Streszczenie ballady Mickiewicza pt. "Świteź"

Historię opowiada narrator, którego można utożsamiać z Adamem Mickiewiczem. Akcja rozgrywa się nad jeziorem Świteź. Narrator charakteryzuje jezioro i jego otoczenie, a potem opowiada o nocnych zjawach i krzykach. opowieść ta wywiązuje się z legendy o zatopionym mieście opowiedzianej przez kobietę wyłowioną z jeziora. Według tej kobiety XIII w. stolica Litwy zostaje oblężona przez armię ruską. Wtedy władca litewski Mendog prosi Tuhana - zarządcę prężnie rozwijającego się miasta o nazwie Świteź o odsiecz. Tuhan natychmiast wyrusza ze swoim wojskiem na ratunek stolicy nie pozostawiając w Świtezi ani jednego żołnierza. Niedługo po tym pod mury miasta przybywa oddział ruski i zaczyna się oblężenie. Kobiety widząc, że dalsza obrona nie ma sensu modlą się do Boga, żeby ten zabił mieszkańców miasta swoją mocą i uchronił ich od śmierci z rąk nieprzyjaciela. Wtem jakby noc staje się dniem i miasto zostaje zatopione, a ludzie w nim zmieniają się w piękne kwiatki. Żołnierze, którzy zrywali te rośliny nagle umierali na nieznaną chorobę. Od tych wydarzeń do czasu przedstawionego w tekście jezioro jest niezbadane i wtedy Pan z Płużyc postanawia sprawdzić co jest na dnie jeziora. Po przygotowaniach wypływają na jezioro i wyławiają piękną kobietę. Ta mu opowiada cała tę historie i mówi, że nie zabiła go tylko dlatego, że jest to ojczyzna jego przodków i litewska krew w jego żyłach płynie po czym znika w wodzie jeziora.