Charakterystyka Kutza ("Jądro ciemności" Josepha Conrada).

Kurtz pochodzi z Europy, jest człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Posiada wiele talentów. Doskonały z niego malarz, poeta jak i również dziennikarz. Jest jednostką z niewątpliwie ogromnym potencjałem. Posiada również sympatię –kochającą go narzeczoną. Jego życie ulega gwałtownym zmianą podczas wyjazdu do afrykańskich kolonii. Tam też osobowość Kurtza zaczyna się zmieniać. Biały Europejczyk znalazłszy się w koloniach, staje się automatycznie panem życia tubylców. Dziennikarza oszałamia ta perspektywa. Skupiony na sobie, na swoich sprawach, odrzuca wszystkie zasady i uczucia, które mogłyby łączyć go z innymi ludźmi. Zarazem jest rozdarty pomiędzy wołaniem dziczy, na które składają się: murzyńska kochanka, absolutna władza, brak hamulców, a pragnieniami z którymi opuszczał Europę tj. zaszczyty, pozory powodzenia i potęgi, sława zdobywcy. Uczucia wywołane w Kurtzu są spowodowane utratą odziedziczonych hamulców moralnych pod wpływem zetknięcia z inna kulturą, a także uwolnienie się hamulców zewnętrznych pod działaniem okoliczności. Kurtz używa broni palnej do wymuszenia siłą dostaw kości słoniowej, pustoszy kraj dzięki własnej armii, złożonej z członków jednego z plemion. Nieposłusznych natomiast okrutnie morduje przez ścinanie im głów i nabijanie ich na pale wokół swojej siedziby. Nawet mimo choroby nie przestaje być ubóstwiany przez tubylców i choć wygląda raczej mizernie: wychudzony, nie mogący poruszać się o własnych siłach –jest noszony na noszach, to i tak panuje nadal nad otoczeniem pełniąc funkcję boga. W momencie śmierci biały Europejczyk nie zmienia się, gdyż nadal utwierdza się w swoich kłamstwach, mówi bez sensu o sprawiedliwości, postępie, słusznych pobudkach. Jednak ostatnie słowa Kurtza są sprzeczne z jego postępowaniem; mówiąc: „Zgroza! Zgroza!” prawdopodobnie uświadamia sobie ile błędów popełnił w życiu i wie, że już nic nie może zmienić, i to go przeraża. Marlow mówi o Kurtzu: „był to najdalszy punkt mojej podróży i kulminacyjny punkt moich przeżyć” Uważa on, że moc białego Europejczyka tkwi głównie w słowach, i że niewątpliwie drzemie w nim ogromny potencjał. Po bliższym poznaniu Kurtza coraz wyraźniej dostrzega jego egocentryzm, okrucieństwo, samowolę, megalomanię. Marlow stwierdza, iż dziennikarz jest przykładem moralnej pustki kolonizatorów. Po śmierci Kurtza publicznie mówi o nim: „Przecież to wariat, dla mnie pan Kurtz bóstwem nie jest”. Jednak w głębi serca trochę go podziwia, a przede wszystkim zastanawia się jak człowiek może tak postępować? Do tego stopnia coś urzekło Marlowa w Kurtzu, że nawet okłamał jego narzeczoną w sprawie okoliczności jego śmierci. Powodem przejścia Kurtza na stronę zła jest jego słaby charakter, chęć zdobywania bogactw bez względu na ponoszone straty tj. „nic go na świecie nie powstrzyma od zabicia, kogo mu się żywnie podoba”. Biały Europejczyk to człowiek chciwy i mający w sobie pustkę uczuciową, moralną i duchową. Z wykształconego i ambitnego człowieka stał się nadczłowiekiem, a w efekcie wyładowywuje się na Murzynach. Podsumowując „ten człowiek tkwił w nieprzeniknionej ciemności”, której istotę zrozumiał w dniu swojej śmierci.