Świat według Izabeli Łęckiej.

Bolesław Prus zaczął wydawać „Lalkę” od roku 1890, czyli już u schyłku pozytywizmu. Powieść ta była więc swego rodzaju oceną całej minionej epoki, krytyką szczytnych haseł programowych pozytywistów, czyli: „praca u podstaw, praca organiczna, emancypacja kobiet oraz asymilacja żydów. Prus otwarcie krytykował stany wyższe za niewłaściwe podejście do ich własnych pięknych idei.

Główną bohaterką powieści, a zarazem przedstawicielką arystokracji jest Izabela Łęcka, 25 – letnia córka Tomasza Łęckiego, który całkowicie podporządkowany córce zezwolił na roztrwonienie przez nią majątku. Łęcka byłą kobietą niepospolicie piękną, niemalże ideał kobiecości, cechowała ją niezwykła zmienność charakteru oraz nieprzewidywalność. W jednej chwili potrafiła być miła niczym anioł, a w następnej chłodna i odpychająca. Otaczała się pięknem i dostatkiem, uważała, że to jej się należy.

Była damą niezwykle chłodną, sama uważała siebie za piękną i inteligentną, a ludzi oceniała na podstawie wyglądu i stanu majątkowego. Była arystokratką i obracała się w towarzystwie arystokracji, nie czuła więzi z ojczyzną, gdyż wszędzie stykała się z przedstawicielami tej samej warstwy. Jej życie było nieustannym świętowaniem - nieustanne spotkania towarzyskie, wizyty w teatrach, operach, wystawne kolacje i bale.
Mimo iż nie miała bezpośredniego kontaktu ze światem zwyczajnym, wiedziała o jego istnieniu, znała go z obrazków z okna karety, pociągu czy też własnego mieszkania. Postrzegała go jako malowniczy i sympatyczny, były one dla niej jak ruchomy obrazek.

Według Łęckiej ludzie w zwykłym świecie są zawsze szczęśliwi, pracują dla przyjemności, albo według wymyślonej przez nią teorii pokutują w ten sposób za swoje grzechy, uważała, że ci ludzie z natury pochodzą z niższego gatunku. Wiedziała, że prości ludzie też są czasem nieszczęśliwi i dlatego dawała im często niewielkie jałmużny, lecz nie miała żadnego pojęcia o ich prawdziwym życiu i problemach, nie rozumiała ich.
Prus pisząc swą powieść miał świadomość tego, że piękne hasła pozytywistów nigdy nie będą miały odbicia w świecie rzeczywistym i pozostaną jedynie pięknymi ideami. Swoim utworem chciał dotrzeć do arystokracji, skrytykować ją za bierne uczestniczenie we własnych programach. Pragną pokazać, że idee pozytywistów pozostały tylko ideami. Kreując postać Łęckiej posłużył się także ironią przez co chciał zadrwić ze wyższych sfer, pokazać, że ich wiedza o świecie jest płytka i nierealna.