom zamiast biernego przystosowywania się do sytuacji jest dla nas również charakterystyczny.

Jednocześnie paradoksalna jest możliwość większego zezwierzęcenia od zwierząt. W historii przykłady mnożą się z każdym dniem. Kolejne konflikty, wojny i ataki terrorystyczne udowadniają nam, że można zapomnieć i odrzucić najistotniejszą z naszych cech – zdolność do kochania, współczucia itp. Nienawiść czy chęć zemsty ściąga nas na drabinie bytów do szczebla zwierząt, i to tych najokrutniejszych.


Podsumowując wszystkie ludzkie cechy przedstawione w mojej pracy muszę stwierdzić, że autor sentencji ma racje. Człowiek jest w pewnym sensie marnością. Mimo wszystko jednak, jego potęgą jest świadomość swej słabości i jego bój o pozostawienie po sobie śladu, pamiątki z podróży, jaką jest życie. Być może jesteśmy „łatwopalni” i nawet mała iskierka wystarczy, aby nas zniszczyć to ostatecznie nasza mała chwilka na tym świecie, w której możemy pokochać, zapłakać czy zatęsknić za starym przyjacielem, warta jest całej wieczności wegetacji. Uświadomienie sobie tego faktu sprawia, że wątła trzcinka jest jednocześnie „panem świata”.