Pierwsze epopeje greckie i ich cechy gatunkowe – omów na przykładzie wybranego eposu homeryckiego

Pierwszy opisał epos Arystoteles.
Wyróżnił on:
- dramatyczne ułożenie fabuły
- wiersz bohaterski (heksametr)
- naśladownictwo świata rzeczywistego
- zaskoczenie
- swoboda doboru motywów
- obiektywizm narracji (dystans wobec postaw i zdarzeń

Twórcą eposu jest Homer. Ten najstarszy gatunek epicki, narodził się w starożytnym świecie. Źródłami są mity i legendy. Jest to długi utwór wierszowany. Napisany wierszem sześciostopowym (13 – 17 sylab) – heksametr. Podzielony na pieśni, które stanowiły odrębną całość. Epos zaczyna się inwokacją, w której autor prosi muzy i bogów i o natchnienie.

Jedną z pierwszych epopei była Odyseja Homera.
Charakteryzuje się drobiazgowością narracji, heksametrem oraz porównaniami homeryckimi (bardzo rozbudowanymi, w którym człon określający staje się rozwiniętym obrazem przyrody)
Odys tułał się przez 10 lat potępiony przez bogów za zagładę Troi i powracał do Itaki przez m.in. jaskinię Cyklopa, wyspę Aisat, kraj Fealiów.
Występuje tu po raz pierwszy retrospekcja i narracja (narrator- wszystkowiedzący) bohatera.

Epos to główny gatunek epicki ukształtowany w starożytności. Jego cechy:
- jest to rozbudowany utwór wierszowany, przedstawiający dzieje bohaterów mitycznych, legendarnych lub historycznych – na tle wydarzeń przełomowych dla danego narodu (por. epopeja)
- narrator wszechwiedzący i obiektywny ujawnia się głównie w inwokacji, całość akcji przedstawiając z epickim dystansem
- wielowątkowość akcji, w której istotne dla całości obrazu są wątki poboczne
- szerokie tło wydarzeń
- dostojna metryka wiersza (epos – heksametr, epopeja – trzynastozgłoskowiec)
- bohaterowie heroiczni, w których losy często ingerują bogowie, tzw. motywacja fantastyczna, wydarzenia w dwóch płaszczyznach: ziemskiej i boskiej, z nadrzędną rolą Mojry – przeznaczenia
- styl podniosły i uroczysty, dostosowany do postaw i działań bohaterów-herosów

Budowa: inwokacja poprzedzona apostrofą, podział utworu na pieśni