Przemówienie do uczniów na temat dobrego zachowania i kultury.

Drodzy uczniowie! Zdaję sobie sprawę, że macie za sobą długi dzień. Sama nie wiem, co jest bardziej męczące: siedzieć i słuchać, zastanawiając się, czy zgadzamy się z tym, co słyszymy, czy też stać i mówić. Przypuszczam, że ta pierwsza sytuacja jest jednak trudniejsza, gdyż wymaga skupienia uwagi, a ponieważ większość z was siedziała tak przez kilka lekcji , zapewniam was, że nie będę mówiła długo.
Chciałabym też zaznaczyć na wstępie, że w tym przemówieniu nie zamierzam odkrywać żadnych nowych tematów.
Mianowicie dzisiejszym tematem będzie „o dobrym i kulturalnym zachowaniu uczniów”, czyli was samych droga młodzieży.

Drodzy uczniowie ze złym zachowaniem spotykamy się na co dzień. Takim przykładem może być : brak kultury w miejscach publicznych, takich jak: po prostu ulica, przystanek PKS, autobus, a już nie wspomnę o szkole. Bo przecież nie raz słyszymy na ulicy, czy w autobusie z waszych ust „stosy” brzydkich słów i obelg, czy unoszenia się do osób starszych . Zastanówcie się nad własnym zachowaniem, dajcie sobie 5 minut na wyliczenie swoich błędów związanych właśnie z brakiem kultury. Za pewne większość z was dojeżdża do szkoły autobusem i na pewno byliście nie raz w sytuacji, kiedy do autobusu wsiada starsza pani czy pan. Wy w tym czasie śmiejecie się, rozrabiacie w najlepsze, albo po prostu spuszczacie głowę, aby go nie zauważyć, bo wtedy musielibyście ustąpić miejsca. Pomyślcie teraz, czy nie wstyd wam przed samym sobą? Ja wiem, że każdy z was zmęczony jest po całym dniu nauki, ale wasze nogi są o wiele młodsze i silniejsze. Czy stanie się wam coś jeśli postoicie te 10-15 minut?
To wy sami wyrabiacie sobie opinie na swój temat, tak więc czy swoim zachowaniem i brakiem kultury chcecie zaimponować kolegom, koleżankom? A może ładnej blondynce, która właśnie jedzie tym samym autobusem co ty czy twój kolega.
Dla was młodych wolne miejsce po całym dniu z ciężkim plecakiem to wielkie wybawienie, ale pomyślcie ile satysfakcji sprawicie ustępując miejsca osobie starszej. Wyobraźcie sobie ile plusów odnajduje w was starszy mężczyzna, któremu właśnie ustąpiłeś miejsca i wogóle jak twoje zachowanie odebrali inni, ci którzy nie raczyli się podnieść. Dla tego mężczyzny zawsze będziesz kulturalnym młodzieńcem, czy kulturalną nastolatka. Bo przecież on Cię zapamiętał jako osobę dobrą, wyrozumiałą wobec ludzi starszych.
Ja wiem, że każdy z nas uczy się na błędach, ale to wy młodzi jesteście przyszłością narodu.

Innym przykładem z jakim możemy spotkać się na co dzień to złe „odzywki” do osób starszych czy nawet do kolegi, koleżanki.
Znajdujecie się w miejscu publicznym, rozmawiacie, śmiejecie się, a między zdaniami wtrącacie przekleństwa. Wy tego nie zauważacie podczas rozmowy, ale widzą to inni którzy stoją obok was. Czy dla was młodych bycie szpanerem, który przeklina pali i za przeproszeniem „pluje” wśród tłumu starszych osób czy dzieci jest kimś? On sam na pewno się tak czuje, że jest wyjątkowy, bo ma poczucie humoru i pokazuje swoje „ja”. Owszem jest kimś, ale nie dla osób, które stoją obok niego i muszą znosić jego słownictwo, złe zachowanie, a przede wszystkim brak kultury.
Przecież wy sami w przyszłości założycie rodziny, będziecie mieć swoje dzieci. Czy chcielibyście alby oni brali z was przykład jeśli chodzi o zachowanie? Na pewno nie.
Każdy z was chciałby wychować swoje potomstwo jak najlepiej, żeby miało maniery, a przede wszystkim dobre wychowanie. Dlatego zanim coś zechcecie powiedzieć w miejscu publicznym coś nieocenzurowanego, a nie możecie się powstrzymać to obejrzyjcie się dookoła siebie i spójrzcie, czy są małe dzieci, ilu jest ludzi ,a teraz zadajcie sobie pytanie, czy warto psuć sobie opinie jednym nieprzemyślanym wyrazem?

Mam nadzieję, że moje przemówienie dotarło do was wszystkich.
Zapewne większość z was po tym co usłyszała ma do siebie jakiś żal, bo na pewno nie ma tu na sali osoby, która by nie popełniła błędów wymienionych wcześniej. Zastanówcie się raz jeszcze nad swoim zachowaniem, kulturą, czy warto tak dalej postępować? Dajcie sobie 10-15 minut na swój własnych rachunek sumienia i przemyślcie wszystko raz jeszcze. Może akurat w drodze powrotnej do domów naprawicie chociaż jeden ze swoich błędów, np. ustąpicie dzisiaj miejsca w autobusie. Uwierzcie mi, naprawdę warto jest spróbować, bo kto nie spróbuje ten się nie przekona.
Dziękuję za wysłuchanie. Do widzenia.