Akt I "Kordiana" – studium "Choroby wieku".

Przykładami postaci cierpiących na chorobę jest wielu np. Gustaw, Werter. Bohaterowie ci przyjmują postawy wykreowane i wyreżyserowane przez samych siebie. Podobnie postępuję Kordian. Monolog z I aktu temu dowodzi. Kordian przeprowadza analizę przyrody, dostrzega w niej boże znaki. Myśli jak poeta. Przyjmuję postawę wrażliwego artysty, który ma skłonności do kontemplacji. Przeciwną postawę wykazuję jego sługa Grzegorz, który jest człowiekiem czynu. Opowiada mu historię o działaniu jednak Kordian nie ma woli dociekania. Zapał bohatera jest słomiany. Motyw kontemplacji i działania zaczerpnięto z Pisma Świętego :
•„Księga Rodzaju” Dwie żony Jakuba. Lea symbolizuję życie aktywne, a Rachela kontemplacyjne.
•„Ewangelia” Maria i Marta są symbolami postaw działania i kontemplacji.
Kordian ma naturę refleksyjną , które sugerują jego ogromne pokłady wrażliwości. Snuję refleksję na temat drzew w porze jesiennej. Cicha jesień przypomina mu Anioła Śmierci – personifikacja. Obserwacja przyrody koresponduję ze stanem jego duszy. Występuję analogia przyrody i śmierci. Śmierć skojarzona z wiatrem, który zwiewa liście z drzew. Myśl o przyrodzie budzi w nim myśl o śmierci. Kordian kreuje obraz pobladłego, posępnego, tęsknego młodzieńca. Chce być postrzegany w ten sposób. Wykazuję bardzo dobre umiejętności aktorskie. Prowadzi pewnego rodzaju grę. Kreuję się na bohatera romantycznego pod wpływem literatury. Myśli, że jest indywidualistą ale jest jednym z miliona ludzi popadających w ta samą konwencję. Widzi liście rozdzierane przez wiatr. Przetacza się w coś martwego.
„Głosem uczuć bez harmonii” słowa te dotyczą harmonii między językiem, a myślami będące inspiracją dla innych. Kordian ma problem z twórczością, która jest szumem wyrazów bez harmonii bez idei. Czuję się jak niepełnowartościowy poeta bo nie ma w nim uczucia bohatera romantycznego, który jest istotnym elementem jego wizerunku. Cała swoja energię poświęca miłości nieszczęśliwej. Kordian w II scenie chcę sprawić wrażenie nieszczęśliwie zakochanego młodzieńca. Jego cierpienie ma mieć źródło w szydzeniu ukochanej. Uśmiechała się do niego półszyderczo. Zamglone oczy Kordiana to element wizerunku nieszczęśliwego chłopca. Nie przez całą scenę uśmiech Laury jest szyderczy nastawienia obojga zmieniają się w trakcie akcji. Kordian sprawia pozory nieśmiałego i zakłopotanego chłopca. Laura go komplementuję. Uważa, że przed nim jest piękna przyszłość, którą ona może z nim dzielić ale musi poczekać. Kordian niespodziewanie zmienia nastawienie w takiej sytuacji jako nieśmiały młodzieniec powinien się rumienić jednak jego odpowiedz jest agresywna. Zniechęca ją do siebie. Kordian mówi jej, że przed nim są tylko dwie drogi filistra lub śmierć. Daję jej do zrozumienia, że gdyby wybrał drogę filistra przestałby być wyjątkowy i wrażliwy. Przestanie być poetą stanie się twardym realistą. W następnej sytuacji Laura siada na ławce, a Kordian kłącze się do jej stóp. Kordian posiada ogromną wiedzę literacką zaczyna nawiązywać do różnych motywów. Wizja literacka młodzieńca jest dla niej niezrozumiała. Następuję odwrócenie sytuacji. Laura myślała, że Kordian jest w niej zakochany i, że ma nad nim kontrole ale w rzeczywistości to Kordian ma władzę nad nią. Laura w zderzeniu wywodami młodzieńca czuję małość. Daję jej do zrozumienia, że cechuję go spontaniczność, nie planuję przyszłość. Kordian zdradza przejawy szaleństwa. Dziewczyna chcę zakończyć rozmowę ale młodzieniec nie kończy i mówi nieomal to co Konrad w „Improwizacji”. Laura chcę go uspokoić deklaruję mu, że na niego poczeka i za jakiś czas się zwiążą. Jednak Kordian mówi o sferze boskiej. Traktuję ją ze wzgarda i rani. Okazuję się, że nie Kordian nie jest nieszczęśliwie zakochany. On broni się przed zobowiązaniami jak Werter. Nie chcę żyć zwyczajnie. Nie wyobraża sobie zwykłej egzystencji. Czuję, że jest stworzony do wielkich rzeczy. Gardzi normalnością. Woli umrzeć. Targnął się na życie bo czuł się obco jak gdyby nie nadawał się do życia w społeczeństwie.