Ocena i obraz siebie.

Mam osiemnaście lat wiele osób myśli, że jak człowiek staje się pełnoletni to jest osobą dojrzałą, odpowiedzialną, wie, czego naprawdę chce i do czego dąży. Tak niestety nie jest niektórym potrzeba więcej czasu i wielu przypadkach brakuje młodzieży własnego zdania, przystosowóją się do innych - u mnie jest inaczej. Wiem, co najbardziej chcem w życiu osiągnąć i będę starała się z całej siły by mi się udało. Dlatego przedstawię moją osobę, jaka jestem, mój charakter i moje upodobania, co lubię, a czego nienawidzę.

Jestem osobą bardzo skomplikowaną czasami mam wrażenie, że siebie do końca nie znam, dlatego denerwuje mnie to, kiedy ktoś mówi mi, że mnie doskonale zna i wie, na co mnie stać a tak w rzeczywistości nie jest. Z dnia na dzień odkrywam wiele nowych cech czasami są to dobre, a czasami złe, ale moim zdaniem nie ma człowieka doskonałego na Świecie. Mój charakter jest bardzo ciężko określić, znajomi mówią mi, że jest „twardy” i „ciężki” - to właśnie najbardziej podoba mi się w sobie. Wiele osób określa mnie osobą bezpośrednią po prostu mówię to, co myślę i nie owijam w bawełnę, jasno i jednoznacznie wyrażam swoje zdanie i podejmuję decyzje, a wielu ludziom tej cechy brakuje wolą powiedzieć komuś innemu to, co myślą niż od razu i wprost. Staram się być obiektywna nie zwracając uwagi na nic, krytykuje pomysły, rzeczy, a nawet czasami ludzi, jeżeli wymaga tego sytuacja. Biorę zawszę pod uwagę „za” i „przeciw” w podejmowanych decyzjach, choć czasami tego żałuję i chciałabym cofnąć czas. Przeważnie nigdy nie zakładam, że wszystko, co robię jest dobre i słuszne, ale zawsze wyciągam wnioski i gdy sprawy układają się źle staje twarzą w twarz zaistniałej sytuacji.

Przy zawieraniu nowych znajomość nie zwracam uwagi na ich zachowanie czy osobowość, ponieważ wychodzę z założenia, że to wyjdzie w miedzy czasie, jaką jest naprawdę osobą. Bardzo cenię u ludzi szczerość, ponieważ wiem, jakie mają zdanie na dany temat wiem, co lubią, czego można się po nich spodziewać i z takimi osobami lubię przebywać. Nie lubię wręcz nie znoszę osób, które obgadują, wyśmiewają się z innych udają, że są jej przyjaciółmi, a w rzeczywistości tak nie jest. Moim zdaniem w przyjaźni powinna występować szczerość, powinno zwracać się uwagę na uczucia innych cieszyć się, że sprawia im to przyjemność. Dlatego dla przyjaciół mam zawsze czas, lubię z nimi rozmawiać, radzić się ich na dany temat, poświęcić im długi czas, nawet, gdy mam coś do zrobienia nie zwraca na to uwagi, ponieważ przyjaciele są dla mnie najważniejsi. Najgorszą rzeczą w moim charakterze jest to, że jeżeli na kimś się zawiodę i straci ta osoba moje zaufanie czy zrobi coś, co może mnie zranić nie będę jej mogła tego wybaczyć. Po prostu na samym początku nie będę się do niej odzywać, będę ją omijać w ogóle nie będę chciała ją znać. Dopiero po pewny czasie zacznę z nią rozmawiać, śmiać się jednym słowem załagodzę stosunki, ale nigdy nie zapomnę, co mi zrobiła, nigdy do tej osoby nie będę miała zaufania i będę trzymała duży dystans. To jest cecha, którą próbuję zwalczyć, ale czasami dochodzę do wniosku, że jest ona bardzo dobra i nic mi ona nie przeszkadza.

Jestem osobą bardzo zawziętą, upartą to, co chcem zdobyć to przeważnie zdobywam i jeżeli czegoś się uprę to tak jest i choć by mi tysiące osób mówiło, że to jest złe, niedobre ja i tak zrobię swoje. Nie zawsze wychodziłam na tym dobrze i nie umiałam przyznać się do błędu. Pomału likwiduję te cechy z siebie, lecz przyznam się, że to nie jest łatwe. Na to potrzeba czasu, chęci, ale i to czasami nie wystarczy.

Wychodzę z założenia, że życie nie składa się tylko z przyjemności, ale jest także z obowiązków. Osobiście nie znoszę sytuacji, kiedy muszę zrobić to i tamto tylko, dlatego że ktoś ma ”większą władzę” niż ja i każe mi to wykonać. Jestem taką osobą, która nie koniecznie podporządkowuje się komuś, kogo nie lubię czy nie szanuje tylko, dlatego, że ma taki kaprys i rozkazuje mi. To radykalnie się zmienia, kiedy chodzi o moją rodzinę. Czuję z głębi serca zrobić to, co muszę i każą mi moi rodzice. Ale także przy odrabianiu prac domowych czy przygotowywania się do lekcji, jeżeli nie będę miała chęci to choćbym niewiadomo, co robiła nie wykonam tego. Lecz zawsze, gdy tylko mam czas pomagam mojej młodszej siostrze w pracach, które ona ma wykonać. Zazwyczaj staram się być wyrozumiała w stosunku do niej i moich braci, choć czasami mi to nie wychodzi.

Wiele osób mówi mi, że powinnam najpierw pomyśleć zanim coś powiem, bo tak ranię osoby, do których mam jakieś pretensje, a nawet, gdy wyrażam swoją opinie i mam zły humor. Wiele osób akceptuje mnie, moje zachowanie, mój charakter i nie potrafię go zmienić i nawet tak naprawdę nie chcem. Uważam, że mając taki osiągnęłam wiele sukcesów i zdobyłam to, czego najbardziej pragnęłam.