Juliusz Słowacki - biografia

Juliusz Słowacki- poeta i dramatopisarz, wiesz polskiego romantyzmu, zasłużony twórca tej epoki. Urodził się 4 września 1809r. w Krzemieniu na Wołyniu jako jedyne dziecko Salomei z Januszewskich i Euzebiusza Słowackiego, nauczyciela wymowy i profesora literatury polskiej Uniwersytetu Wileńskiego. Od dziecka obracał się w kręgach elity intelektualnej. Jego matka prowadziła salon literacki, gdzie poznał między innymi Mickiewicza.

Aktywność w środowisku kulturalnym wpłynęła na wczesne ukształtowanie się poetyckich zainteresowań Słowackiego. Napisał wówczas niepublikowane sonety, wiersze „Księżyc”, „Nowy Rok” oraz „Dumka ukraińska”. Owe próby literackie łączy sentymentalizm, melancholia.

W latach 1825-1828 studiował prawo na Uniwersytecie w Wilnie. 1 lutego 1829r. przybył do Warszawy, tam podjął pracę jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Stworzył
w tym czasie siedem powieści poetyckich, rozpoczął „Żmiję”, ukończoną już na emigracji. Jest to poemat o zdradzie, dwulicowości, masce, jaką człowiek zakłada, by zmylić przeciwnika.
Wybuch powstania stał się dla pisarza źródłem wielorakich doświadczeń i zmartwień. U schyłku roku 1830 stworzył 3 wiersze- Hymn, Kulik oraz Odę do wolności. W styczniu 1831r. objął posadę w Powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Odbył w tym czasie wiele podróży, między innymi do Anglii i Paryża, gdzie zamieszkał po zakończeniu misji. Tam zajął się twórczością literacką, publikując dwa pierwsze tomiki „Poezji” (rok 1832). Wydanie to jednak nie wzbudziło entuzjazmu wśród jego odbiorców. W owym czasie w Paryżu pojawił się Mickiewicz, który zafascynował wszystkich swoją twórczością, przysłonił Słowackiego. Postanowił on opuścić stolicę Francji . W 1833 roku udał się do Genewy, gdzie spędził dwa lata. Następnie wyjechał na wschód. Podróżując, poeta stał się dojrzałym, oryginalnym twórcą.

W 1849 roku odwiedził ojczyznę. Tam też ostatni raz zobaczył się ze swoją matką. Otrzymywał od niej spore sumy pieniędzy, umiejętnie pomnażał je, inwestował. Uzyskał dzięki temu samodzielność finansową. Nigdy się nie ożenił. Zmarł 3 kwietnia 1849 roku na gruźlicę. Pochowano go na paryskim cmentarzu Montmarte. Spoczywał tam do 1927 roku, kiedy to na polecenie Marszałka Józefa Piłsudskiego jego prochy przewieziono do Polski. Złożono je w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.

Liryczną twórczość Słowackiego można podzielić na 3 etapy: młodzieńczy, poezji dojrzałej oraz mistyczny. Tak jak już wcześniej wspomniałam, ten pierwszy nacechowany jest sentymentalnością. Dzieła tego okresu wzywają do boju, głoszą hasła wolności.

Okres poezji dojrzałej to ten, kiedy poeta opuścił Paryż i udał się do Genewy. W tym czasie powstały między innymi takie dzieła jak „Hymn: Smutno mi Boże”, „Testament mój”, „Anioły stoją na rodzinnych polach…” a także „Na sprowadzenie prochów Napoleona”. Napisał dramat polityczny o współczesności- „Kordiana”. Daje on wizerunek epoki i przedstawia losy pokolenia powstańczego. Jest tekstem o spisku i powstaniu listopadowym, mimo, że akcja nie rozgrywa się w czasie polskiej insurekcji. W 1835 roku powstał w Genewie dzieło o „Horsztyńskim”, utwór niewydany za życia Słowackiego i niekompletny. Nacechowany jest wątkami historycznymi, głównie związanymi z Polską. Rok wcześniej poeta stworzył „Balladynę”. Jest to baśń o władzy, pełna okrucieństwa
i refleksji moralnych.

Ostatni etap twórczości, mistyczny, rozpoczął się w 1842 roku i trwał do końca życia pisarza. Zafascynował się on wtedy wpływem duchów na świat materialny. W traktacie poetyckim „Genezis
z Ducha” sformułował własny system filozoficzny, zwany genezyjskim. W tym czasie powstały dzieła: „Rozłącznie”, „Do matki”, „Sowiński w okopach Woli”, „Uspokojenie”.

Mimo, iż pisarz podczas pobytu w Paryżu sprowadzany był na drugi plan, przysłaniał go Adam Mickiewicz to z całą pewnością możemy powiedzieć, że jest to jeden z najwybitniejszych poetów polskich.
Rok 2009 został ogłoszony rokiem Juliusza Słowackiego. Na zakończenie warto wspomnieć, że był ulubionym poetą Marszałka Józefa Piłsudskiego.