Życie prywatne Napoleona Bonapartego

Żyjemy krótko i chcielibyśmy, aby nasze życie miało sens. Jednak tylko nieliczni mogą zrealizować swoje pragnienia. Są to nasi wielcy bohaterowie, których podziwiamy i chcielibyśmy naśladować. Dlaczego jednak im się udało, a nam wciąż nie? Może wystarczy poznać ich życie i naśladować, a będziemy tacy sami? A może okaże się wówczas, że wcale nie są tacy wspaniali jak nam się wydawało?

Pochodzenie Napoleona nie dawało żadnych przesłanek, które pozwalałyby przewidzieć jego późniejszą wspaniałą karierę. Napoleon Bonaparte urodził się 15 sierpnia 1769 r. w Ajaccio na niedawno opanowanej przez Francję Korsyce. Był drugim synem Carlo i Marii Letizii Bonaparte. Ojciec Napoleona urodził się w Ajaccio na Korsyce i wywodził z ubogiej szlachty korsykańskiej włoskiego pochodzenia. Odbył studia prawnicze w Rzymie i Florencji, był niezbyt wziętym adwokatem w Ajaccio. W 1764 roku ożenił się z Letizią Ramolino, z którą miał 13 dzieci (5 zmarło w niemowlęctwie). A tak o matce Napoleona pisze księżna Abrantès: "Pani Letizia była pełna wdzięku, ładna, czarująca [...], ci, którzy poznali ją już jako osobę starszą, uważali, że w jej twarzy jest jakaś surowość, ale tak nie było - przeciwnie, ów nieco twardy wyraz, który zwykle przybierała, wynikał z lękliwości. Letizia Ramolino dała dowody swej wyższości we wszystkich sytuacjach, zarówno niepomyślnych, jak i pomyślnych". Napoleon miał siedmioro rodzeństwa: Joseph, Lucien, Maria-Anna, Louis, Marie-Paulette, Marie-Annonciade, Jrme Bonaparte to bracia i siostry późniejszego cesarza.

Od kwietnia 1779 r. do października 1784 r. Napoleon uczęszczał do królewskiego kolegium wojskowego w Brienne–le-Chateau. Odtrącony przez szkolnych kolegów jako prawie cudzoziemiec i prowincjusz, poświęcał cały wolny czas lekturze. Kolegium ukończył na jednym z ostatnich miejsc, zajmując na pięćdziesiąt osiem dopiero czterdzieste drugie miejsce. Zrezygnował z kariery w marynarce wojennej, decydując się na służbę w artylerii. Przeszkolenie artyleryjskie przeszedł w Akademii Wojskowej w Paryżu. 1 września 1785 r. został mianowany podporucznikiem i skierowany do służby w wojskach artyleryjskich. W początkowym okresie swojej służby wojskowej znaczący wpływ na poglądy Napoleona wywarły koncepcje teoretyka wojskowości J. P. du Teila. W 1789 r. Napoleon włączył się także w działalność korsykańskiego ruchu narodowego. Z powodu konfliktu z przywódcą antyfrancuskiego ruchu narodowego na Korsyce Pasqale Paolim, 10 czerwca 1793 r. opuścił wraz z rodziną Korsykę, udając się do Marsylii.

Podczas swych podróży Napoleon kierował się nie tylko polityką. Często gościł w teatrach i nawet tam nie pozostawał niezauważony. W 1812 r. będąc w Moskwie zmienił zasady pracy obowiązujące w Thtre Franaise (założonym w 1680 r. przez Ludwika XIV). Aktorzy, którzy pracowali w teatrze ponad rok zostawali tzw. pensionnaires i otrzymywali stałą płacę. Później mogli stać się socitaires, co zapewniało im długotrwałe zatrudnienie i godziwą emeryturę.

Cesarz złamał nie jedno serduszko. Wiedział o tym doskonale, ale nie bardzo się tym przejmował. W 1796 r. ożenił się z Marie Josephe Rose Tascher de la Pagerie, Kreolką urodzoną na Martynice. A tak oto portret cesarzowej kreśli Luis Wairy Constant: „Cesarzowa była piękna tak w radości, jak w największym smutku; widząc, jak się uśmiecha, ludzie uśmiechali się mimo woli; gdy była smutna, było się także smutnym. Żadna kobieta lepiej od niej nie usprawiedliwiała powiedzenia, że oczy są zwierciadłem duszy. Jej oczy, ciemnoniebieskie, były prawie zawsze do połowy przysłonięte podłużnymi, z lekka wypukłymi powiekami i obrzeżały je najpiękniejsze rzęsy na świecie. A ten, na kogo spojrzała spod tych powiek, czuł, że ciągnie go ku niej nieprzeparta siła.” W 1809 roku Napoleon rozwiódł się z Józefiną ze względów dynastycznych.

Maria Walewska, na długo przed swoją osławioną w historii kapitulacją, otrzymała pierwszą miłosną deklarację Napoleona. Czuła się odrzucona, pełna wewnętrznych rozterek, kiedy to walczyły w niej uczucia sprzeczne, z których żadne jednak nie odpowiadało miłosnym awansom herosa. Żona niekochanego starca (ten popycha ją teraz w ramiona cesarskie), bezkompromisowa w uczciwości, wspaniała Polka przede wszystkim – widziała siebie coraz bliżej ślepego zaułka, z którego trudno uciec. Natarczywość Napoleona wydawała jej się przerażająca i odrażająca. Gdy urodził się ich syn - Aleksander, Orzeł doszukiwał się podobieństw między nimi i był Aleksandrem zachwycony. Cesarz był pełen czułości i miłości. Maria wiedziała, że to tylko ze względu na dziecko. Spodziewała się iż prędzej czy później zostanie porzucona bo mocarz zakochał się w swojej drugiej żonie.

Drugą wybranką była Maria Luiza - córka cesarza austriackiego Franciszka I i Marii Teresy córki Ferdynanda II, króla Obojga Sycylii. Najstarsza z dzieci Franciszka, miała już 21 lat, ale jak na swój wiek była dziecinna, bardziej nieśmiała niż jej ojciec i jeszcze bardziej hipochondryczna niż Józefina. W lipcu Maria Luiza zaszła w ciążę i gdy minęło 9 miesięcy, cała Francja niecierpliwie czekała na salwy armatnie: 21, gdyby urodziła się córka, 101 w przypadku syna. 20 marca 1811 r. zaczął się poród. Łzy radości wypełniły oczy Napoleona, gdy usłyszał 101 salw. Wreszcie miał następcę. Do Józefiny, która przysłała mu list z gratulacjami, napisał: "Mój syn jest pulchniutki i zdrowy. Ma moją klatkę piersiową, moje usta i moje oczy". Oprócz Franois’a Charles’a Bonaparte’a miał jeszcze dwie córki Eugne i Hortense de Beauharnais. W 1814 roku po abdykacji Napoleona I powróciła do Austrii i mimo, że Napoleon miał szczerą nadzieję, że dołączy do niego na wygnaniu, nigdy tego nie zrobiła. W 1816 roku osiadła w księstwie Parmy, przyznanym jej przez kongres wiedeński, a po śmierci Napoleona dwukrotnie wychodziła za mąż. Najprawdopodobniej z własnego doświadczenia Cesarz wiedział, iż „ Piękna kobieta podoba się oczom, dobra kobieta - sercu. Pierwsza jest klejnotem, druga – skarbem.”

Z Napoleonem wiąże się wiele anegdot np. Napoleon zapytał kiedyś Trommsdorfa, znanego chemika i farmaceutę: - Kto, pańskim zdaniem, jest obecnie największym chemikiem?
– Sire, od ścięcia Lavoisiera, chemia straciła swoją głowę.

Po swojej abdykacji został zesłany na Wyspę św. Heleny, gdzie poświęcił się pisaniu wspomnień. Jego stan zdrowia uległ szybko pogorszeniu. Zmarł 5 maja 1821 r. Zdaniem niektórych badaczy przyczyną śmierci Napoleona miał być rak żołądka. Inni utrzymują, że zmarł on wskutek stopniowego zatrucia arszenikiem, do którego dojść mogło bądź celowo z zamiarem zamordowania byłego cesarza, bądź też w rezultacie przedawkowania stosowanych wówczas lekarstw zawierających arszenik. Inni uważają, że arszenik był w starych tapetach w pokoju wodza. Według ostatnich badań, z całą niemal pewnością można już stwierdzić, że cesarz Francuzów został otruty. Zwłoki najznakomitszego stratega przewieziono do Paryża i pochowano w Kościele Inwalidów.