Życiorysy - Jan Korczak, Karol Wojtyła, Józef Pilsudski, Jan Henryk Dąbrowski, Irena Sendlerowa

Karol Wojtyła, urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 r. Kiedy miał dziewięć lat zmarła jego matka, a trzy lata później zmarł jego starszy brat - Edmund - lekarz medycyn który zaraził się szkarlatyną od pacjenta. 1 listopada 1946 Karol otrzymuje święcenia kapłańskie, a w następnych latach wyjeżdża do Rzymu na studia teologiczne, a w 1948 r. rozpoczyna pracę kapłańską w parafii Niegowić koło Bochni, a potem w parafii Św. Floriana w Krakowie. To właśnie podczas pracy w tej parafii, zaczął się angażować w ruch duszpasterstwa akademickiego. Ze swoimi studentami organizował wędrówki w góry, przekazując im w czasie tych wypraw prawdy wiary, naukę Kościoła, zachęcając do życia zgodnie z nią .W 1958 r. został biskupem. W 1963 r. został metropolitą krakowskim, cztery lata później kardynałem. W październiku 1978 r., po śmierci papieża Jana Pawła I, wyjechał do Rzymu na jego pogrzeb i mające się odbyć konklawe. 16 października 1978 r. został wybrany papieżem. Wybór papieża - Polaka na stolice Piotrową w znaczący sposób wpłynął na upadek bloku komunistycznego, dzięki czemu wiele państw, w tym Polska uzyskało niepodległość.13 maja 1981 roku w, Jan Paweł II został dwukrotnie postrzelony przez ukrytego w tłumie wiernych zamachowca, którym okazał się. Mehmet Ali Agca. Papież został ciężko ranny, mimo że powrócił do zdrowia nigdy już nie odzyskał pełni swoich sił. To co jest znakiem rozpoznawczym pontyfikatu Jana Pawła II, to ogromna ilość pielgrzymek apostolskich jakie odbył. Do tej pory papieże ograniczali sprawowanie swoich obowiązków do obecności w stolicy Piotrowej, rzadko kiedy nawet wyprawiali się poza Watykan. Za czasów tego pontyfikatu było zupełnie inaczej: papież odbył 104 podróże apostolskie nawet do najbardziej odległych krajów świata. Jan Paweł II zmarł po długiej chorobie dnia 2 kwietnia 2005 w Watykanie.

Józef Piłsudski urodził się 5-ego grudnia w roku 1867, w Zuławie pod Wilnem. W 1884 roku zmarła matka Józefa Piłsudskiego. W 1885 – Piłsudski zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale medycznym uniwersytetu w Charkowie. Dwukrotnie aresztowany za udział w demonstracjach studenckich, porzucił uniwersytet. W 1887r został aresztowany za współudział w przygotowywanym zamachu na cara Aleksandra III. W 1893 – Piłsudski, uwolniwszy się od dozoru policyjnego wyjechał do Warszawy i wstąpił do PPS W 1895 –Piłsudski został pierwszoplanową postacią w PPS. W 1900 Piłsudski został ponownie aresztowany, a w roku 1901 uciekł z więzienia W 1906 Piłsudski powołał własną partię PPS – Frakcję Rewolucyjną, W 1908 utworzył we Lwowie Związku Walki Czynnej 6 VIII 1914 - odbył się Wymarsz 1. Kompanii Kadrowej z Krakowa W latach 1914-1916 Józef brał udział w walkach legionów przeciwko 9 VII – kryzys przysięgowy – Legioniści I i III Brygady na rozkaz Piłsudskiego odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzom Austrii i Niemiec. 3300 Legionistów z Królestwa internowano w Beniaminowie, Łomży i Szczypiornie, 3500 z Galicji wcielono do armii austriackiej i wysłano na front włoski. Przysięgę złożyli Legioniści II Brygady (7,5 tys.), którzy jako Polski Korpus Posiłkowy zostali oddani do dyspozycji Austrii i wysłani na Bukowinę. Z zaprzysiężonych Królewiaków utworzono Polską Siłę Zbrojną (Polnische Wermacht). 22 XI –Piłsudski objął najwyższą władzę w państwie jako Tymczasowy Naczelnik Państwa, 1919 - 1920 - dowodzenie działaniami w wojnie polsko-bolszewickiej jako Naczelny Wódz W 1923 r Piłsudski wycofał się z życiapolitycznego Jednakże później sytuacja w kraju zmusiła go do ponownego wkroczenia na arenę polityczną. W 1926r, Piłsudski kierował polityką państwa i wojskiem; pełnił funkcje: ministra spraw wojskowych, generalnego inspektora sił zbrojnych a w1926,1928,1930-premiera.
Józef Piłsudski zmarł 12 V 1935 w wyniku choroby nowotworowej.

Janusz Korczak był lekarzem i pedagogiem, jego prawdziwe nazwisko brzmiało Henryk Goldszmit. Urodził się 22 lipca 1878r. albo 1879r. w Warszawie.. Gdy Henryk miał lat 18, zmarł mu ojciec. Ciężar utrzymania rodziny spadł na barki Henryka, studenta medycyny. Sytuacja ta zmuszała go do udzielania korepetycji leniwym dzieciom bogatych rodziców. Już w tym czasie zaczynał interesować się psychiką i warunkami życiowymi dzieci biednych..

W 1903r. Korczak po skończeniu medycyny na Uniwersytecie Warszawskim rozpoczął pracę jako lekarz-pediatra w szpitalu dziecięcym w Warszawie. Wkrótce zyskał rozgłos jako lekarz darmowej klienteli. Nie chciał zrobić kariery w praktyce prywatnej, ale zapragnął być lekarzem i wychowawcą dzieci
Korczak włączył się do działalności Towarzystwa "Pomoc dla Sierot"..

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę Janusz Korczak wspólnie z Marią Falską zorganizował zakład opiekuńczy dla dzieci i sierot z ubogich przedmieść Warszawy, dla dzieci działaczy robotniczych aresztowanych, więzionych i prześladowanych.

W okresie międzywojennym współpracował z Polskim Radiem, w którym pod pseudonimem Stary Doktor był jedną z najbardziej znanych osób w Polsce. Przez radio wygłaszał pogadanki o wychowaniu, których słuchano całymi rodzinami.

W czasie 2 wojny światowej z dużą ofiarnością włączył się do cywilnej obrony Warszawy. Opatrywał rannych, przygarniał zagubione w czasie działań wojennych dzieci, chronił Dom Sierot. \. Nie założył także opaski z gwiazdą Syjonu, którą hitlerowcy kazali nosić na rękawie wszystkim osobom pochodzenia żydowskiego. Został aresztowany i uwięziony. Jego byli wychowankowie po kilku miesiącach wykupili go za uskładane pieniądze. Gdy na rozkaz okupanta utworzono w Warszawie Getto, przesiedlono Dom Sierot.. Życie w getcie to prawie dwa lata rozpaczliwych wysiłków wycieńczonego i schorowanego Korczaka o zdobywanie dla 200 wychowanków żywności, opału, leków itp.

W lutym 1942r. Korczak podjął decyzję objęcia pracy wychowawcy w getcie bo chciał ratować dzieci, krzywdzone tam przez personel. Mimo iż miał szansę ucieczki z getta wolał zostać ze swoimi wychowankami przez co został wysłany do obozu zagłady w Treblince, gdzie wraz z dziećmi zginął straszliwą śmiercią.
Stał się symbolem męczeństwa tysięcy bezimiennych ofiar obozów zagłady.

Jan Henryk Dąbrowski urodził się w roku 1755 w Pierzchowie. Od roku 1771 Jan Henryk Dąbrowski pełnił służbę w saskim wojsku W 1792 r. Dąbrowski złożył dymisję i wyruszył do Polski, gdzie rozpoczął służbę wojskową. Dąbrowski przyłączył się do walk w obronie Warszawy i Wielkopolski. Snuł plany przymierza polsko - pruskiego, wymierzonego przeciwko Rosji i Austrii. W 1796 r. znalazł się w Paryżu, gdzie zajął się działalnością polityczną w ramach tzw. "Agencji. W 1797r, sformował Legiony polskie, które stoczyły wiele bojów we Włoszech, gdzie Jan Henryk Dąbrowski pełnił służbę wojskową do 1802 r. Po zwycięskiej dla Napoleona kampanii roku 1806 (wojna z Prusami), działania zbrojne przeniosły się na ziemie polskie. Dąbrowski był organizatorem antypruskiego powstania w Wielkopolsce. W okresie Księstwa Warszawskiego był dowódcą III dywizji wojsk polskich. Oddziały pod jego dowództwem zdobyły Tczew. Brał także udział w bitwie pod Frydlandem. Kiedy dyrektorem wojny został książę Józef Poniatowski. Dąbrowski wycofał się do swego majątku, zajął się sprawami rodzinnymi Kiedy w roku 1809 r. Jednak gdy Księstwo Warszawskie zostało zaatakowane przez Austrię, Dąbrowski przybył do stolicy, a następnie wziął udział w zdobywaniu Galicji. W okresie kampanii rosyjskiej roku 1812 stał na czele 17 dywizji. Brał udział w bitwie pod Lipskiem (16 - 19 października 1813 r.), a po śmierci Poniatowskiego został mianowany (koniec października) przez Napoleona naczelnym dowódcą wojsk polskich. W 1814 r. przebywał w Paryżu, a po powrocie do ojczyzny został mianowany zastępcą przewodniczącego Komitetu Wojskowego Większość czasu spędzał jednak w swoim majątku w Wielkopolsce, gdzie zmarł w 1818 r. Dla potomnych Jan Henryk Dąbrowski zasłużył się przede wszystkim jako twórca Legionów Polskich we Włoszech

Irena Sendlerowa – Irena Stanisława Sendler, urodzona 15 lutego 1910 w Warszawie, zmarła 12 maja 2008 w Warszawie, działaczka społeczna. Jej ojciec był lekarzem, u którego leczyło się mnóstwo żydów. Dzieciństwo spędziła w Otwocku, w latach międzywojennych mieszkała w Tarczynie. W trakcie wojny pracowała w miejskim ośrodku pomocy społecznej. Żydom zaczęła pomagać na długo przed powstaniem getta warszawskiego. W 1942 została szefową działu dziecięcego w Radzie Pomocy Żydom „Żegota”. Współpracowała z polską organizacją działającą pod nadzorem niemieckim. Zorganizowała przemyt dzieci żydowksich z getta, umieszczając je w rodzinach zastępczych, domach dziecka, u sióstr katolickich w Warszawie. W 1943 została aresztowana przez gestapo. Za swoją działalność została skazana na śmierć. Jednak dzięki „Żegocie”, która przekupiła niemieckich strażników, udało się ją ocalić. W ukryciu nadal pomagała żydowskim dzieciom – ocaliła ich ok. 2,5 tyś. Po wojnie tworzyła domy dziecka, stworzyła Ośrodek Opieki nad Matką i Dzieckiem. Była prześladowana przez komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa. W więzieniu straciła przedwcześnie narodzone dziecko. Związana była z ruchem socjalistycznym i PPS. Należała także do PZPR, z którego odeszła po wydarzeniach marcowych w 1968.