II Wojna Punicka

Rozpoczęła się w 218 roku przed naszą erą. Obie strony, czyli Rzym i Kartagina obciążyły się wzajemnie odpowiedzialnością za jej wybuch.

Armia Hannibala (Kartagina) nie była zbyt liczna, ale za to dobrze wyszkolona. Podczas wędrówki Hannibal zaciągał do niej barbarzyńców, którzy od dawna walczyli przeciwko Rzymowi.

Trzy pierwsze bitwy zakończyły się druzgocącymi klęskami Rzymian, a zwłaszcza ta pod Kannami (216) zaważyła ciężko na ich sytuacji. Zdawali oni sobie sprawę z tego, że kolejna przegrana była by dla nich ostateczną klęską i dlatego zdecydowali się na walkę podjazdową, która wyła niezwykle uciążliwa dla Hanibala. Powstała paradoksalna sytuacja: Kartagińczycy dotarli do Rzymu, lecz nie mogli zakończyć wojny z powodu małej liczby żołnierzy. Tymczasem Rzymianie dotarli do ziem Kartagińskich co zmusiło Hannibala do odwrotu, w obronie własnej ojczyzny.

Obie armie spotkały się pod Zomą (202). W bitwie zwyciężyli Rzymianie, którzy zażądali od Kartagińczyków olbrzymiej kontrybucji oraz pozbycia się resztek swojej floty wojennej.