Skóra, anat. zewn. powłoka ciała kręgowców; stanowi złożony narząd pełniący funkcję ochronną, biorący udział w oddychaniu, termoregulacji, wydalaniu potu, gospodarce wodnej oraz wytwarzaniu ciał obronnych w organizmie; receptory (dotyku, ciepła, zimna, bólu) występujące w skórze dostarczają informacji o otoczeniu.
Zewnętrzną warstwę tworzy- naskórek oraz jego wytwory, jak; włosy, pióra, łuski. Pod naskórkiem leży skóra właściwa zbudowana z tkanki łącznej zbitej; odznacza się dużą spoistością, elastycznością i mechaniczną odpornością, głównie dzięki tworzącym wiązki, sieci i sploty włóknom klejorodnym i sprężystym; górna warstwa skóry właściwej wytwarza brodawki wpuklone w naskórek; sieć ich kapilarów krwionośnych przyczynia się między innymi do odżywiania warstwy rozrodczej naskórka; zawiera barwnik - melaninę decydujący o zabarwieniu skóry; w skórze właściwej ssaków znajdują się gruczoły potowe, łojowe, korzenie włosów, a w naskórkach ryb i płazów - gruczoły śluzowe.
Najgłębszą warstwą skóry jest tkanka - podskórna.
Grubość naskórka i skóry właściwej u człowieka waha się od około 300 do 4 mm. Budowa skóry i jej funkcja różnią się od poszczególnych gromad kręgowców, a także i w ich obrębie.
Oparzenia ponad 60% skóry powodują śmierć. Działem medycyny zajmującym się schorzeniami skóry jest dermatologia. Zwierzęce skóry przemysłowe- to utrwalona (garbowana) skóra właściwa.