"Pole pszenicy z krukami" 1890 Vincent van Gogh

"Malarstwo, pisał van Gogh, jest tratwą, która po katastrofie morskiej pozwala nam bezpiecznie dotrzeć na brzeg". Malarstwo czasem uspokajało artystę. Wewnętrzny ból zamieniał w mocne uderzenia pędzlem, a destrukcyjne emocje przekładał na ruchy pędzla, nakładającego grubo farbę. Wieczny niepokój i cierpienie wybuchały intensywnym, ekstatycznym kolorem. Na tym etapie wciąż jeszcze spoglądał w lustro, ale maluje autoportrety właściwie tylko z wyobraźni. Malarstwo doprowadza go do granic wytrzymałości, które w końcu przekracza. Z końcem lata 1890 roku van Gogh przestaje tworzyć autoportrety. Zamiast kłaść pędzlem farby na płótnie, przymierzając się do namalowania siebie, wymierzył do siebie z rewolweru.

Jeden z ostatnich obrazów namalowanych przez Vincenta van Gogh'a, "Pole pszenicy z krukami", to pejzaż z 1890 roku przedstawiający wiejską panoramę w Auvers-sur-Oise. Wielu reprezentuje pogląd, że jest to obraz ostatni, czy nawet namalowany podczas ostatniego spaceru, kiedy Vincent postrzelił się.

Pejzaż ten, jest odważny, krzykliwy, imponujący i nowoczesny. Głównym zamiarem pejzażu jest stworzenie iluzji przestrzeni, żeby oko mogło pewnie wędrować ku odległemu horyzontowi. Tu perspektywa jest odwrócona. Droga prowadzi do nikąd, a boczne ścieżki rozchodzą się jak rozpostarte skrzydła. Drogi - typowo wiejskie, niebrukowane, błotniste, okolone są z obu stron zieloną trawą, która stanowi doskonały kontrast dla brązowo-szarej pustej drogi. Na drugim planie widzimy jasnożółte pola oraz latające nad nimi kruki, które mogą lecieć na nas albo odlatywać. W przestrzeni można zauważyć ruch wiatru, który zwiastuje bliską burzę. Tłem jest wielkie, ponure, ciemne niebo, na którym zewsząd zgromadzają się chmury. Pośrodku widnokręgu widoczne są jednak dwa jasnobłękitne przebłyski pogodnego nieba.
Patrząc na obraz można zobaczyć dominację dwóch kolorów: niebieskiego i żółtego. Burzowe niebo styka się z falującym złotożółtym zbożem. Jedynie z dołu i z boków obrazu widnieje spokojna zieleń. Obraz wywołuje pewien niepokój spowodowany zbliżającą się burzą oraz górującymi nad polem posępnymi krukami.
Obraz ten symbolizować może uczucia artysty w chwili jego tworzenia - rozstaje dróg to symbol rozterki, a czarne kruki - śmierci i upadku. Uczucia te potęguje również ciemne, burzowe niebo.

Dając niezależne życie ukształtowanym plamom koloru, Vincent van Gogh tworzy sztukę nowoczesną. To fizyczne uczucie ekscytujące i przerażające jednocześnie pochłaniania przez obraz jest pragnieniem dużej części współczesnej sztuki. Ta żądza pożerała Vincenta odkąd pierwszy raz uniósł pędzel na holenderskiej prowincji.