Czy "Syzyfowe prace" można nazwać dokumentem?

Uważam, że utwór Stefana Żeromskiego można umieścić w kategorii dokumentu.
Na poparcie przedstawię pierwszy argument, którym jest opisywanie wydarzeń historycznych.
W legendzie pojawia się nawiązanie do powstania styczniowego, czyli do czasów pod zaborem rosyjskim. Wtedy to, ówczesne władze silnie wprowadzały metody rusyfikacji młodzieży z różnorakim skutkiem. Niektóre, takie jak: obowiązkowa nauka języka rosyjskiego, a zniechęcanie do języka polskiego, faworyzowanie uczniów poddających się rusyfikacji czy pogardliwe wypowiedzi o ojczyźnie, mimo iż znane są uczniom tylko z „Syzyfowych prac”, były wprowadzane w życie także w innych placówkach na terenie całego Królestwa Polskiego. Bardzo dobrze ukazana jest sytuacja pod koniec XIX wieku: język, wszelkie tradycje i obyczaje, codzienne zachowania ludzi sprawiają, że podczas czytania czujemy, jakbyśmy znaleźli się w centrum akcji.
Innymi powodami mogą się okazać elementy autobiograficzne w powieści autora, czyli wydarzenia i uczucia rzeczywiste – w końcu pisał o czasach, w których sam żył. Stwierdzić to można przykładowo na podstawie bohaterów utworu, których prototypy zostały zaczerpnięte ze wspomnień szkolnych. Kolejną zbieżnością jest fakt, iż rodzice beletrysty byli zubożałą szlachtą – podobnie jak opisywany Marcin Borowicz.
Zgodne są także dane o edukacji Żeromskiego z pobieraniem nauki przez postacie z lektury: zarówno pisarz, jak i wyżej wymieniony chłopak uczęszczali do gimnazjum, a ponadto prozaik dorabiał jako
korepetytor – tak samo jak Andrzej Radek. Jeśli wziąć pod lupę miejscowości rodzinne autora – Ciekoty, to można by się doszukać się podobieństwa w Gawronkach. Te, a także inne analogie są potwierdzeniem, jakoby książka została napisana ze wspomnień i głębokiego sentymentu samego literata.
Sądzę, iż powyższe uzasadnienia są w stanie przekonać, iż owa lektura jest z pewnością powieścią dokumentalną.