Władysław Reymont.

1867
Dnia 7 maja przyszedł na świat Stanisław Władysław jako piąte z kolei dziecko Józefa i Antoniny Rejmentów we wsi Kobiele Wielkie.

1868
Rodzina przenosi się do osady Tuszyn pod Łodzią na włókowe gospodarstwo. Dom za miastem, przy opuszczonym cmentarzu i starym kościele, w sąsiedztwie olbrzymiego parku. Pewne podobieństwo można odnaleźć w powieści Reymonta „Fragmenty”.

1874
Siedmioletni Reymont umie dobrze czytać. Mając lat sześć, przeczytał po kryjomu w nocy „Lillę Wenedę” Słowackiego. Teraz potajemnie czyta gazety, zamykane przez nią przez ojca. Jest ulubieńcem księdza Kupczyńskiego, którego swego chrześniaka po trosze uczy łaciny. Reymont korzysta z jego biblioteki, poznaje m.in. „Robinsona Cruzoe” Daniela Defoe oraz we fragmentach „Zwierciadła” Reja i wiersze Jana Kochanowskiego.

1878
Chłopiec marzy o karierze malarskiej. Odznacza się fenomenalną pamięcią barw, kształtów i całej rzeczywistości. Ojciec od najmłodszych lat uczy go muzyki, ale istniejące w tym kierunku zdolności syna tłumi surowością, z jaką karze go za najmniejsze uchybienie. Staś nie chce się uczyć w szkole, nie chce też zostać organistą , go czego skłania go ojciec.

1882-1884
W tajemnicy przed wszystkimi piętnastoletni kandydat na pisarza zaczyna układać wiersze i poematy. Oprócz utworów pisanych pod wpływem lektury (Mickiewicz, Słowacki, Goethe, Dante, Wergiliusz) pisuje wiersze rodzajowe. Próbuje podchwytywać gwarę warszawską.
Bardzo żywo interesuje się teatrem i marzy o karierze aktora. Wplątuje się w prace konspiracyjne, musi opuścić Warszawę. Jedzie do Mikołajowa w powiecie sandomierskim. Tam pisze olbrzymi „poemat” poświęcony wybrance swego serca, aktorce, której nazwisko ukrywa pod kryptonimem H.S.

1885-1888
Prze trzy lata kosztuje gorzkiego chleba w teatrach wędrownych. Talentu aktorskiego nie ma. Doświadczenia teatralne przeniesie potem na karty swoich utworów ( „Komediantka”, „Fermenty”, „Lili”, „Franek”)

1889-1892
Nędza egzystencji aktora wędrownego skłania Reymonta do pracy na kolei. Zarabia ledwie 17 rubli miesięcznie, a chce być dobrze ubrany, prenumerować gazety, kupować książki. Zniechęcony, niebawem rzuca posadę i na krótko wraca do teatru w Piotrkowie. Nawiązuje kontakty ze spirytystami. Zamyśla również zostać księdzem. W roku 1890 umiera matka Reymonta . On sam przebywa w szpitalu. Przeżywa pierwsze większe uczucie, które wiąże go z młodziutką żoną naczelnika stacji, Stefanią Kluge.
Przygotowuje tom nowel (m.in. „Pracy!” , „Franek”, „Wigilia” , „Miłość” , „Lekcja życia” , „Idylla”, „Adeptka”, „Suka”, „Szlachecki syn”)
Czytuje Balzak’a i Flaubert’a

1893-1894
W roku 1893 po pozytywnych opiniach jego twórczości postanawia całkowicie zerwać z koleją i teatrem. Z rodziną nie utrzymuje stosunków. Zakochuje się aktorki Antoniny Szczygielskiej. Ponowne plany wstąpienia do zakonu paulinów na Jasnej Górze. Jesienią jedzie do Warszawy , zaczyna pisać dla czasopisma „Tygodnik Ilustrowany”. Drukuje tam „Zawieruchę” i „Pielgrzymkę go Jasnej Góry”.
W roku 1894 jedzie do Londynu i w drodze powrotnej wstępuje do Paryża. Pod koniec kwietnia 1895 jedzie do Włoch. Powstaje powieść z życia prowincji pt. „Fermenty”.
W kwietniu 1896 roku zaręcza się z Aurelią Szabłowską. Ciężko pracuje.
Druk „Ziemi obiecanej” w „Kurierze Codziennym” wywołuje burzę wśród czytelników, zwłaszcza z kręgu fabrykantów. Reymont otrzymuje mnóstwo anonimów z pogróżkami. W ciągu kilku miesięcy przybyło pismu tysiąc prenumeratorów w samej Łodzi, tylko dla powieści. Powodzenie „Ziemi obiecanej” skłania Reymonta do podpisania umowy na powieść pt. „Chłopi”

1906
Reymont przygotowuje adaptacje sceniczną „Chłopów”. Dramat został wystawiony w Teatrze Łódzkim oraz w gmachu Filharmonii w Warszawie.

1909
Ukończenie edycji książkowej „Chłopów” ( tomy I i II-1904, tom III-1906). Za całość otrzymuje nagrodę Lewentala.

1913
Ukazuje się pierwsza część trylogii „Rok 1794” pt. „Ostatni Sejm Rzeczpospolitej”

1916
Ukazuje się druga część „Roku 1794” pt. „Nil desperandum”

1918
Wychodzi ostatnia część „Roku 1794” pt. „Insurekcja”

1919
15 kwietnia wyrusza Reymont z Paryża, gdzie ciężko zapadł na serce, do Ameryki, delegowany przez Ministerstwo Spraw Zewnętrznych. Jeździ z odczytami po koloniach polskich, przyjmowany entuzjastycznie.

1920
Reymont zbiera materiały do nowej powieści, która ma przedstawiać życie chłopskich emigrantów w Ameryce. Daje jej robocze tytuły „Na obcej ziemi” , „Za oceanem”.

1925
Reymont umiera w nocy z 5/6 grudnia. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Powązkach.