Interpretacja wiersza Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego "Szekspir i chryzantemy".

W wierszu tym podmiot liryczny ostrzega, jak możemy się domyślić, kobietę przed naiwnością i zbytnią ufnością w stosunku do swojego kochanka, który właśnie wyrusza w podróż. Ów „lunatyczny kochanek” trzyma w ręku biały kwiat, który jest symbolem niewinności, braku złych zamiarów. Jest to pewnego rodzaju metafora, pokazanie, iż pozory mylą, a pod maską niewinności kryją się złe zamiary. Świadczy o tym cytat:
„(…)nie wierz temu kwiatowi: kochanek cię zdradza(…)”
podmiot liryczny wyraźnie staje po stronie osoby ostrzeganej. Świadczą o tym zwroty opisujące kobietę w sposób pozytywny, naiwny i niewinny.”(…)ty jesteś taka mała, ty jesteś jak lira(…)” W utworze występuje nawiązanie do twórczości Szekspira. Jest ona pokazana jako fałszywy obraz miłości. Według podmiotu lirycznego „miłość jest cierpieniem, nie fraszka jałową”. Jest to w pewnym stopniu zaprzeczenie tego, co pokazywał w swych dziełach Szekspir. Dramaturg ten opisywał miłość jako uczucie idealne, potrafiące przezwyciężyć największe nawet zlo czy podziały, jak w „Romeo i Julii”.

W wierszu „Szekspir i chryzantemy” o odpływającym w nieznane lunatycznym kochanku cytat z Rimbauda-Miriama „prądem rzek obojętnych niesion w ujścia stronę” jest znakiem literackiej umowności, ale też nieprzedawnionej grozy spraw ostatecznych, wyrażonej jedną z najcelniejszych fraz polskiego modernizmu.
W wierszu kochanek jest przedstawiony jako postać, która „gra swoja sztukę pośród trąb Szekspira”, czyli po prostu kreuje się na kogoś, kim nie jest. Właśnie przed takimi fałszywymi i obłudnymi pozorami miłości ostrzegana jest w utworze kobieta. Adresatka wiersza jest ukazana jako istota naiwna, wręcz zniewolona przez kochanka. „(…)jak nad tobą jest jego, nad nim inna władza(…)”
Kobieta i kochanek są postaciami całkowicie odmiennymi. Ona- naiwna, zakochana, zniewolona, On- niezważający na uczucia, fałszywy. Dla ukazania tych właśnie różnic w wierszu zastosowany jest kontrast. „(…)jego oczy są straszne, twoje- tylko miłe- on to posąg i duma, i klęską narodów(…)”