"Młodzież dzisiejsza wierzy jedynie w skuteczność praktyczną i w absolutną względność jakichkolwiek wartości i jakichkolwiek hierarchii." Cytat uczyń punktem wyjścia do porównań światopoglądu swojego pokolenia ze światopoglądem młodzie

W życiu każdego człowieka można wyróżnić trzy etapy: dzieciństwo, młodość i dorastanie, starość. Moim zdaniem najważniejszy z tych okresów związany jest z procesem dojrzewania. Wtedy młodzi ludzie kształtują własną hierarchię wartości i światopogląd. Na przestrzeni wieków wizerunek młodych ludzi kształtował się pod wpływem zmian historycznych i cywilizacyjnych. Dzisiejsza młodzież, w moim przekonaniu, często niewiele różni się od utrwalonego, stereotypowego obrazu, ukazującego ją jako buntowników. Już od Starożytności bunt uważany był za podstawową cechę młodego pokolenia. Jego przedstawicielem w utworze antycznym był bohater "Mitu o Dedalu i Ikarze". Ikar był synem Dedala. Za wszelką cenę chciał przeżyć coś niezwykłego, zdobyć to co niedostępne. Był człowiekiem bardzo upartym. Pewnego dnia Dedal wraz ze swoim synem postanowił uciec z Krety do swojej ojczyzny. Skonstruował więc dwie pary skrzydeł z piór posklejanych woskiem Przed lotem Dedal ostrzegał syna, żeby nie wznosił się zbyt wysoko, bo słońce roztopi wosk, ani nie leciał zbyt nisko, bo pióra nasiąkną wilgocią, staną się ciężkie i wówczas spadnie do morza. Ikar marzył o wesołym i beztroskim życiu, lecz właśnie te marzenia stały się przyczyną jego tragedii. Bezmyślnie stracił życie, gdyż nie posłuchał przestrogi ojca i wzbił się ku słońcu. Żar słoneczny roztopił wosk i skrzydła rozpadły się. Ikar spadł do morza i zginął. Udowodnił w ten sposób swoją lekkomyślność i brak panowania nad emocjami oraz uczuciami, nierozsądek. Dążył do upragnionego celu, który osiągnął, płacąc za to swoim życiem. Ikar jest symbolem człowieka ginącego bezmyślnie, człowieka, który chwilowo zachwycił się pięknem. Zginął spełniając swoje marzenie i zaspokajając swoją ciekawość. Moim zdaniem postać mitycznego lotnika odzwierciedla zachowania współczesnej młodzieży. Podobnie jak Ikar działa ona w sposób nieprzemyślany, impulsywny, nie słucha przestróg swoich rodziców. Jej zachowanie dodatkowo cechuje upór, z którym dążą do celu. Nikt nie jest w stanie stanąć jej na drodze. Pragnie ona chwilowego szczęścia, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Jednocześnie, tak często krytykowane przez dorosłych, przepełnione buntem zachowanie młodych uważane jest za nieodłączną cechę tego pokolenia, co obrazują słowa Jana Kochanowskiego:

"Jakoby też rok bez wiosny mieć chcieli,
Którzy chcą ,żeby młodzi nie szaleli."

W tradycji literackiej znaleźć można również wyraźnie pozytywny portret młodego człowieka. Jest nim święty Aleksy, tytułowy bohater średniowiecznego utworu pt. "Legenda o świętym Aleksym. "Był synem Eufamijana i Aglijas, młodzieńcem ze świetnego rzymskiego rodu. Kiedy skończył dwadzieścia cztery lata, ojciec uznał, że powinien się ożenić, a Aleksy pokornie na to przystał.Za żonę wybrano mu córkę cesarską, zaś ceremonię ślubną odprawił sam papież. Podczas nocy poślubnej Aleksy zwrócił żonie pierścień małżeński i oznajmił, że idzie w świat służyć Bogu. Zalecił jej, aby również żyła bogobojnie, a po śmierci połączą się znowu węzłem małżeńskim w niebie, na co żona chętnie się zgodziła. Nazajutrz Aleksy opuścił rodzinny dom. Wsiadł na statek i dopłynął do syryjskiej Jelidocni. Tam też zamieszkał pod schodami jednego z kościołów, gdzie spędził wiele lat, nie zważając na deszcz oraz chłód. Święty Aleksy uważany jest za ideał średniowiecznego ascety. Był człowiekiem bogatym, lecz rozdał swój majątek biednym, wybierając życie w ubóstwie. Siedząc pod kościołem modlił się, żebrał oraz umartwiał. Odrzucił sławę, znosił upokorzenia, głęboko wierząć, że w ten sposób osiągnie szczęście w niebie i sławę po śmierci. Cierpienia przyjmował z radością, wszystko czynił na chwałę Boga,od którego otrzymał moc czynienia cudów. Taki typ postępowania był wzorem młodzieży Średniowiecza. Jednak młodzież naszych-współczesnych czasów na pewno jest zupełnie inna od świętego Aleksego, gdyż odrzucenie bogactwa i umartwianie się uważa za niepotrzebną manifestację swoich poglądów. Współczesne pokolenie młodych nie chce zbytnio się przemęczać, poświęcać dla innych. Tylko niektórzy są zdolni do takich czynów, angażując się w akcje organizowane przez stowarzyszenia wolontariuszy.

Ocenę światopoglądu młodego pokolenia ukazują również utwory Oświeceniowe. Należą do nich m.in. "Satyry" Ignacego Krasickiego, wśród których obraz ówczesnej młodzieży najpełniej ukazuje satyra "Świat zepsuty. "Autor stosuje w utworze zasadę kontrastowego zestawienia obrazów starych i nowych czasów. Pokazuje przodków jako wzór cnót i wszelkich pozytywnych cech, współczesnych natomiast jako pokolenie, które porzuciło drogę cnoty i prawości charakteru i pogrążyło się w otchłani kłamstwa, bezbożności i rozpusty. Powodem zepsucia obyczajów jest "jawnego sprośność niedowiarstwa", które szerzy się w społeczeństwie. Odwołuje się autor do historii: złe obyczaje doprowadziły do upadku Cesarstwo Rzymskie. Zepsuty świat może uratować powrót do źródeł, odrzucenie wartości pozornych na rzecz tych autentycznych. Państwo to okręt atakowany przez wicher i burzę. Należy wrócić do cnót naszych przodków, gdyż:

"Choć bezpieczniej okręt opuścić i płynąć,
Poczciwiej być w okręcie, ocalić lub zginąć."

Również nasze pokolenie powinno wrócić do cnót naszych przodków, gdyż coraz bardziej szerzą się kłamstwo, obłuda, skłonność do kłótni, wulgaryzm.

Poglądy młodego pokolenia przedstawiane były także w kolejnych epokach literackich. W Romantyzmie reprezentantem ówczesnej młodzieży jest tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego "Kordian". Jest to 15-letni chłopiec, cierpiący na "chorobę wieku". To młodzieniec niezwykle wrażliwy, delikatny, o duszy poety. Odczuwa nudę, apatię, niechęć do życia, które uważa za bezsensowne i pozbawione celu. Przeżywa nieszczęśliwą miłość do Laury, kobiety starszej od siebie, która go lekceważy i wyśmiewa. Popada więc w różne, skrajnie odmienne nastroje: "Sto we mnie żądz, sto uczuć ,sto zwiędłych liści". Po nieudanym zamachu samobójczym wyjeżdża za granicę, ale podróże także przynoszą rozczarowanie i nie dają możliwości samorealizacji. Poszukuje prawd życiowych, wartości, które nadadzą jego życiu sens, ale nawet spotkanie z papieżem nie dodaje wiary. Kordian traci złudzenia. Wewnętrzna przemiana dokonuje się w nim na szczycie góry Mont Blanc. Tutaj odsłania mu się bliskość Boga i objawia idea patriotyzmu. "Jam jest posąg człowieka na posągu Świata."- wypowiada się ten romantyczny indywidualista. Widzi w sobie przywódcę wiodącego innych do walki o wyzwolenie Europy, a hasłem dla niego staje się okrzyk: "Polska Winkelriedem narodów. "Następuje kolejny etap cierpień bohatera. Kordian podejmuje się samotnej misji dokonania zamachu na cara. Jest to zadanie ponad jego siły. Przeszkodą w realizacji celu okazuje się własna wyobraźnia: Strach i Imaginacja, trumny królów; grzech królobójstwa jest zbyt wielki. Traci przytomność na progu sypialni cara. Zostaje pojmany i skazany na śmierć.

Współczesna młodzież, moim zdaniem, czuje się tak samo zagubiona i pełna wątpliwości jak romantyczny bohater. Młodzi ludzie dzisiaj zbyt często podejmują się zadań przerastających ich możliwości, gdyż chcą udowodnić sobie, a przede wszystkim innym, że są niezwykli i niepowtarzalni. Jednak przez takie postępowanie ujawniają swoją lekkomyślność i brak realnej, trzeźwej oceny sytuacji, przez co sami skazują siebie na klęskę.
Kordian to symbol konfliktu młodych z pokolenie ludzi starszych, kojarzących się z rozwagą oraz przemyślanym i ostrożnym postępowaniem.

Podsumowując moje rozważania, nie zgadzam się ze stwierdzeniem Czapskiego, który zbytnio uogólnił pogląd na temat współczesnej młodzieży. Moim zdaniem trudno jednoznacznie określić dzisiejsze pokolenie młodych, którym często wytykane jest nieodpowiednie zachowanie. Pokolenie,do którego należę nie składa się przecież z samych nieodpowiedzialnych i upatrujących korzyści materialnych ludzi. Współczesna młodzież potrafi być wrażliwa, bezinteresowna i oddana walce o słuszne idd. Najlepszym tego przykładem są spotkania młodych ludzi z Ojcem Świętym. Świadczy to o walce młodych z coraz bardziej materialną rzeczywistością i o dążeniu przez nich do rozwoju duchowego.