Henryk VIII, Henryka VIII, Henrykiem VIII

Do tej pory czytałem jedynie książki przygodowe oraz książki i czasopisma wędkarskie, a książki o tematyce historycznej uważałem za nudne. Jednak biografia Henryka VIII Tudora pod tytułem „Rubaszny król”, napisana przez znawcę historii Anglii, Georga Bidwella, wyjątkowo mnie zaciekawiła. Książkę na język polski przełożyła jego polska żona Anna Bidwell.

Henryk VIII Tudor miał niezwykle urozmaicone życie przez co jego biografia była bardzo pasjonującą lekturą.

Henryk VIII Tudor w wieku 12 lat zasiadł na tronie. Był to bardzo wysoki, szczupły i wysportowany młodzieniec. Jak opisuje książka nawet na ślubie swojego starszego brata Artura z Katarzyną Aragońską, popisywał się przed gośćmi chodząc na rękach. Jego pasjami było polowanie, strzelectwo oraz tenis.

Artur, starszy brat Henryka, zmarł w kilka dni po ślubie z Katarzyną. Wtedy tron objął Henryk VIII.

Wbrew swojej woli Henryk miał ożenić się z wdową po bracie.
Ślub był odłożony, aż do czasu osiągnięcia przez Henryka pełnej dojrzałości fizycznej.

Jedyne czego pragnął młody król to sława i męski potomek. Jeśli chodzi o sławę to chciał żeby za 1000 lat mówiono o nim „Władca Wszechczasów”. Chciał być postrzegany jako król bogacz żyjący w przepychu, człowiek wykształcony, mecenas nauki i sztuki.

W wieku 15 lat Henryk VIII ożenił się z sześć lat od niego starszą Katarzyną Aragońską.

Ślub urządzony był z największym przepychem. Zostali na niego zaproszeni możni obcokrajowcy, żeby na całym świecie znane było bogactwo i hojność króla.

W czasie nocy poślubnej Katarzyna zaszła w ciąże. Była to dla Henryka wielka radość. Król liczył na męskiego potomka.
Niestety po czterech miesiącach jego żona poroniła.

Pierwszym krokiem do chwały Henryka VIII było wstąpienie do Świętej Ligi przeciw Francji. Henryka ogarnął wielki entuzjazm. Po mobilizacji wojska, król umówił się z władcą Hiszpanii na podbój Francji wspólnymi siłami.

Kiedy wojska angielskie dotarły do Francji, Hiszpanie złamali umowę i nie przysłani swoich wojsk. W rezultacie wojska Henryka VIII poumierały z głodu. Władca Wszechczasów został wystryknięty na dudka. Od tej pory Henryk powtarzał sobie „Nigdy nikomu nie zaufam”.

Po niedługim czasie Katarzyna zaszła w ciążę po raz drugi. W królu znowu zaświeciła iskierka nadziei. Henryk z niecierpliwością oczekiwał narodzin swego dziecka. Niestety chłopiec urodził się w szóstym miesiącu ciąży, a po kilku godzinach zmarł.

Król początkowo wpadł w szał i kazał pozabijać pięciu ludzi. Lekarza, który przyjmował poród król własnoręcznie udusił.
Po pewnym czasie, kiedy furia minęła, Henryk zaczął szukać przyczyny klęski.
Przez długi czas władca rozmyślał nad słowami, które powiedział do niego Tomasz More „brać na żonę wdowę po bracie to rzecz haniebna, a i przez niebiosa będzie potępiona”. Henryk zastanawiał się czy brak męskiego potomstwa to właśnie to potępienie. Po długich rozmyślaniach uznał, że to wina Katarzyny. W tym momencie król znienawidził swoją małżonkę.

Początkowo Henryk prosił papieża o rozwód, ale ten mu odmówił. Henrykowi zostały tylko dwie możliwości.
Pierwsza to zabicie swojej małżonki, ale to mogłoby wszcząć wojnę z Hiszpanią.
Drugą opcją było pozostanie mężem Katarzyny, aż do jej śmierci. Henryk znalazł jeszcze inne wyjście. Otóż jak nam wiadomo z lekcji historii Henryk VIII zerwał stosunki z Watykanem. Król Anglii założył własny Kościół anglikański, którego głową był on sam. Przy tym układzie król sam udzielił sobie rozwodu.

Tomasz More publicznie potępił decyzję Henryka, za co stracił głowę.
Kolejną wybranką króla została Anna Boleyn, z którą miał romans będąc jeszcze mężem Katarzyny.
Po tak burzliwym okresie życia, Henryk wrócił do swoich młodzieńczych zainteresowań. Jak mówi książka na jedne z obrad władca wszedł spóźniony w stroju do tenisa, gdyż musiał dokończyć mecz.

Henryk przestawał sobie radzić ze sprawami państwa. Na doradcę wybrał sobie arcybiskupa Thomasa Cromwella. Był to człowiek bardzo mądry, któremu zależało nie tylko na własnych interesach, ale i na sprawach całej Anglii.

Utrapienia króla powróciły, gdy Anna zaszła w ciąże. Tym razem urodziło się zdrowe dziecko, ale niestety dziewczynka.
Król poprosił Thomasa o wybranie imienia dla swojej córki. Dziewczynka została nazwana Elżbieta.
Po roku Anna zaszła w ciążę. Donosiła ją do końca, ale dziecko urodziło się martwe. Król wpadł w szał i kazał ściąć Annę na oczach dwuletniej Elżbiety.

Kolejną żoną Henryka VIII została Jane Seymour. Była to kobieta nieziemskiej urody. Po roku urodziła Henrykowi dziecko, a co najważniejsze chłopca.
Henryk nareszcie znalazł odpowiednią dla siebie kobietę. Niestety i tym razem los okazał się okrutny. Jane zmarła. Powodem śmierci był prozaiczny katar.

Tym razem monarcha nie spieszył się z szukaniem kolejnej żony. Przecież miał już potomka.
Thomas Cromwell doszukał się jednak znacznych korzyści w przymierzu z Francją. Postanowił więc okłamać króla, mówiąc, że francuska księżniczka Anna de Cleves jest piękną i miłą młodą kobietą. W rzeczywistości była ona siedem lat starsza od Henryka brzydka i zgorzkniała. Król wyczuł jednak podstęp i wysłał na dwór francuski swojego nadwornego malarza. Przed wyjazdem malarz odbył tajemniczą rozmowę z Thomasem. Artysta namalował zamiast Anny, jej piękną dwórkę Katarzynę Howard.

Kiedy monarcha ujrzał portret od razu nabrał ochoty do żeniaczki.
Henryk zobaczył Annę dopiero po ślubie kiedy panna młoda zdjęła welon. Król załamał się. Małżeństwo skończyło się po niespełna pięciu miesiącach rozwodem za który Francja otrzymała wielkie skarby.
Po tym czasie Henryk ożenił się z kobietą z portretu, Katarzyną Howard. Była to obok Jane Seymour jedyna żona, którą kochał.
Teraz najczęstszym zajęciem króla było biesiadowanie. Skutkiem czego niesamowicie się roztył. Co najgorsze, spadł z konia i doznał urazu nogi. Następnie na nodze pojawił się wrzód.
Henryk zaczął czuć się nieudacznikiem. Chciał być wielkim władcą.,
ale przez całe życie nie zrobił nic godnego uwagi poza tym, że dla własnych interesów stworzył nową religię. Poza tym roztył się tak, że na piętro wciągano go specjalnym dźwigiem. W napadzie frustracji zabił swoją ukochaną żonę.

Przed śmiercią ożenił się z Anną Parr, ale zaraz po ślubie zmarł przez gnijącą nogę.
Jestem ciekaw, czy Henryk byłby z siebie dumny gdyby mógł przeczytać notatkę z podręcznika do historii dotyczącą jego osoby. Z jednej strony Henryk jest znany do dziś, ale czy to dobra sława? Czy to że miał sześć żon to coś dobrego? A może to, że dwie z nich zabił to powód do dumy? Kolejną rzeczą „ku chwale Henryka” jest to, że zerwał z kościołem i założył własny.
Moim zdaniem, Henryk miał wiele atutów, ale żadnego nie wykorzystał. Ja na miejscu Henryka nie byłbym z siebie dumny.