Ocena Powstania Warszawskiego.

Zwycięstwa w Warszawie nie należy jednak oceniać wyłącznie z punktu widzenia militarnego. Znacznie poważniejsze było polityczne znaczenie tego wydarzenia. Wzniecając powstanie polski ruch oporu miał na celu zlikwidowanie władzy niemieckiej w Warszawie i po osiągnięciu zwycięstwa zmierzał do rozpętania powstania w całej Generalnej Guberni, aby w ten sposób utworzyć nowe państwo polskie. Ta „wolna Polska" miała być wywalczona przed nadejściem bolszewików, aby móc wobec Sowietów stanąć jako samodzielne państwo, które wyzwoliło się własnymi siłami. Ze taki był cel powstania, świadczą jednomyślnie oświadczenia licznych przywódców powstańców. Rezultat walki wskazuje, ze cel ten bynajmniej nie został osiągnięty. Za to milionowa Warszawa, uprzednio metropolia państwa polskiego, została tak doszczętnie zniszczona, ze przedstawia ona obecnie jedno wielkie rumowisko. Straszliwie wstrząśnięci przywódcy polscy otwarcie ocenili, ze zduszenie powstania i całkowite zniszczenie Warszawy stanowi największa klęskę w dziejach polskich. [...] Polacy podjęli walkę w nadziei na pomoc angielska. Zostali ponownie dotkliwie rozczarowani. Bowiem w ciągu 63 dni walk Anglia wraz z Ameryka przeznaczyły na zaopatrzenie walczącej Warszawy tylko nikła cząstkę samolotów zaangażowanych w codziennych atakach przeciw miastom niemieckim. To postępowanie odpowiada całkowicie zwyczajom angielskim. Angielska deklaracja o gwarancjach dla republiki polskiej została już w 1939 roku podeptana. Została ona jednak dopiero ostatecznie zniweczona w czasie powstania, gdy Londyn ponownie zdradził Polskę, tym razem wobec Związku Sowieckiego. Polska rozgłośnia „Świt" z najgłębsza goryczą przygwoździła te zdradę. Gdy Anglia łzawymi artykułami przyjęła upadek powstania i gdy Churchill ze wzruszeniem mówił o bohaterskiej epopei Warszawy, powstańcza rozgłośnia zareagowała na to: Zostawcie Warszawę w spokoju, wy wszyscy, którzyście Warszawie podpisali wyrok śmierci. Te słowa stanowią najostrzejsza krytykę, jaka rozczarowani Polacy mogli sprecyzować pod adresem Anglii, która faktycznie podpisała Warszawie wyrok śmierci. Z wyjątkiem kilku zrzutów zaopatrzeniowych nie udzielono jej, bowiem żadnej praktycznej pomocy. Rozczarowanie Polaków z powody tej bezczynności Anglii jest powszechne. Podczas gdy do ostatnich miesięcy wiara w Anglie była u Polaków zadziwiająco mocna, została ona na skutek tej zdrady całkowicie zdruzgotana. Klęska Warszawy stanowiła jednak w ostatecznym rozrachunku także klęskę Stalina. Stalin swoja taktyka osiągnął oczywiście to, ze inteligencja polska, która w głównej mierze walczyła w szeregach AK, bądź poległa w walkach, bądź tez wpadła do niewoli. Jednak poza tym z góry przewidzianym sukcesem, rezultat powstania warszawskiego jest dla bolszewizmu zdecydowanie negatywny. Przeważająca większość narodu polskiego była od dawna nastawiona antybolszewicko. Z jednej strony, bowiem dostatecznie poznała reżym bolszewicki, z drugiej zaś wśród Polaków od zawsze panowała nienawiść do wszystkiego, co rosyjskie. Szerokie kręgi ludności polskiej były jednak gotowe przejść do porządku dziennego nad tymi animozjami i zaakceptować ze względów taktycznych sojusz z bolszewizmem. Liczono, bowiem, ze w ten sposób można będzie pozbyć się władzy niemieckiej. Również ta koncepcja okazała się teraz całkowicie fałszywa, jest, bowiem faktem, ze Stalin nie tylko nie przyszedł z pomocą, ale praktycznie stal z bronią u nogi, również w ostatnich dniach powstania, gdy powstańcy AK podjęli jeszcze raz rozpaczliwy atak. Polacy przekonali się niezbicie, ze gra na rosyjska kartę może im w efekcie przynieść jedynie niepowodzenie, a nie oczekiwane odbudowanie ich dawnego państwa.