Przedstawianie zjawisk na mapach.

Informacje geograficzne przedstawia się na mapach za pomocą różnych metod. Dzięki temu możliwe jest ukazanie zarówno miejsca występowania danego zjawiska, jak i stopnia jego natężenia. Na przykład gęstość zaludnienia na świecie przedstawia się w inny sposób niż rozmieszczenie upraw zbóż czy wielkość wydobycia ropy naftowej. Wybór metody prezentowania informacji geograficznych zależy od: tematu, przeznaczenia, skali oraz stopnia generalizacji mapy. Do sporządzania map stosuje się między innymi: metodę sygnaturową, metodę izolinii, metodę kartogramu, oraz metodę kartodiagramu. Jedną z najczęściej stosowanych jest metoda sygnaturowa. Służy ona do przedstawiania na mapie obiektów, które są zbyt małe, aby pokazać je w skali mapy. Sygnatury mogą wyglądać jak figury geometryczne, litery lub też obrazki naśladujące rzeczywisty wygląd przedstawianych na mapie obiektów. Kolejna metoda - izolinii - pozwala na przedstawienie zjawisk zmieniających się w przestrzeni w sposób ciągły. Izolinie łączą punkty na mapie o takiej samej wartości danego zjawiska. Na przykład izohipsy, czyli inaczej poziomice łączą punkty o jednakowej temperaturze powietrza, a izobary - o jednakowym ciśnieniu atmosferycznym.Do prezentacji danych statystycznych na mapach zazwyczaj wykorzystuje się metody kartogramu i kartodiagramu. Kartogram ukazuje natężenie określonego zjawiska w granicach danego obszaru za pomocą barw o ustalonej skali. Większemu natężeniu zjawiska odpowiadają ciemniejsze barwy, zaś mniejszemu - jaśniejsze. Podkładem kartogramu są najczęściej jednostki administracyjne (gminy, powiaty, oraz województwa) lub państwa. Z kolei metoda kartodiagramu polega na przedstawieniu wielkości, niekiedy struktury zjawiska występującego na danym obszarze, za pomocą diagramów lub wykresów naniesionych na mapę. Najczęściej stosuje się diagramy kołowe, albo słupkowe. Przedstawienie trójwymiarowej powierzchni Ziemi na dwuwymiarowej płaszczyźnie mapy sprawiało dawniej wiele trudności. Początkowo wszekjue wypukłe formy prezentowano na mapach za pomocą schematycznych kopczyków, z których nie można było odczytać wysokości i nachylenia wzniesień. Później zaczęto stosować metodę kreskową. Dostarczała ona więcej informacji o ukształtowaniu terenu, gdyż można było z niej odczytać nachylenie stoków. Współcześnie rzeźbę terenu na mapach przedstawia się najczęściej za pomocą metody poziomicowej. Poziomice na mapach łączą punkty o takiej samej wysokości nad poziomem morza. Przyjmuje się, że poziomica 0 m przebiega na styku morza z lądem. Kolejne poziomice, w zależności od zróżnicowania rzeźby terenu, można prowadzić co 5,10, 25 lub 50 metrów. Aby poprawić czytelność rysunku rzeźby terenu, często stosuje się metodę hipsometryczną. Polega ona na wypełnieniu powierzchni między poziomicami kolorami dobranymi według specjalnej skali barw hipsometrycznych. Dawniej do przedstawiania rzeźby powierzchni Ziemi na mapie stosowano metodę kopczykową i kreskową. Współcześnie wykorzystuje się w tym celu najczęściej metodę poziomicową i hipsometryczną. W XVI w. wzniesienia na mapach przedstawiano za pomocą kopczyków, które informowały jedynie o ogólnym rozmieszczeniu tych wzniesień. Istotą metody kreskowej zaś było zagęszczenie i pogrubienie kresek wraz ze wzrostem nachylenia stoków. Analiza rysunku poziomicowego umożliwia określenie wysokości danej formy terenu, jej kształtu i kąta nachylenia stoków. Małe odległości między poziomicami świadczą o stromych stokach, duże - o ich łagodnym nachyleniu. W metodzie hipsometrycznej obszary leżące wyżej przedstawiane są barwami ciepłymi, dającymi złudzenie wypukłości, a obszary położone niżej - barwami zimnymi, sprawiającymi wrażenie wklęsłości.