Datowanie izotopem węgla.

Określanie wieku metodą promieniowania promieniotwórczego izotopu węgla 146C

Do określania wieku roślin, tkanek zwierzęcych lub sporządzonych z nich wyrobów wykorzystuje się węgiel promieniotwórczy o ciężarze atomowym 14. Węgiel ten powstaje w następujący sposób: promieniowanie kosmiczne wyzwala neutrony z jąder atomów. Dostają się one do jąder innych atomów. W ten sposób jądro azotu 147N, po uwięzieniu neutronu wypromieniowuje proton. Staje się jądrem promieniotwórczego izotopu węgla 146C. Węgiel ten powstaje w górnych warstwach atmosfery.

147N +10n = 146C +10p

Okres połowicznego rozpadu (czyli czas w którym z określonej masy pierwiastka rozpada się połowa liczby jego atomów) wynosi 5692/ 5720 lat. Natychmiast po utworzeniu się atomu węgla promieniotwórczego utlenia się on do CO2 i dlatego atmosferyczny dwutlenek węgla zawiera nikłą, ale o stałej wartości domieszkę promieniotwórczego dwutlenku.

Dwutlenek węgla jest asymilowany przez rośliny, wchodzi w skład ich tkanek. Pośrednio bierze udział w budowie tkanki zwierzęcej. Świeża tkanka organiczna wykazuje promieniotwórczość pochodzącą od węgla 14C.

Ze względu na krótki okres połowicznego rozpadu, węgiel ten zanika z czasem i tkanka organiczna bardzo stara nie zawiera węgla promieniotwórczego, ponieważ tkanka martwa nie może pobierać węgla promieniotwórczego z atmosfery.

Pomiaru wieku starych wyrobów z drewna lub skóry dokonuje się obecnie przez stwierdzenie jak daleko posunął się w nich zanik promieniotwórczości pochodzącej od węgla 14C. Pomiar stosunku 14C do 12C (lub inaczej mówiąc: aktywności 14C na gram węgla) w przedmiocie pochodzenia organicznego, po uwzględnieniu poprawek, pozwala ocenić wiek przedmiotu. Metoda ta pozwala na datowanie obiektów nie starszych niż 70 tys. lat

Metodę tę stosuje się do określania czasu powstawania zabytków kultury, dzieł sztuki, skamielin roślin i zwierząt.