Polskie ośrodki pracy

Jesienią 1918 roku klęska państw centralnych była ewidentna. Niemcy przegrywali kolejne bitwy na froncie zachodnim, następował rozpad Austro-Węgier. Na ziemiach polskich została powołana w 1917 roku przez Berlin i Wiedeń Rada Regencyjna podporządkowana władzom niemieckim. Jej kompetencje były mocno ograniczone, nie miała wpływu na politykę zagraniczną ani nie posiadała władzy nad Polską Siłą Zbrojną - polskimi oddziałami w armii niemieckiej. Poza krajem działał Komitet Narodowy Polski w Paryżu, który stał się formą emigracyjnego rządu uznawanego przez państwa Ententy za oficjalnego reprezentanta Polski. Jego głównym przywódcą był twórca Narodowej Demokracji Roman Dmowski. Ośrodek ten sprawował władzę nad tworzącą się Armią Polską we Francji pod dowództwem gen. Józefa Hallera (tzw. Błękitna Armia).
W zaistniałej sytuacji w październiku 1918 roku Rada Regencyjna rozpoczęła przygotowania do uniezależnienia się od pokonanych Niemiec. Ogłosiła zamiar przeprowadzenia wyborów do sejmu, przejęła kontrolę nad oddziałami polskimi. Politycy i posłowie galicyjscy zerwali współpracę z Austro-Węgrami. Zaczęły formować się również nowe ośrodki władzy. W Krakowie powstała Polska Komisja Likwidacyjna z Wincentym Witosem na czele, w Cieszynie rozpoczęła działalność Rada Narodowa Księstwa Cieszyńskiego. 7 listopada 1918 roku w Lublinie powołany został Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej pod przewodnictwem Ignacego Daszyńskiego. Zadeklarował on zasady ustroju powstającego państwa jako republiki demokratycznej.