Czy łatwo we współczesnym świecie żyć według recepty Adama Mickiewicza: „Miej serce i patrzaj w serce”? W wypracowaniu odnieś się do własnych przemyśleń, obserwacji, doświadczeń.

Współczesny świat przyniósł ze sobą wiele zmian, zmienił ludzką mentalność, przesiał ją dokładnie pomiędzy narodowości, rasy i religie. Nic już nie jest jak dawniej. Człowiek kieruje się zupełnie innymi wartościami, niż dawniej, a nasza ewolucja poprzechodziła przez szczeble epok, smakując poszczególne nurty. Warto by się zastanowić, jakie w skutkach okazało się ogólne stwierdzenie równości, praw każdej jednostki i przyzwolenie wolności? Czy na pewno wykorzystujemy je dobrze?

W latach romantycznych (XVIII – XIX w. ) pomiędzy społeczeństwami, ludźmi oraz ludźmi dotkniętymi ‘chorobą wieku’ epoka Romantyzmu często dawała o sobie znać. Charakterystyczne skrypty zachowań romantyków: bunt, bajronizm, kult indywidualizmu, i dalece idąca za nimi, a nawet wynikająca z nich samotność i alienacja. W sztuce dało się widzieć kult jednostki idealnej, kult przywódcy, kult zwycięzcy i kult geniuszu - liczne portrety bohaterów, generałów. Dziś sztuka jest postrzegana raczej jako zabieg relaksacyjny i dla odbiorcy i dla twórcy. Idealizacja jednostki może mieć w obecnych czasach jedynie charakter propagandowy.

Utarty w dramatycznej epoce Romantyzmu pogląd naszego narodowego wieszcza „Miej serce i patrzaj w serce” zatarł się zarówno w życiu Polaków jak i ludności innych narodów. Niewielu z nas potrafi odnaleźć w sobie przysłowiowe „serce”, nie wspominając już o dosłownym znaczeniu tego zdania w kontekście właściwym Mickiewiczowi. Obecnie sercem kieruje się definitywnie wąski kolektyw społeczeństwa, jak np.: osoby starsze, dzieci, humaniści czy artyści, którzy ulegają stanowczemu i progresywnemu zawężeniu – dzieci w coraz niższej poprzeczce wiekowej sięgają po papierosy, alkohol, narkotyki i brutalne gry komputerowe. Artyści – jako grupa, zbudowana jest w sporym procencie z przypadkowych ludzi o znikomych zdolnościach muzycznych polegając zwłaszcza na przystępnej aparycji, tworząc pop’ową papkę dla tzw. „łatwych odbiorców”, coraz rzadziej patrząc przez pryzmat serca. Nierzadkim zjawiskiem jest też „artyzm dla pieniędzy” który powyżej wspomniany kolektyw „muzyków” buduje.

Pieniądz staje obecnym bogiem wielu ludzi, o ile nie... większości z nas. Jest to fakt dalece bolesny, aczkolwiek prawdziwy. Obecny Mickiewicz powinien więc powiedzieć: „Miej pieniądz i patrzaj na pieniądz”. Wszyscy jesteśmy chyba już bardzo zagubieni w całej tej bezsensownej gonitwie, coraz dalej jesteśmy skłonni się posunąć, zadawać boleśniejsze ciosy i wymyślać coraz lepsze sposoby unicestwiania bliźnich. Ileż razy słyszymy w wiadomościach o dotkliwych pobiciach? Po co? Dla dwudziestu złotych, czasem dla dziesięciu. Wszystko jedno.
Serce nie jest na pewno „zmysłem” którym się kierujemy. Na przestrzeni wieków zwyciężył raczej racjonalizm. Nie jest to jednak czysta odmiana racjonalizmu... nazwałbym to raczej „racjonalizmem irracjonalnym, pieniężnym”. A nasza epoka? Epoka bratobójstwa żądzy pieniądza i bogactwa. W dzisiejszych czasach ludzie romantyzmu, nie mieli by czasu na rozmarzanie się o ukochanej, nie mogliby dopuścić się swobodnie werterowskiego samobójstwa z powodów rozterek miłosnych, gdyż odnaleźliby dodatkowy sens życia – zdobywanie pieniędzy. I jakże tu nagle budzi się wyżej wspomniany „racjonalizm irracjonalny” odebrać sobie życie o kobietę przez którą i tak jest się nieszczęśliwym, skoro upływa czas, przez który mogli by zbić majątek

Mickiewiczu! Biada nam głupcom, widzącym jedynie złoto! Jakże wielkim skarbem mógłbyś być dla nas, gdybyś żył, gdybyś był teraz przy nas? Być może TY odmieniłbyś nasze głupie, egoistyczne poglądy, tknął byś resztki naszych serc, resztki norm społecznych, resztki człowieczeństwa i braterstwa w naszych duszach, i rozwinął byś je jak kwiaty róży, które niejednokrotnie w swoich wierszach rozwijałeś niczym Bóg – stwórca.