Osobowość panny Izabeli i wpływ na jej postawę w życiu dorosłym oraz na stosunek do mężczyzn.

Izabela Łęcka z powieści Bolesława Prusa pt: „Lalka”, jest dosyć kontrowersyjną postacią i najlepszym przykładem na to, że dom rodzinny ma wpływ na ukształtowanie osobowości człowieka.
Izabela jest wysoko urodzoną arystokratką z zubożałej rodziny arystokrackiej. Tomasz Łęcki, ojciec panny Łęckiej, jeżdżąc po świecie i wdając się w stosunki międzynarodowe z najbogatszymi rodami w Europie stracił swój olbrzymi majątek. Jej osobowość i postawa życiowa ukształtowane zostały przez ludzi z arystokratycznego świata. To typ kobiety, którą cechuje chłód emocjonalny, nie wykluczający jednak skłonności do rozwiązłości zmysłowej. Od zawsze uważana przez wszystkich za bóstwo, przyzwyczajona do znajdowania się w centrum uwagi, posiada niczym nie uzasadnione, niezwykle wysokie mniemanie o sobie.
Panna Izabela Łęcka była takim typem kobiety, że mimo starań zalotnika, gardziła nim i był dla niej wart tyle ile miał pieniędzy. Bohaterka wychowywała się wśród ludzi, którzy wierzyli tylko w pieniądze. Takie też ideały były jej wpajane. Mimo urody, w rzeczywistości prezentuje najgorsze i rozwinięte w najwyższym stopniu, właściwe arystokracji cechy, takie jak przekonanie o swej „rasowej” przewadze nad innymi, prowadzenie próżniaczego i pasożytniczego trybu życia, brak jakiejkolwiek, elementarnej nawet wiedzy o otaczającym ją świecie czy egoizm i wstręt do pracy, którą uważa za karę za grzechy. System wartości bohaterki jest wypaczony, czego najpoważniejszą konsekwencją są przeyjęte przez nią fałszywe kryteria oceniania ludzi.
Panna Izabela była bardzo piękną kobietą, więc o jej rękę starało się wówczas wielu kawalerów, których panna Łęcka odrzucała. Natomiast po stracie majątku, nikt już się nie interesował nią, poza Stanisławem Wokulskim, który to pochodził ze szlacheckiego rodu, będącego niżej od arystokracji, z której wywodziła się Izabela, więc moralność nie pozwalała jej utrzymywać bliższych stosunków z owym kupcem galanteryjnym. Wokulski by zyskać w oczach Izabeli wyjechał na wojnę do Rosji i zdobył wielką fortunę, następnie przez rok chronił Łęckich przed bankructwem. Mianowicie wykupił serwis i srebra panny Izabeli, za które zapłacił więcej niż były warte. Kolejnie skupił weksle Łęckiego, które zniszczył, a ostatecznie wykupił kamienicę Łęckich, za którą przepłacił bagatela trzydzieści tysięcy rubli.
Wygodne i pozbawione trosk życie Izabeli zaburzają kłopoty finansowe jej ojca. W takiej sytuacji rodzina Łęckiej, chcąc zachować wysoką pozycję, namawia ją do oddania ręki bogatemu mężczyźnie. Wówczas na jej drodze pojawia się wyżej wspomiany Wokulski. Początkowo nie przypuszcza, że może mieć wobec niej szlachetne zamiary. Wraz z upływem czasu przyjmuje do wiadomości fakt, iż jest w niej zakochany i chce się z nią ożenić. Nie zmienia to jednak jej nastawienia – czuje wobec niego odrazę, bo jest kupcem, a co za tym idzie – przebywanie w jego towarzystwie staje się dla niej upokarzające. I choć w końcu akceptuje to, że z braku lepszego kandydata musi go poślubić, perspektywę tę widzi jedynie jako transakcję, która przedłuży żywotność jej wysokiej pozycji towarzyskiej, zaś wyrażenie zgody na to małżeństwo uważa za wielkie ustępstwo ze swojej strony. Dlatego też nie zamierza wyzbywać się swoich upodobań do gier salonowych czy flirtów. Jednak pragnący odwzajemnienia miłości Wokulski nie chce już skorzystać z tej „oferty”. Trudno za to wszystko winić pannę Izabelę – jej psychikę ukształtowało środowisko, w którym dorastała.
Bez wątpienia Łęcka niezdolna jest do pokochania kogokolwiek. Jej pustkę uczuciową wypełnia zatem skryte uwielbianie posągu Apollina. Tę przedziwną miłość Izabela uważa za dowód swej wyższości.