Mówienie bez myślenia to jak strzelanie bez celowania.

Mówienie bez myślenia to jak strzelanie bez celowania.
/Zbigniew Herbert/

Całkowicie zgadzam się z powyższym cytatem. Większość gaf i nieporozumień bierze się właśnie z tego, że ludzie najpierw mówią, a dopiero później myślą.
Słowa są jak pociski. Mogą pomagać i ranić. Źle wycelowane trafiają w niewłaściwą osobę. Użyte w dobrej wierze bronią ludzi. Pokazują nasze dobre i złe strony. Okrywają nas wstydem, ale także pomagają nam wybić się ponad przeciętność. Tylko od nas zależy jak zostaną odebrane.
Najlepszym przykładem na potwierdzenie tego cytatu jest plotka. Plotka to bardzo interesujące zjawisko. Plotkują wszyscy, nawet jeśli nie zdają sobie z tego sprawy. Skąd taka plotka się bierze? Ktoś, kto jest zły na daną osobę oczernia ją. Często podaje nieprawdziwe informacje. Inna osoba to podchwytuje i opowiada swoim znajomym. Tamci znajomi opowiadają swoim znajomym. I w ten sposób po kilku godzinach wie o tym już całe osiedle. Osobie, która rozpoczęła ten łańcuszek złość mija i zaczyna żałować swego postępowania. Jednak jest już za późno. Nagle wszyscy zaczynają mówić o tym, że na przykład pani Zosia z mięsnego zdradza swego męża, a Kasia jest adoptowana. I wiadomo co się może dalej dziać. A wszystko przez nagły napad złości i nieprzemyślane słowa.
Doskonałym przykładem z literatury może być Pippin z trylogii Tolkiena. Młodzieniec ów większość rzeczy robił bez uprzedniego pomyślenia. W gospodzie „Pod Rozbrykanym Kucykiem” omal nie wyjawił sekretu Froda. Gdyby nie Obieżyświat, który nakazał młodemu Bagginsowi natychmiast uciszyć swych przyjaciół, cały świat mógłby się dowiedzieć o tajemniczym pierścieniu.
Również Hagrid z Harrego Pottera nie zawsze zachowywał trzeźwość umysłu. W pierwszej części przygód Harrego, olbrzym wyjawił nieznajomemu jak uśpić Puszka. Informacja ta była niezwykle ważna, ponieważ pomogła Voldemortowi dostać się do Kamienia Filozoficznego. Gdyby nie wielka odwaga młodego Pottera, Voldemort znowu siał by postrach wśród wszystkich czarodziejów.
Myślę, że te argumenty mówią same za siebie. Wystarczy się w nie słuchać, aby usłyszeć jak krzyczą „Pan Herbert miał rację!”.