Życiorys Thuringa

Alan Mathison Turing (1912-1954)

Urodzony 23.VI.1912 roku w prywatnej klinice w dzielnicy Paddington. Ojciec Alana (Julius Turing) studiował historię i literaturę. Wstąpił do Indyjskiego Korpusu Służby Cywilnej. Często przebywając w Indiach, spędzał jedynie wakacje z dziećmi. Alan miał o cztery lata starszego brata Johna. Razem przebywali w Anglii. Już od najwcześniejszych lat przejawiał oznaki geniuszu. Czytać nauczył się sam w ciągu trzech tygodni. Znacznie łatwiej przychodziło mu rozpoznawanie cyfr, w związku z czym zatrzymywał się przy każdej latarni i odczytywał jej numer. Nie potrafił rozróżnić strony lewej od prawej, więc namalował sobie na lewym kciuku czerwoną kropkę, którą nazywał kropką wiedzy. Jako dziecko chciał zostać lekarzem. W roku 1918 matka skierowała go do prywatnej szkoły, by nauczył się łaciny. Mimo, że jego rodzice nie byli bogaci, uważali, że najważniejsze jest odpowiednie wykształcenie dla ich dzieci i na ten cel nie szczędzili pieniędzy. Alan miał brzydki charakter pisma. Już jako dziecko uwielbiał studiować mapy oraz wszelkiego rodzaju przepisy i recepty. Był stanowczy, jeżeli w jakieś sprawie miał wyrobioną opinię, to nikt nie mógł go do jej zmiany przekonać. Zawsze wiedział, że zakazanym owocem na rajskim drzewie była śliwka. Nie lubił wychowania fizycznego. Zamiast grać w hokeja wolał sędziować. Nie umiał podporządkować się rygorowi w szkole, toteż opinie nauczycieli na jego temat, były niezbyt pozytywne a oceny przez niego otrzymywane przeciętne. W roku 1924 zainteresował się chemią. W 1926 roku zdał egzaminy i zaczął uczęszczać do prywatnej szkoły w Sherborne w hrabstwie Dorset. W dniu rozpoczęcia trymestru letniego zaczynał się strajk powszechny obejmujący również kolej. Postanowił, więc pojechać do szkoły rowerem i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że pokonał odległość 60 mil. W nowej szkole trudno było mu się zaaklimatyzować. Miał nieśmiałe usposobienie i był typem samotnika. Przezywano go brudasem, za sprawą dość ciemnej cery i ubraniom niezmiennie ozdobionym plamami od atramentu. Należał do grupy uczniów przeciętnych a nawet słabych. Groził mu spadek do niższej klasy a nawet wyrzucenie ze szkoły. Przedmiotem, z którym Alan miał najmniej problemów była matematyka. Alan przekładał jednak własne metody rozwiązania nad te, które znajdowały się w podręcznikach. Latem 1927 roku Alan pokazał nauczycielowi matematyki pracę, w której znalazł nieskończony szereg dla funkcji tg-1 (x), startując od wzoru trygonometrycznego na tg(x/2)^17. Był to standardowy wynik w 6. klasie, jednak Alan dokonał tego bez użycia elementów rachunku różniczkowego. Dla Alana nic nie było oczywiste. Już w tym okresie czuł pociąg do osób o tej samej płci. W roku 1927 spotkał Christrophera Morcomo, który dzielił z nim zapał do nauki. Był on jego pierwszą miłością. Pisał niezdarnie, przez co często sam odczytywał błędnie swoje pismo. Christopher zmarł w 1930 roku. Była to duża tragedia dla Alana. Rodzice Christohera ufundowali nagrodę dla twórcy pracy naukowej zawierającej coś oryginalnego. Alan wystartował w konkursie o tą nagrodę, pisząc pracę na temat jodanów (reakcji między kwasem jodowym a dwutlenkiem siarki) i wygrał. Jako nagrodę otrzymał książkę "Matematyczne rozrywki i eseje", w której to po raz pierwszy natrafił na podstawy kryptografii. Zaczął uczyć się języka niemieckiego, a jego nauczyciel odnotował "wydaje się nie mieć żadnych zdolności do języków". Szczególną radość sprawiało mu, gdy jakiś wzór matematyczny lub fizyczny miał swoje zastosowanie w świecie rzeczywistym. Dyscypliną sportową, którą lubił było bieganie, szczególnie długodystansowe. Uprawiał również chód, jazdę na rowerze oraz wspinaczkę górską. Ukończył studia na Uniwersytecie w Cambridge, a następnie pracował jako pracownik naukowy w King's College. Już pierwsze oryginalne publikacje w Londyńskim Towarzystwie Matematycznym z dziedziny teorii liczb przyniosły mu renomę jednego z najbardziej utalentowanych brytyjskich matematyków młodszej generacji. W 1937 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych i pogłębiał wiedzę z logiki matematycznej w Insytucie Studiów Wyższych w Princeton, gdzie uczęszczał na wykłady Einsteina. Opracował słynną teorię uniwersalnej maszyny, zwanej maszyną Turinga. 31.V.1938 roku obronił pracę doktorską pt. "Liczby obliczalne". Do Anglii wrócił w 1939 roku. Po wybuchu wojny został zaangażowany w ośrodku dekryptażu w Bletchley Park, gdzie pracował nad dekryptażem Enigmy. Był twórcą angielskiej wersji maszyny zwanej bombą, która przyspieszała proces dekryptażu. W początkowym okresie był szefen zespołu nr 8 (Hut 8), zajmującego się szyframi morskimi. Po śmierci znanego matematyka Knoxa w 1943 przejął jego obowiązki. Następnie wysłany został do Stanów Zjednoczonych w celu omówienia doświadczeń, jakie obie strony zebrały w swych pracach nad niemiecką i japońską odmianą Enigmy. Po wojnie pracował przy budowie najnowocześniejszego komputera brytyjskiego (MADAM). Cały czas miał problemy ze swoim homoseksualizmem. W roku 1954 prawdopodobnie popełnił samobójstwo zjadając jabłko z cyjankiem.