"Hamlet czy Fortynbras?" - kogo wybierasz?

Po licznych intrygach związanych z objęciem tronu Danii przez – jak się później okazało – zabójcę króla Hamleta, Klaudiusza, wreszcie nadeszła chwila zemsty. Hamlet, syn zamordowanego władcy, pomścił śmierć ojca i odebrał życie Klaudiuszowi.

Jednak los tak chciał, że on sam także poniósł śmierć i tym samym dynastia rządząca Danią przestała istnieć. Królestwo przeszło w posiadanie króla Norwegii – Fortynbrasa, którego z Hamletem łączyło dalekie pokrewieństwo.

Ten nieoczekiwany rozwój wydarzeń zrodził wiele pytań i niejasności. Czy taka zmiana była korzystna dla Danii i jej obywateli? Czy Fortynbras był odpowiednim człowiekiem do objęcia najwyższego urzędu w państwie, czy może właśnie Hamlet byłby bardziej odpowiednim kandydatem na to stanowisko? Ciężko jest odpowiedzieć na te pytania. Wiadome było jedno, Dania bardzo potrzebowała wewnętrznej stabilizacji i zaufanego króla, którego nadrzędnym celem byłoby dobro obywateli. Każdy, kto przeczytał „Hamleta”, dobrze wie, iż trudno jest określić bez zastanowienia, który z bohaterów byłby lepszym królem. W dramacie pojawiają się dwie zupełnie odmienne osobowości: rozważny i mądry Hamlet oraz bohaterski i waleczny Fortynbras. Który z nich sprawdziłby się w roli przywódcy państwa? – oto jest pytanie.

Hamlet jedna z najbardziej zagadkowych postaci wśród galerii bohaterów szekspirowskich. Człowiek o niebywałej inteligencji, lecz skłonny do melancholii i duchowych uniesień. Nade wszystko miłujący mądrość, wychowany na literaturze klasycznej. Można by rzec idealny książę epoki renesansu. Ambitny student, który po powrocie z Wittenbergi na dwór królewski doznaje ogromnego rozczarowania. Obrzydza go zło oraz częste intrygi, które opanowały dwór. Jego uczucia rani pośpieszne małżeństwo matki z bratem niedawno zmarłego ojca. Czuje się bezradny i zrozpaczony, gdyż legły w gruzach jego wyobrażenia o szczęściu i niczym niezakłóconym życiu pośród bliskich jego sercu ludzi.

Chce powrócić do Wittenbergi, aby być z dala od zepsucia, które ogarnęło jego rodzinę. Jednakże nie robi tego, a to za sprawą ducha ojca. Wyjaśnia on Hamletowi całą prawdę o zabójstwie. Następuje zwrot w postępowaniu królewicza. Odtąd wszystkie jego działania mają na celu zdemaskowanie Klaudiusza i pomszczenie ojca. Bohater wie, że nie może od razu pozbawić życia obecnego króla, gdyż wpierw musi znaleźć niezbity dowód jego winy. Tylko takie działanie jest w stanie oczyścić tron i przywrócić zaufanie ludu.

Hamlet układa znakomity plan. Teraz każdy problem niesie za sobą wiele przemyśleń. Bohater stara się przewidzieć skutki swoich działań i postępować tak, żeby wykluczyć ewentualne niepowodzenia. Jednak mimo uporu i sukcesywnego wypełniania postanowień Hamlet przeżywa ciężkie chwile. Zastanawia się nad sensem swego istnienia. Czasem wątpi w słuszność swoich decyzji. Ubolewa nad tym, że dla ludzi nie jest już ważna miłość, dobro bliźniego i godne życie tylko władza i kłamstwo, które prowadzą do nienawiści.

W rezultacie Hamlet dopina swego i dostaje niezbity dowód winy Klaudiusza. Teraz czeka na odpowiedni moment. Gdy on nadchodzi, dochodzi do zemsty. Królewicz z zimną krwią odbiera życie wujowi. Niestety on sam także ponosi tragiczną śmierć. Umiera jednak z dumą. Wie, że swoim zachowaniem pokazał, iż jego honor i odwaga są godne naśladowania.

Fortynbras, odważny i potężny władca Norwegii. Przykład bezwzględnego wojownika wychowanego w duchu walki i rywalizacji. Człowiek o niewielkim intelekcie, dla którego najważniejsza jest potężna armia i podbijanie nowych terenów. Był zdolny do tego, aby bez zastanowienia wyruszyć na Polskę i ryzykować życie swoje oraz żołnierzy w walce o nędzny, nic nie znaczący kawałek ziemii.

Zupełnie inny rodzaj osobowości. Fortynbras nie liczył się z uczuciami innych ludzi. Był człowiekiem, który nie dostrzegał piękna i wyższych wartości. Cały czas na zimno kalkulował. Myślał w prosty, schematyczny sposób. Jego ambicje zmierzały tylko w jednym kierunku, którym była potęga i sława.

Był fałszywy i nieszczery. Mimo swoich wcześniejszych deklaracji, okazało się, że zazdrościł Hamletowi tego, iż zginał on bohatersko i zapisał się w pamięci ludzi jako człowiek o wielkim honorze.

Po głębszym zastanowieniu doszedłem do wniosku, że to Hamlet jest odpowiednim kandydatem do królewskiego tronu. Zaimponował mi swoją inteligencją i uporem w dążeniu do celu. Z pewnością jako wybitny strateg właściwie kierowałby polityką państwa, równocześnie dbając o dobro i bezpieczeństwo obywateli. Jest to człowiek, któremu jako poddany, na pewno bym zaufał.
Królewicz dał społeczeństwu przykład jak należy godnie żyć i radzić sobie z przeciwnościami losu. Jego rozwaga, wrażliwość oraz umiejętność znalezienia się w każdej sytuacji czynią z niego bohatera, którego można włączyć w galerię nieśmiertelnych postaci literatury.