Czy w kontekście eseju Alberta Camusa, można wyobrazić sobie Syzyfa szczęśliwym? Swobodna wypowiedź.

Tragiczna historia Syzyfa rozpoczyna się od momentu, gdy powraca on z podziemi, aby ukarać swą żonę, za to, że nie uszanowała jego woli, która tyczyła się tego, co stanie się z jego ciałem po śmierci.

Syzyf pragnął sprawdzić miłość swojej żony i nakazał, aby nie grzebała jego ciała. Bohater eseju był rozwścieczony postępkiem żony i dlatego uprosił Plutona, aby go wypuścił z podziemi. Jednakże złamał on obietnicę i nie zważając na gniew bogów pozostał na ziemi jeszcze przez wiele lat, ciesząc pięknem natury. Rozłoszczeni bogowie wysłali Merkurego, aby przyprowadził Syzyfa z powrotem do podziemi. Na Syzyfa czekała już kara polegająca na wtaczaniu ogromnego głazu pod wysoką i stromą górę.

Należałoby teraz rozpatrzyć czy w kontekście eseju Alberta Camusa można zauważyć radość Syzyfa podczas jego codziennej męki, która tak naprawdę nigdy się nie skończy. Można by powiedzieć, że ktoś, kto sądzi, że w takim cierpieniu można dostrzec radość jest nie czuły na los innej osoby. Jednak według mnie Albert Camus miał dużo racji w tym, co napisał, chociaż wiele osób nie podzieli tego zdania. Aby zrozumieć należy wczuć się w samego Syzyfa. Jego radość, choć może nie widoczna moim zdaniem następuje w momencie, gdy kamień toczy się w dół i Syzyf, chociaż nadal idzie to jednak może odpocząć od ciężkiej pracy. Autor eseju słusznie zauważył, że:

Los staje się sprawą ludzką i określaną przez ludzi.
Stąd płynie milcząca radość Syzyfa.
Los jest jego własnością, kamień jego kamieniem.

Ten tekst właściwie mówi sam za siebie, oznacza, bowiem, że można zapanować nad własnym losem i jest to indywidualna sprawa każdego człowieka, który nawet w trudnych sytuacjach powinien umieć się odnaleźć poprzez wewnętrzne rozmowy. Może Syzyf umiał się radować właśnie, dlatego, że nikt nawet bogowie nie mógł zabronić mu rozmyślań i przemyśleń na temat swojego życia.

Na zakończenie chciałabym przytoczyć motto Alberta Camusa

Aby wypełnić ludzkie serce
Wystarczy walka prowadząca ku szczytom.

Jest to bardzo piękne i pouczające motto, gdyż postrzega ono sens radości jako walkę ku szczytom, gdyż realizując po kolei zamierzone cele napełniamy nasze serce pewnym spełnieniem i na pewno ogromną radością.