Pascal - teoria

Instrukcja warunkowa - Instrukcję tą stosuje się wtedy, kiedy chcemy wykonać jakąś operację jeśli zostaje spełniony jakiś warunek. (2 rodzaje instrukcji: if i case)

Instrukcja iteracyjna - służą do wielokrotnego wykonania pewnęj grupy lub jednej instrukcji. W Turbo Pascal'u są następujące instrukcje iteracyjne: (instrukcja: for, repeat, while)

Instrukcja for - Powoduje ona wykonanie jakiejś operacji określoną liczbę razy. Ma ona następującą składnię:

FOR licznik:=poczatek TO koniec DO Instrukcja;

Lub FOR licznik:=koniec DOWNTO poczatek DO Instrukcja;

[Licznik] - jest to zmienna sterująca pracą. W zapisie pierwszym nadajemy jej początkową wartość [poczatek]. Następnie [Instrukcja] jest wykonywana tyle razy, aż [licznik] będzie równy [koniec]. Za każdą "pętlą" licznik zostaje zwiększony o jeden. Jeśli mamy zapis drugi to [licznik] ma początkową wartość [koniec], i [instrukcja] jest tak długo wykonywana, aż [licznik] będzie równy [poczatek]. Przy każdej pętli licznik jest zmniejszany o jeden. Instrukcje "dla" tzw. pętlę stosuje się zwykle w celu wykonania pewnej grupy instrukcji w przypadku, gdy liczba powtórzeń jest znana w danym miejscu programu.

Instrukcja repeat - Instrukcja "powtarzaj" służy do opisywania iteracji ze sprawdzeniem warunku na końcu i ma postać:

REPEAT

Instrukcja;

...

Instrukcja;

UNTIL warunek;

Instrukcję między słowami REPEAT i UNTIL są tak długo wykonywane, aż wartość [warunek] zostanie spełniony.

Wyrażenie powinno dawać w wyniku wartość logiczną, a każda z instrukcji może być dowolną instrukcją prostą lub strukturalną. Instrukcje wewnętrzne są wykonywane conajmniej jeden raz, a zakończenie przetwarzania instrukcji "powtarzaj" następuje, gdy wartością wyrażenia występującego po słowie kluczowym until jest True.

Instrukcja while - Instrukcja "dopóki" służy do opisywania iteracji ze sprawdzeniem warunku na początku

i ma postać: WHILE wyrażenie DO instrukcja;

[Instrukcja] jest tak długo wykonywana, aż wartość wyrażenia jest prawdziwa.

Wyrażenie, które najczęściej jest wyrażeniem porównania, powinno w wyniku dawać wartość logiczną (True lub False), a instrukcja występująca po słowie do może być dowolną instrukcją prostę lub strukturalną. Instrukcja ta wykonywana jest tak długo jak długo wartością wyrażenia jest True.



Stałe deklarujemy po deklaracji etykiet (LABEL), gdy zadeklarujemy jakąś stałą to w dalszej części programu nie możemy przypisać jej już innej wartości niż wartość początkowa. Zmiennym nie musimy przypisywać konkretnego typu danych, lecz w niektórych, bardziej złnożoych programach jest to wskazane, np.

Zmienne - deklarujemy po deklaracji typów (TYPE). Jak już wspomniałem, wszystkie zmienne używane w programie powinny być zadeklarowane. Deklaracje zmiennych składają się ze słowa kluczowego VAR, po którym następuje wykaz deklaracji. Każdą zadeklarowaną zmienną (wartość zmiennej) możemy w głebi programu dowolnie definiować (przypisywać jej inne wartości),

Typy (TYPE) deklarujemy po deklaracji stałych (CONST). Każdą zmienną w programie należy zadeklarować tzn. określić jej nazwę oraz wartości, które może ona przyjmować. Zbiór wartości zmiennej nazywa się typem zmiennej.

Procedurę lub funkcję deklarujemy po deklaracji zmiennych (VAR). Są to wyodrębnione części programu, stanowiące pewną całość, posiadające jednoznaczną nazwę i ustalony sposób wymiany informacji z pozostałymi częściami programu. Procedury i funkcje są stosowane do wykonania czynności, które mogą być wykorzystane w różnych programach lub do wykonania czynności wielokrotnie powtarzanych przez dany program. Różnica pomiędzy procedurą a funkcją polega na sposobie przekazywania wartości. Zadaniem procedury jest wykonanie pewnej sekwencji czynności, polegających zwykle na obliczaniu jedej lub wielu wartości. Natomiast zadaniem funkcji jest obliczenie jedej wartości (typu prostego lub wskaźnikowego). Odmienne są też sposoby wywołania procedur i funkcji