Obraz rzeczywistości obozowej na podstawie "Innego świata" i "Proszę państwa do gazu".

Na podstawie analizy fragmentów „Innego świata” Gustawa Henryka Grudzińskiego oraz Proszę państwa do gazu Tadeusza Borowskiego przedstaw obraz rzeczywistości obozowej zwracając uwagę na kreacje narratora oraz relacje międzyludzkie.

Tadeusz Borowski zarówno jak i Gustaw Herling-Grudziński spędzili czas wojny w obozach koncentracyjnych. Obaj opowiadają o ludziach, którzy bez przyczyny zamknięci w obozach tracą swoją ludzkość, przestają myśleć racjonalnie i normalnie funkcjonować.

W "Innym Świecie" autor opisuje sceny z życia w zamknięciu. Pokazuje do jakiego stopnia zniewolenie i straszliwe panujące w nim warunki mogą wpłynąć na psychikę człowieka.

W podanym fragmencie poruszona zostaje problematyka głodu. W połączeniu z wysiłkiem fizycznym staje się on silniejszy i bardziej dokuczliwy. Racje żywnościowe przypadające na człowieka nie były na tyle wystarczające aby zaspokoić nawet podstawowe potrzeby organizmu człowieka ciężko pracującego fizycznie. W łagrze nie myślano racjonalnie, każdy starał się po prostu przeżyć. Grudziński uświadamia czym jest prawdziwy głód. Mówi: „prawdziwy głód jest wtedy, gdy na drugiego człowieka patrzy się jak na obiekt do zjedzenia”. W obozach głód „najczęściej łamał kobiety”. Pragnienie jedzenia było tak wielkie, że sprawiało iż kobiety sprzedawały swoje ciało. Niekiedy kobietami nie kierowała tylko chęć polepszenia swojego statutu. Liczyły one także na macierzyństwo, kobiety w ciąży i po porodzie mogły bowiem liczyć na kilkumiesięczne zwolnienie od pracy. Historia Tani przedstawiona we fragmencie pokazuje, że stawianie oporu nie miało najmniejszego sensu. Człowiek nie mógł być człowiekiem, gdyż łagrem rządziły zupełnie inne prawa. Przyjaźń była czymś praktycznie nierealnym. Każdy był tam jednostką, nikt nie sprzeciwiał się wszystkim okrucieństwom które spotykały go ze strony obozu, chciał tylko żyć.

W opowiadaniu ‘’Proszę państwa do gazu ‘’ Borowski zapoznaje ze światem ‘odwróconego dekalogu’. Znaczy to, że aby w nim przetrwać trzeba było postępować dokładnie na przekór wszelkim ustalonym moralom- kłamać, kraść, zabijać. Opowiadanie ukazuje jak powszechnie cierpienie, śmierć i ból potrafią znieczulić człowieka, zabić jego wrażliwość. Osoby żyjący wśród setek umierających ludzi stają się obojętni na los bliźniego.

U Borowskiego w przeciwieństwie do Grudzińskiego macierzyństwo nie było niczym pożądanym, gdyż kobiety posiadające dzieci wraz z nimi szły na pewną śmierć. We fragmencie opowiadania widzimy matkę ,która z obawy przed śmiercią wypiera się swojego dziecka. Jej instynkt macierzyński z pozoru niezwykle silny przegrał z obawą o własne życie. Chęć przeżycia zwyciężyła.

W obu utworach obóz przedstawiony został jako organizacja wykorzystująca człowieka maksymalnie. Człowiek wypruty z sił przestaje normalnie funkcjonować. Jego świat ogranicza się do zwykłych, najprostszych potrzeb fizjologicznych. Jedyny instynkt jaki pozostaje to instynkt przetrwania. Widać tu wyraźnie na podstawie jakich błahostek skazywano niewinnych ludzi. Znęcano się nad nimi do puty do puki nie przyznali się do zarzucanych im czynów. Borowski uważał, że człowiek który przebywał w obozie nie jest w stanie wrócić do normalnego świata. Piętno pozostaje w nim na zawsze. Zaś Grudziński mówi iż „człowiek jest ludzki w ludzkich warunkach”, czym daje do zrozumienia ,że wierzy iż człowiek jest w stanie ocalić pewne wartości moralne nawet w tak nieludzkich warunkach jakie prezentował obóz koncentracyjny.