Utworzony 1 maja 1990r. rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 1990 r. (Dz. U Nr 27, poz. 155 z późn. zm.) do 1 stycznia 1999 r. w województwach chełmskim i lubelskim - obecnie województwie lubelskim. Na jego utworzenie oczekiwano od 1959 r., tj. od zgłoszenia formalnego wniosku przez prof. Dominika Fijałkowskiego.
Informacje liczbowe dotyczące parku
Powierzchnia 9647 ha z czego 428 ha objęto ochroną ścisłą.
Wokół Parku utworzono otulinę o powierzchni 14041,96 ha.
Godłem Parku jest żuraw.
Park reprezentuje przyrodę wschodniej części Polski. Zajmuje płaskie tereny w zachodniej części Równiny Łęczycko-Włodawskiej, będącej częścią Polesia Podlaskiego. Teren Parku posiada typowy krajobraz równinny, o niewielkich różnicach wzniesień. Wznoszą się one na wysokość ok. 170 - 172 m n.p.m. Większe wzniesienia ponad 180 m n.p.m. występują tylko w części centralnej. Obszar Parku urozmaicony jest niewielkimi, płytkimi jeziorami (m.in. Sumin, Moszne, Długie). Znajdują się tu liczne torfowiska i bagna.
Zbiorowiska leśne są stosunkowo ubogie. Największe powierzchnie zajmują lasy mieszane, olsy, bory bagienne i bory mieszane. Na piaszczystych wyniesieniach spotyka się bory sosnowe. Ponadto występują tu podmokłe łąki, zarośla szuwarowe, a także zbiorowiska wodne i bagienne.
Najważniejszymi torfowiskami są:
· w zachodniej części Parku Torfowisko Orłowskie z jeziorami Łukim i Karaśnym,
· w części centralnej Bagno Pociągi obejmujące torfowiska wokół jezior Mosznego, Długiego i Wytyckiego,
· w części wschodniej - Durne Bagno i Bagno Bieleckie,
· w części południowej stanowiącej odrębną część Parku - Bagno Bubnów i Bagno Staw.
·
Niewielką powierzchnię zajmują piaszczyste równiny sandrowe położone głównie w części wschodniej i północnej Parku..
Na żyznych glebach naglinowych w strefie wzniesień występują mieszane lasy liściaste, w których drzewostany budują graby, dęby, osiki, domieszkowo sosna, brzoza, wiąz, a w runie panuje roślinność zielna. Na piaszczystych, żyznych wzniesieniach spotyka się bory sosnowe. Ich drzewostany stanowi głównie sosna z domieszką brzozy, dębu, czasem świerka, a w runie oprócz mchów występują m.in.: borówki czernica i brusznica, paproć - orlica pospolita. Doliny i rozległe równiny torfowe porastają z reguły naturalne, nieleśne, zaroślowe i leśne zespoły roślinne. Nieleśne siedliska roślinności bagiennej reprezentowane są przez torfowcowe mszary - na torfowiskach wysokich, turzycowiska oraz zrenaturalizowane łąki turzycowe - na torfowiskach przejściowych i niskich. Zaroślowe i leśne siedliska bagienne reprezentowane są przez wierzbowe zarośla łęgowe, sosnowe bory bagienne ze skarłowaciałą formą sosny zwyczajnej na torfowiskach wysokich, brzeziny bagienne z brzozą omszoną i brodawkowatą na torfowiskach przejściowych oraz żyzne lasy olsowe na torfowiskach niskich z panującą olszą czarną, w podszyciu z czeremchą i w runie z pokrzywą, psianką, kniecią błotną, kusaćcem żółtym, miętą, korbieńcem i ostróżniem.
Jeziora, rzeki i inne cieki porastają różnorodne zbiorowiska z roślinnością wodną i szuwarową. Duży udział mają tu takie gatunki, jak: aldrowanda pęcherzykowata, pływacze, osoka aloesowata, wywłócznik skrętoległy, grzybienie, grążel żółty.
Najciekawsze na tym terenie są zbiorowiska flory bagiennej i wodnej z licznymi reliktami okresu borealnego, np. wierzbą lapońską, lepnicą litewską, turzycami i z okresu atlantyckiego, np. wywłócznik skrętoległy, wąkrota zwyczajna, przygiełka brunatna, rosiczka pośrednia Flora Parku liczy 930 gatunków roślin naczyniowych.
Rośliny chronione (57 gatunków), m.in.: wierzba borówkolistna, wierzba lapońska, brzoza niska, rosiczki pośrednia, okrągłolistna, długolistna, kosaciec syberyjski, pełnik europejski, gnidosz królewski, widłaki (6 gat.) storczyki (14 gat.), goryczka wąskolistna. Świat zwierzęcy jest bardzo bogaty. Najciekawsze są gatunki związane z siedliskami wodnymi i torfowiskowymi. W niektórych jeziorach jeszcze dość pospolicie występuje rak błotny, a w torfiankach i małych zbiornikach dziwigłówka i przekopnica. Dość liczna jest fauna wodnych mięczaków. Na przyjeziornych torfowiskach żyją dość licznie reliktowe mrówki torfowiskowe.
Pełnik europejski
Bogata jest fauna motyli i chrząszczy (mieniak tęczowiec, mieniak strużnik, paź królowej, biegacze, tęcznik mniejszy). Sklasyfikowano 41 gatunków ważek.
Bogata też jest fauna kręgowców:
· ryby - kilkanaście gatunków, w tym strzebla przekopowa - relikt glacjalny.
· płazy m.in.: traszka zwyczajna i grzebieniasta, ropuchy, kumak nizinny, grzebiuszka, rzekotka drzewna i żaby,
· 6 gatunków gadów: żółw błotny, jaszczurka zwinka i żyworodna i rzadkie gatunki na tym terenie, padalec, zaskroniec, żmija zygzakowata,
· ptaki (146 gatunków lęgowych oraz kilkadziesiąt przelotnych i zalatujących) m.in.: gęś gęgawa, żuraw, brodziec krwawodzioby, kulik wielki, wodniczka, orzeł przedni, orzeł bielik, orlik krzykliwy, błotniak zbożowy, kobczyk, przepiórka, zielonka, sieweczka rzeczna, brodziec samotny, dubelt, rybitwa zwyczajna, dzierzba rudogłowa, dzierzba czarnoczelna, bocian czarny,
· ssaki 40 gatunków m.in.: wilk, łoś, wydra, bóbr, smużka, rzęsorek rzeczny, gronostaj i inne
Żuraw koroniasty
Na terenie Parku wyznaczono kilka szlaków turystycznych, pieszych. Jest też kilka miejsc do biwakowania: w Rybakówce nad jeziorem Łukie k. wsi Zawadówka, w Babsku k. Urszulina, w Pieszowoli na śródleśnej polanie oraz w Łowiszowie przy jeziorze Wytyckim. Park posiad muzeum w Załuczu Starym - 6 km od Urszulina.
Na koniec jeszcze trochę informacji o regionie, w którym znajduje się park
Polesie
Polesie - podprowincja fizyczno-geograficzna, stanowiąca południowo-zachodnią część Niżu Wschodnioeuropejskiego. Położone na terytorium Białorusi, Ukrainy i Polski. Stanowi płaską równinę, leżącą w dorzeczu Prypeci (dopływ Dniepru) i Bugu. Rzeki te, poprzez Muchawiec (prawy dopływ Bugu) i Pinę (lewy dopływ Prypeci) łączy kanał Dniepr - Bug. Na Polesiu znajdują się jedne z największych w Europie obszary zabagnione i liczne płytkie jeziora.
Polesie dzieli się na szereg makroregionów, z czego w obrębie Polski wyróżniono Polesie Podlaskie (Polesie Lubelskie) oraz Polesie Wołyńskie.
Polesie Podlaskie - makroregion we wschodniej Polsce, stanowiący północno-zachodnią część Polesia, położoną na lewym brzegu Bugu. Powierzchnia ok. 4700 km kw. Na obszarze Polesia Podlaskiego wyróżniono 6 mezoregionów: Zaklęsłość Łomaską, Równinę Parczewską, Równinę Kodeńską, Zaklęsłość Sosnowicką, Garb Włodawski oraz Równinę Łęczycko-Włodawską, w której to części utworzono Poleski Park Narodowy. Region z północy na południe przecina kanał Wieprz-Krzna. Występuje tu też kilka większych kompleksów leśnych: Lasy Włodawskie, Parczewskie i Sobiborskie.