Cechy Baroku i gatunki oper

BAROK- charakterystyka ogólna (15941600-1750)

-wyrażenie powagi poprzez monumentalizm
-tendencje do ozdobnictwa
-dążenie do dużej siły brzemienia
-rozwój monodii wokalnej z towarzyszeniem basso continuo
-wytworzenie stylu koncertującego
-wypracowanie stylu galant
-przewaga homofonii nad polifonią
-ustalenie systemu dur-moll
-wypracowanie stylu równomiernie temperowanego

-muzyka rozwija się na dworach, kościele, środ. Mieszczańskim
-rozwój muzyki instrumentalnej solowej i zespołowej
-faktura orkiestrowa i kameralna: triowa i solowa

Formy
a) wokalne: opera, oratorium, kantata, pasja, msza, motet
b) instrumentalne: suita, sonata, koncert solowy, concerto grosso, preludium, toccata, fuga, formy wariacyjne: passacaglia, chaconna, folia, wariacje ostinatowe i chorałowe

Monodia akompaniowana: styl prowadzenie głosu solowego na tle akomp. Akordowego Akordy notowane nad linią basu za pomocą b. c. (przez klawesyn i violę da gamba)

Opera florencka:
-program zakładał wskrzeszenie tragedii greckiej, tematyka mitologii greckiej
-muzyka o charakterze recytatywnym
-forma jak w tragedii greckiej
-dialogi bohaterów z chórem
-dramat pisany w tym ośrodku to dramma per musica
-pierwszy dramat 1594 lub 1597 to „Dafne” Jacopo Periego
-w 1600 „Euridice” J. P.
-rozwój opery: opera świecka i kościelna
-Emilio Cavalieri „Reppresentazione di anima e di corpo” alegoryczne widowisko w stylu madrygałowym, filozoficzna rozprawa w rodzaju moralitetu
-przedstawiciele: Giovanni Bardi, Jacopo Corsi, Jacopo Peri, Ottavio Rinuccini

Opera wenecka:
-1637 pierwszy publiczny teatr, tematyka opery przechodzi na opowieści bohaterskie, w XVII w. Działało 6 teatrów( zapotrzebowanie na kastratów)
-Claudio Monteverdi: mistrz polifonii, styl monodyczny z techniką b. c. , technike koncertującą przenosi do opery, dodał tremolo i pizzicato, odzwierciedlenie dramatu poprzez środki muzyczne. „Orfeusz”(1607)-dzielo 5-aktowe z prologiem, oprócz smyczków flety, trąbki i harfa. Partie aryjne: budowa A+B+A(prototyp arii da capo) Pierwszy utwór dramatyczny ujęty w zamknięte akty. Nowość: zastosowanie techniki koncertujacej kulminacji opery. Inne opery: Arianna, Powrót Ulisesa, Koronacja Poppei.


Opera neapolitańska:
-Alessandro Scarlatti: rozwój homofonii b. c. , przeniesienie stylu koncertującego do arii, opera seria: gatunek poważny, budowa z arii da capo, ensembli, recytatywów, chórów i ritornelii
opera buffa: gatunek komiczny, treść dowcipna, wstawki pantomimiczne, taneczne, akcja żywa, arie krótsze niż w operze seria
recytatyw secco- melodia z b. c.
recytatyw accompagnato- rozwninieta melodia na tle akom. orkiestry