Dlaczego Tonio Kröger był artystą?

Tonio Krger od najmłodszych lat skazany był na „inność”. Bardziej wrażliwy od swoich rówieśników, obdarzony odmiennym wyglądem zewnętrznym i południowym, odziedziczonym po matce, temperamentem zawsze skazywał się na drwiny kolegów. Głębokie zamiłowanie do sztuki sprawiło, że młody Tonio rozdarty był między dwoma sferami – z jednej strony, jak matkę, jego artystyczna dusza ciągnęła go w stronę poezji, którą kochał, kreowania i bycia sobą. Żywiołowość rodzicielki znalazła bardzo wyraźnie odbicie w jego charakterze. Z drugiej strony młody poeta pragnął bardzo odnaleźć się wśród swoich znajomych ze szkoły. A najbardziej chciał przyjaźnić się z Jankiem Hansenem, być taki, jak on. Wpojone przez ojca przywiązanie do tradycji, do zwyczajnej egzystencji, dyktowało zupełnie inny, niż matczyny, styl życia. Na początku Tonio miał chęć podporządkować się tacie, lecz ostatecznie południowa maniera matki zwyciężyła.

Wrażliwy, ciemnooki Tonio w odróżnieniu od blondwłosego Janka, zupełnie nie angażował się w naukę. Jego prawdziwych umiejętności nie odzwierciedlały oceny zdobyte w szkole. Chłopiec, mimo że czuł swoją inność i momentami przeszkadzała mu ona, nie chciał się jej pozbyć. Zachwycał go Janek Hansen, prezentujący swoim wyglądem i zachowaniem władczą siłę, boskość i doskonałość młodego, zdrowego i zdolnego chłopca. Doskonale wtopiony w społeczeństwo Janek nie odczuwał metafizycznych niepokojów, nie miewał chwil zwątpienia, nie zastanawiał się nad swoją egzystencją. Jego najwyższą potrzebą była rywalizacja, doskonalenie swoich zdolności (na przykład jazdy konnej). Tonio, w odróżnieniu od Janka, posiadał pewne cechy damskie, zawdzięczane prawdopodobnie matce. Jego potrzeba kontaktu z innymi ludźmi bardzo go unieszczęśliwiała. Chłopiec udawał, że nie jest w żadnym stopniu odrzucony, starał się na to nie zważać, lecz tak naprawdę bardzo zależało mu na akceptacji osób nie z własnego środowiska. Tonio ponosił cenę bycia artystą – nie mógł jednocześnie być wolnym i zamkniętym w strukturę, w którą na siłę chce się na siłę wpasować – w społeczeństwo. Młody Krger nie pasował ani do świata mieszczańskiego, ani do sztuki, jaką chciał tworzyć. Tonio nie potrafił czuć się dobrze w obu sferach, ale nie umiał także podjąć wyboru, odrzucić jednej z nich, spróbować przystosowania do drugiej. Dopiero później artysta odkrył, że nie można tworzyć będąc całkowicie zdrowym, zaczął drążyć istotę sztuki. Zauważył, że jest skazany na sztukę, że nie potrafi przeniknąć do środowiska zwykłych ludzi, nawet jeśli bardzo tego pragnie.

Nietzscheański motyw siły i boskości widoczny w wyglądzie zewnętrznym i zachowaniu Janka bardzo przyciągał Tonia. Jednak ze względu na to, że natura zawsze zwycięża nad kulturą i wpojonymi zasadami, młody Krger nie mógł być taki, jak jego przyjaciel, Janek. Bardzo cierpiał z tego powodu, lecz wrodzona wrażliwość, a także południowy temperament matki czyniły z niego doskonałego artystę, nawet jeśli niezadowolonego z faktu swojej odmienności.