Wielka Emigracja po upadku powstania listopadowego
Po upadku powstania listopadowego tysiące jego uczestników opuściło kraj. Emigranci opuszczali kraj z nadzieją na uzyskanie poparcia ludów Europy i wznowienie w przyszłości walki o niepodległość. Droga na zachód prowadziła przez terytorium Austrii i Prus wrogich w powstaniu.
Główny strumień emigrantów ciągną w kierunku Francji, która uważana była za ośrodek ruchu rewolucyjnego w Europie. Tam tez spodziewano znaleźć zrozumienie i pomoc. Powstańcy przechodzący przez Niemcy byli witani przez ludność niemiecka z wielkim współczuciem i serdecznością. Lud niemiecki udzielał im schronienia i pomocy. Emigrantom polskim pomagały również władze wielu miast udzielając wsparcia materialnego a nie rzadko organizując przyjęcia. Przez pewien czas emigranci starali się utrzymać w swoich szeregach dyscyplinę wojskową, uważając siebie nadal za wojsko polskie, któremu nadarzy się okazja powrotu do kraju. Jednak z biegiem czasu część żołnierzy podejmowała prace i rozpraszała się wtapiając w otoczenie.
Podział Polityczny Emigracji
Emigranci reprezentowali wszystkie warstwy ówczesnego społeczeństwa. Najwięcej było mieszczan i chłopów. Zarówno skład społeczny jak i wcześniejszą przynależność do różnych ugrupowań politycznych powodowały, iż w środowiskach emigracyjnych wystąpiły duże różnice, tak w ocenie przyczyny upadku powstania jak i w programach dalszej walki o niepodległość. Prowadziło to do rozłamów obozów skupiających ludzi o podobnych poglądach politycznych.
Komitet Narodowy Polski
Pod koniec 1831 r. emigranci skupieni w Paryżu utworzyli Komitet Narodowy Polski. Na czele tego komitetu stał Joachim Lelewel. Celem działalności komitetu miała być walka o niepodległość. Walka o niepodległość miałaby się odbyć z udziałem wszystkich klas społecznych, przede wszystkim ludu,ale pod kierownictwem patriotycznej części szlachty. Komitet głosił program narodowy i republikański, lecz z zachowaniem solidarności międzystanowej. Wielki nacisk położono na powiązanie walki narodowowyzwoleńczej z ruchami demokratycznymi i rewolucyjnymi europy. Lelewel, uważając sprawę polską za związana ze sprawa ludów chciałby Polacy wzięli udział w planowanej na 1833 r. powszechnej rewolucji Karbonalskiej. Wielu Polaków angażowało się w walki rewolucyjne, jakie często wybuchały we Francji. W odpowiedzi na to rząd francuski rozwiązał komitet narodowy i nakazał Lelewelowi opuszczenie Paryża a potem Francji. W Paryżu jednak nadal działał kierowany przez niego tajny komitet powstańczy pod nazwą zemsta ludu. Celem jego było przygotowanie wyprawy partyzanckiej do Polski, którą w 1833 r., poprowadził pułkownik Józef Zaliwski. Wyprawę tę spotkało jednak zupełne niepowodzenie.
Towarzystwo Demokratyczne Polski.
W marcu 1832 r. grupa prowadzona przez Krempowickiego i księdza Aleksandra Pułaskiego wystąpiła z komitetu Narodowego Polski i założyła TDP. Organizacja ta z czasem stała się główna siła uchodźstwa polskiego. Na jej czele stała tzw. centralizacja a członkowie mieszkający w większych skupiskach tworzyli sekcje. Akt założycielski TDP zwany manifestem określał program działania na najbliższą przyszłość. Znalazły się w nim tezy o potrzebie wyzwolenie chłopa i o wspólnej dla wszystkich ziemi. W 1836 r. przywódcą towarzystwa został Wiktor Hetman.Towarzystwo demokratyczne nawiązywało ożywione kontakty z krajem podejmując prace konspiracyjne zmierzając do przygotowania powstania równocześnie w 3 zaborach.
Hotel Lambert
Obóz ten dążył do odbudowy niepodległego państwa polskiego, ale z zachowaniem istniejących stosunków społecznych, w których warstwa społeczna odgrywać miała decydującą rolę. Przyszła polska miała być liberalna monarchia konstytucyjną. Dążenie do odbudowy państwa wiązano przede wszystkim z interwencja zewnętrznych mocarstw zachodnich (wojna przeciwko Rosji).Hotel Lambert miał bogato rozbudowane kontakty dyplomatyczne z rządami europy zachodniej. Siec emisariuszy miała zwalczać wpływy Rosyjskie i Austryjackie na obszarach przyszłego konfliktu oraz popierać ruchy wolnościowe na Węgrzech w krajach bałkańskich i na Kaukazie, co wymierzone było przeciw Austrii i Rosji. Obóz Czartoryskiego organizował pomoc materialną dla emigrantów. Roztaczał także opiekę nad działalnością naukową i kulturalną, popierał działalność na rzecz szkolnictwa polskiego stowarzyszeń polskich i Biblioteki polskiej w Paryżu.
Lud Polski
Działacze tacy jak Krępowiecki Pułaski i Stanisław Worcell wystąpili z TDP i przyłączyli się do ludowych ugrupowań emigracyjnych w Anglii. Byli to w większości żołnierze sławnego w czasie powstania 4 pułku piechoty, którzy przybyli do Anglii po wypuszczeniu ich z Pruskich więzień.Przy pomocy Worcella i Krępowieckiego utworzyli organizacje Lud Polski składający się z gromad Grudziz Human i Praga. Gromady ludu polskiego stały się 1 polską organizacją o rewolucyjnym programie. Wysunęły postulat całkowitej likwidacji ustroju feudalnego jako warunku odzyskania niepodległości oraz zbudowania społeczeństwa bezklasowego. Członkowie gromad ludu polskiego dążyli do rewolucji społecznej, która miała przynieść niepodległość.
Związek Plebejuszy
W 1841 r. w Poznaniu utworzony został przez Walentego Stefańskiego związek Plebejuszy. Należała do niego przede wszystkim ludność miejska młodzież szkolna emigranci polityczni oraz rzemieślnicy.Celem działania związku było doprowadzenie do szybkiego wybuchu powstania. Po wygranej walce zamierzano przeprowadzić sprawiedliwy podział dochodu z przedsiębiorstw zapewnić wszystkim prawo do pracy i przekazać własność obszarniczą na rzecz gmin wiejskich. Wybuch powstania wyznaczono na luty 1846.
Powstanie Krakowskie
W powstaniu krakowskim po raz pierwszy zajęto się sprawą chłopską manifest rządu narodowego przewidywał uwłaszczenie wszystkich chłopów bez odszkodowania a dodatkowo dla tych, którzy wezmą udział w walce odrębny przydział ziemi.
Rabacja
Rabacja Galicyjska była jednym z największych dramatów polskiej historii. Powstanie krakowskie, które miało przynieść całkowite zmiany położenia chłopów zostały zdławione żądaniami polskich chłopów. Jakub Szela stojący na czele uzbrojonych gromad dokonuje rzezi polskiej szlachty. Błąd powstańców polegał na tym ze nie przeprowadzono akcji propagandowej. Austriacy wykorzystali to mówiąc że Polska szlachta przygotowuje powstanie, by jeszcze bardziej zniechęcić chłopów do rabacji galicyjskiej. Wiadomo było ze rozwiązanie sprawy chłopskiej jest ważniejsze niż odzyskanie niepodległości. Następne powstanie narodowo wyzwoleńcze musi wiec wcześniej dokonać uwłaszczenia chłopów by następnie przystąpić do zbrojnej walki.