Zapominają, że tu nie jest życie..

„Zapominają, że tu nie jest życie…” – pisze poetka o stworzonych przez siebie postaciach. Odnieś jej sławę do młodych ludzi, którzy ślepo ulegają wzorcom literatury, filmu, mediów i żyją w urojonym świecie, zatracając poczucie rzeczywistości i własnej tożsamości.

W dzisiejszych czasach wzorem postępowania dla większości młodzieży są media, literatura i filmy. Wszystkie te czynniki zazwyczaj wpływają na młodych ludzi niekorzystnie.

Poetka Wisława Szymborska w utworze „Radość pisania” wspomina o „sztucznym świecie”, zapisanym w różnych postaciach, w tym przypadku na papierze. Z jej dzieła możemy wywnioskować, że nie należy się wzorować na literaturze, filmach czy mediach, bo całą prawdę pokazuje nam rzeczywistość.
Dużo młodych osób wzoruje się na świecie opisanym, wyświetlonym, omówionym, lecz nie na realnym. Złe poczynania tych ludzi charakteryzują na przykład filmy kryminalne. Wtedy chcą oni wczuć się w role bohaterów z ekranu, próbując ich naśladować. Wywołują w ten sposób wiele zła, które może zaszkodzić otoczeniu, a także im samym, może skierować ich na złą drogę.
Media także nie mają dobrego wpływu na nastolatków. Jedna wiadomość o tym, że na przykład dzieci okradły sklep, może skłonić do tego samego czynu nie tylko z powodu wyniesienia z niego jakichś rzeczy, ale także chęci zaistnienia w mediach: w prasie, telewizji, radiu, Internecie oraz wzorowaniu się na rówieśnikach.
Ludzie młodego pokolenia reagują także na literaturę. Jako przykład może służyć książka, zawierająca treści romantyczne, określająca miłosne uczucia.
Dziewczyny z zauroczeniem czytają opisy partnerów bohaterek i ich postępowanie. Na przykład, jeśli będzie opisane popełnienie samobójstwa przez bohaterkę z powodu śmierci męża, tak też może postąpić czytelniczka w swoim życiu faktycznym.

Na szczęście nie wszyscy wzorują się na urojonym świecie.
Trzeba apelować do młodych ludzi, że literatura, filmy, media i inne nie pokażą całej rzeczywistości, a uleganie ich wzorcom, zatracanie poczucia rzeczywistości i własnej tożsamości może być czynnikiem niekorzystnie wpływającym na osobowość i dalsze życie. Najlepszym tego przykładem jest utwór Wisławy Szymborskiej p.t. „Radość pisania”.