"Folwark zwierzęcy" krótkie opracowanie.

Napisany w 1943 roku przez Georgea Orwella „Folwark Zwierzęcy” jest satyrą mającą za zadanie obalenie mitu sowieckiego.

Rzecz dzieje się w folwarku, zwanym dworskim, w którym wybucha bunt zwierząt. Do władzy dochodzą świnie, symbolizujące bolszewików. Z początku wszystko układa się dobrze, lecz po jakimś czasie zaczyna się dziać coraz gorzej; brakuje jedzenia, łamane są wcześniej ustalone zasady itd. Świnie przestają się liczyć z innymi zwierzętami, troszczą się tylko o to, by nie stracić kontroli nad resztą folwarku i zawsze być najedzonym.

Każde zwierze reagowało na ten stan rzeczy inaczej, jeden z koni uznał, że świnie mają zawsze rację i to nie jest ich wina, że zwierzęta głodują, osioł stał z boku i się nie odzywał, część folwarku się buntowała. Jedni zaczęli stawiać czynny opór, drudzy chowali głowę w piasek i dopiero, gdy ich bezpośrednio dotknęła tyrania świń zaczęły się stawiać. Do tych „drugich” należały kury. One powiedziały „nie” Napoleonowi dopiero, gdy ten kazał im oddać swoje jajka by je potem sprzedać.

„Podfruwały więc pod krokwie i znosiły tam jajka, które spadały i rozbijały się. Napoleon podjął szybkie i bezwzględne kroki. Nakazał wstrzymać kurom racje żywnościowe (…) Kury wytrzymały przez pięć dni, potem skapitulowały (…) Dziewięć buntowniczek zmarło.” Znamienne jest, że kury zaczęły stawiać opór dopiero, gdy bezpośrednio odczuły na swojej skórze jak straszny może być reżim.
Ich zachowanie można porównać do ludzi, którzy z początku byli obojętnie patrzyli na bolszewickie poczynania i byli obojętni na krzywdę, jaką nieraz komuniści wyrządzali innym ludziom. Dopiero wtedy, gdy przekonali się na własnej skórze, do czego zdolny jest rząd totalitarny zaczęli się buntować.

Często tak samo jest i z nami; my też nie raz jesteśmy obojętni na cierpienie, jakie istnieje na świecie i zaczynamy walczyć z tym dopiero jak sami się przekonamy, co to może dla nas znaczyć.