Szopy i pandy.

Te dwie grupy zwierząt mają tak wiele cech wspólnych, że dawniej zaliczano je do jednej rodziny, Dzisiaj wielu naukowców dzieli je na dwie pordrodziny; do pierwszej zaliczane są m.in. szop pracz, katofretka i kinkażu, a do drugiej należy panda mała. Panda wielka jest zwykle umieszczana w rodzinie niedźwiedzi. Wszyscy członkowie rodziny szopowatych żyją w obu Amerykach. Wyjątkiem jest panda mała, która, podobnie jak panda wielka, żyje w odległych rejonach Azji. Naukowcy uważają, że oba gatunki pand wykształciły podobne cechy, ponieważ rozwijały się w tym samym środowisku. Członkowie rodziny szopowatych do której należy kartofelka, to niewielkie zwierzęta mające lisie pyski, zwinne ciała i długie ogony-u wielu gatunków w poprzeczne pasy. Mają krótkie kończyny z pięciopalczastymi stopami, używanymi do wspinania się po drzewach i chwytania zdobyczy. Osobniki większości gatunków polują samotnie w nocy, zarówno na ziemi, jak i na drzewach. Większość gatunków, z wyjątkiem kinkażu, ma futro w charaktyrystyczny wzór w kolorze brązowym, rudym, szarym lub białym. Ciekawskie szopy pracze są pospolitymi mieszkańcami Ameryki Północnej i Środkowej. Mogą żywić się niemal wszystkim i żyć gdziekolwiek, nawet w pobliżu lub wręcz w ludzkich domach. W swoim środowisku naturalnym zazwyczaj żerują samotnie, używając zręcznych przednich kończyn do chwytania i przytrzymywania zdobyczy, takiej jak raki czy żaby. Zadziwiająca zdolność szopa paracza do przetrwania sprawia, że zwiększa się zasięg jego występowania.Ostronosy są bardzo sprawne w wyszukiwaniu pożywienia w lasach Ameryki Środkowej i Pułudniowej. Żerują w ciągu dnia, używając swoich długich pysków do przeczesywania dna lasu, a mocnych pazurów do wykopywania korzeni i bulw roślin. Wspinają się również wysoko aż na korony drzew w poszukiwaniu owoców. Samice łączą się w grupy i zdobywają pożywienie wspólnie ze swoimi młodymi. Samce żyją samotnie; zbliżają się do samic tylko w okresie rui. Panda wielka w ciągu swojego życia wydaje na świat tylko kilka młodych. Samice zazwyczaj rodzą młode co dwa lata. Narodziny bliźniaków nie są rzadkie, ale matka jak zwykle nie jest w stanie wychować dwójki potomstwa. Niska rozrodczość, niszczenie środowiska i zabijanie ludzi wpłynęła na zmiejszenie populacji pandy w stanie dzikich. Próby rozmnażania w ogrodach zoologicznych również nie skończyły się sukcesem. Przednie łapy pandy wielkiej są nietypowe, ponieważ mają dodatkowy kciuk, Jest to przekształcona i powiększona lość nadgarstka. Spełnia ona rolę kciuka. Potrafi dotknąć każdego palca na łapie, podobnie jak człowiek może dotknąć kciukiem każdego palca dłoni. Ten dodatkowy kciuk pozwala pandzie chwytać pędy bambusa podczas jedzenia. Kotofretki, zamieszkujące suche rejony zachodniej części USA oraz Meksyk, preferują tereny skaliste i potrafią wspinać się po urwiskach. Żywią się myszami, ptakami, konikami polnymi i innymi małymi zwierzętami. Rzucają się na swą zdobycz, zabijając ją pojedynczym ugryzieniem, a następnie odgryzają kawałki ciała ofiary zębami policzkowymi. Kotofretki były niegdyś oswajane przez osadników-oczyszczały ich obozy z myszy i niszczyły inne szkodniki. O szopach praczach powszechnie mówi się jako o rozbójnikach, ze względu na "maski" kryjące ich pyski, a także dlatego, że mają zwyczaj penetrowania składów żywności i upraw polowych. Zwierzęta te, prowadzące nocny tryb życia, gromadzą się czasem przy źródłach pokarmu, często pozostawiając za sobą ślady zniszczenia. Przystosowały się tak dobrze do życia w pobliżu człowieka, że chętnie biorą od niego pożywienie. Większość szopowatych to zwierzęta wszystkożerne-zjadają zarówno rośliny, jak i zwierzęta. Zazwyczaj mają siekacze z przodu szczęki, służące do chwytania i rozrywania zdobyczy. Długimi kłami wyrywają korzenie roślin lub wbijają się w ciało zwierząt. Spłaszczone zęby pliczkowe w głębi szczęk rozcierają rośliny lub miażdżą owady. Kinkażu to zwierzę nadrzewne, krótkowłose, z krępym tułowiem, krótkimi łapami i chwytania ogonem, który spełnia fukcję dodatkowej kończyny, pomagając poruszać się po drzewach.