Nie szata zdobi człowieka

„NIE SZATA ZDOBI CZŁOWIEKA”

W dzisiejszym świecie ludzi z plastiku, zwracających na siebie uwagę innych trudno pozostać sobą. Telewizja, prasa są przepełnione próżnymi, „wypacykowanymi” prezenterami i modelkami. Co spowodowało, że szary człowiek jest postrzegany za gorszego i mniej ciekawego? Dlaczego ci ludzie pozostają w cieniu „ludzi wyciętych z pleksji” ?
Fajna koleżanka, to ta która ma dużo pieniędzy, modnie się ubiera i na wszystko może sobie pozwolić. Dziewczyna, która wygląda jak z innej epoki, według „tych fajnych” jest nie warta uwagi lub rozmowy.
Pewnie, że każdy chciałby mieć wszystko co najlepsze, ale to cel nie zawsze możliwy do osiągnięcia. Ludzie biedni, korzystający z pomocy opiek społecznych (nie mówię tu o ludziach lub rodzinach ze środowisk patologicznych) nie maja tego, co dla nas jest rzeczą podstawową. Człowiek tego pokroju ma z pewnością więcej wartości pozytywnych tj: skromność, skrucha czy uprzejmość, niż pewny siebie elegant z portfelem pełnym kart kredytowych i banknotów. To jak wyglądamy, nie świadczy o naszym wnętrzu i charakterze.
Sama lubię być modnie ubrana i nie ukrywam, że zawsze mam co na siebie włożyć. Nigdy nie uświadamiałam sobie, jak ciężko może być w wielodzietnych rodzinach, lub tam gdzie są bezrobotni. Jest mi wstyd, ale z żalem muszę przyznać,że należę do tych bezwzględnych, goniących za modą nastolatek, które chcą mieć coraz to nowsze ciuchy i zapominają o potrzebach, wydatkach....
Wiem, że pieniądze i nowe trędy mody nie są w stanie zmienić mnie do tego stopnia, że zapomnę o rodzinie i najbliższych. Wiele razy słyszałam od dziadków, rodziców i księży, że „Nie suknia zdobi człowieka, sle człowiek suknię”. Pamiętam o tym, choć nie zawsze wcielam to w życie.
Człowiek nie jest bardziej wartościowy, gdy nosi markowe ubrania czy posiada najnowszy sprzęt AUDIO. Jest dobrym człowiekiem, pełnym cennych wartości, kiedy czerpie mądrość od innych, potrafi się przyznać do winy i jest świadom tego, że bez względu na zasobność portwela, jest indywidualną jednostką ludzką na ziemi.
Uważam, że nie można oceniać ludzi po ich zewnętrznym wyglądzie, ale po ich wnętrzu, charakterze. Człowieka, który dobrze wygląda można uznać za „extra”, ale po rozmowie z nim dochodzimy do wniosku, że jest tylko zawartością opakowania, jakim jest ubranie. Moje ulubione przysłowie to: „Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie". Jego sens jest tak prosty i nieskomplikowany (jak zwykły człowiek) ale urzeka i uświadamia, że bogactwo i próżność (ludzie z plastiku) pozbawiają nas radości, przyjaniźni i miłości.